7 ene 2008

Don Quijote en spanglish (enviado por Marga)

In un placete de La Mancha of which nombre no quiero remembrearme, vivía, not so long ago, uno de esos gentlemen who always tienen una lanza in the rack, una buckler antigua, a skinny caballo y un grayhound para el chase. A cazuela with más beef than mutón, carne choppeada para la dinner, un omelet pa’ los Sábados, lentil pa’ los Viernes, y algún pigeon como delicacy especial pa’ los Domingos, consumían tres cuarers de su income. El resto lo employaba en una coat de broadcloth y en soketes de velvetín pa’ los holidays, with sus slippers pa’ combinar, while los otros días de la semana él cut a figura de los más finos cloths. Livin with él eran una housekeeper en sus forties, una sobrina not yet twenty y un ladino del field y la marketa que le saddleaba el caballo al gentleman y wieldeaba un hookete pa’ podear. El gentleman andaba por allí por los fifty. Era de complexión robusta pero un poco fresco en los bones y una cara leaneada y gaunteada. La gente sabía that él era un early riser y que gustaba mucho huntear. La gente say que su apellido was Quijada or Quesada –hay diferencia de opinión entre aquellos que han escrito sobre el sujeto– but acordando with las muchas conjecturas se entiende que era really Quejada. But all this no tiene mucha importancia pa’ nuestro cuento, providiendo que al cuentarlo no nos separemos pa’ nada de las verdá.

8 comentarios:

Anónimo dijo...

REFERENCIA DE QUIJOTE-SPANGLISH:
http://www.cuadernoscervantes.com/art_40_quixote.html

Anónimo dijo...

Non sei se en spanglish dirán eso de "...of wich..". A expresión é do inglés culto. No inglés cotidiano, poñen a preposición ó final, como saben. XDDD.

Anónimo dijo...

Ou sexa, penso que se diría: "In un palacete de La Mancha wich nombre no quiero rembrearme of..."XDD (Tómeno a koña, klaro...)

Winston Churchill foi un dos primeiros "intelectuales" en asumir este uso cotidián das preposiciós inglesas (ó final da frase) nos seus discursos i escritos. Escandalizaba ós de Oxford, pero chegaba á xente.

Anónimo dijo...

Imaxinan vostedes O Quixote coa linguaxe escrita dos sms. Pois ao mellor pode ata chegar ese día...

Xaime dijo...

Quite, quite, non de ideas

Anónimo dijo...

A mín o que me encantóu foi ler fai anos o "Evanxelio en Cheli", escrito por un cura prós presos de Carabanchel.
AIQUÍatopéi unha referencia. Non deixen de lelo se poden, que é desternillante. En serio.

Anónimo dijo...

Hai tempo que circula pola rede unha versión andaluza da creación do mundo.Copio e pego, contando non ferir susceptibilidades.


La Creación del Mundo en versión Andaluza




"Ar prinsipio tó era oscuriá y Dió nuestro señó creó la lú. Asín le queó to enfocao, pero no había casi de ná y era aburrío. Entonse se rascó la cabesa y se dijo:
-¡Joé que muermo: ví a creá argo má grasioso!
E hiso las planta vegetale y los yerbajo. Pero entoavía era soso er mundo y Dió se jartaba de eshar la siesta porque aún saburría.
-Yastá, -pensó-, haré lo animale pa que se meneen un poquiyo y me den argo de chou espestacular... e hiso lo bishos.
Le salieron de tó los tamaño y colore: pelúos, plumaos, carvos, con pata y sin pata, con diente y sin diente, manso y cabrone, y de tó asín en generá. Aluego lo que pasó es que Dió nuestro señó no sabía cómo repartirlos pol planeta, que era entonse un paraíso terrená bastante apañao, y desidió lo siguiente: los tiró a tos ar mar oseánico. A los que nadaron los llamó pescaos y setáceos. A los que se cagaron de mieo y se liaron a nadar como locos hasta la orilla los llamó animale terrestre purmonare. A los que se salieron der agua volando y se escondieron en lo árbole los llamó pájaro volaore. Y a los que se ajogaron los llamó cadávere. Pero aún asín, Dió el supremo creadó der universo se seguía aburriendo... y por eso hiso ar hombre.
Er hombre estaba solo y se mataba a pajillas, se refrotaba en los árbole como un oso, y le salían ronshas ener nabo genitá. Fue asín que le pidió a Dió que le hisiera una pareja como lo demás bisho, que estaban tós ennoviaos meno él. Dió se compadesió y le arrancó de cuajo una costilla. Adán, que se llamaba er tío, se retorsió como un sarmiento, (y si no sus lo creei probá de arrancarse una costilla y veréi), y con la costilla le fabricó una hembra que se llamó Evarista, pero la llamaban familiarmente Eva pa que fuera má corto.
Adán y Eva se jartaban de follá, pero como tó lo repetío cansa, el Adán ar cabo de do año ya se liaba con toas las mona y las oveja y las marrana der paraíso, con lo cuar la Eva le pidió la separasión mu enfadá, pero como no estaban casaos no se pudieron desepará, y siguieron a lo suyo, y ar cabo der tiempo er Dió topoderoso se vorvió a de aburrí, y se le ocurrió que pa que no fuera tó tan fásil ener paraíso se tenía que inventá argo pa darle emosión. Entonse se sacó una ley que desía que to lo que había ener paraíso se podía comé menos la serpiente.
Y asín estando un día la Eva y el Adán tocándose los guebo como siempre debajo de una higuera, aparesío por entre las rama una serpiente gorda y hermosa que venía a ofreserles una mansana golden cojonua pa que la probaran.
El Adán y la Eva, que vieron aquello de una serpiente con una mansana en la boca, le atisaron un peñaso y se la hisieron al horno. Dió nuestro señó se dio cuenta de que le habían desobedesío y entonse mandó un angelote antidisturbio con porra de fuego y casco de pluma pa que los espursara der paraíso terrená y se fueran a tomar por culo... y ahí sacabó la güena vida. La que hay ahora ya la conoséi ustede, y no me quiero poné de pesao, pero asín fue la cosa y por eso nos va como nos va".


Texto Anónimo

Anónimo dijo...

Que non chegue a ler este desternillante texto ningunha feminista , se por riba de serlle infiel, o Adán, tampouco foi quen de asar a mazá no forno , témoscha armada.