Olá, irmán Don Paco (Méndez Ferrín, Faro de Vigo 7 xaneiro)

(Suscribimos -eu e creo que tamén moitos lectores/as desta casa- , liña por liña, o fermoso artigo que onte lle dedicaba Ferrín a don Paco del Riego)

Vexo nunha interviu que Francisco Fernández del Riego está rexo, lúcido, crítico ou sexa coma sempre. Crúzome por Camelias con Rufo Pérez, e o mesmo. Este cronista, que vai vello, nunca dará xuntado suficiente volume de agradecemento para aqueles resistentes que foron capaces de sobrevivir o franquismo e de nos trasmitir aos máis novos os secretos do que houbera antes, ou sexa nos días da II República. Falo dos que coma Del Riego naceron entre 1910 e 1920 e que hoxe, se fican, son rexos nonaxenarios.Se morreron, eses resistentes seguen dictándonos norma nos máis suntuosos tabernáculos da nosa memoria. Salvador Espriu definiu a función histórica da xeración heroica, naturalmente en catalán, con estas verbas: "Nós vivimos para salvarvos as palabras/ e pra vos devolver o nome de cada cousa".Así fixo Rufo Pérez González no labor diario do Instituto Santa Irene conmigo. Así fixeron, con quen tivo ouvidos para ouvir, e cada un á súa maneira, Lois Soto, Daría González, Carlos Velo, Celso Emilio Ferreiro. E houbo moitos máis, homes e mulleres, no labor de restaurar a Patria ameazada e modular o relato. Desde a miña historia particular podo decer que cada un dos transmisores emitiu un punto de vista diferente e fixo énfase no que el vivira con meirande paixón. Para ese cronista Francisco Fernández del Riego constitúe un caso especial: nunca foi esplícito no pormenor dos acontecementos pro a súa presenza e a súa acción diaria impúxonos un estilo. De cada un dos movementos de Paco del Riego, da mañá á noite e desde o término da Guerra Civil, desprendeuse e despréndese un imperativo: recuperar a Nación derrotada, recuperar a palabra. Os nosos inimigos tamén percibían isto por iso odiaron a Paco del Riego e nunca conseguiron domealo, nen sequera nos días de falsidade e defección aos que a historia oficial chama "La Transición".Vexo con inmensa satisfacción como o irmán Don Paco calca con seguridade a soleira do ano 2008, e digo irmán porque é así como os que procedemos da tradición das Irmandades da Fala nos tratamos (cando nos peta a gana) antre nosoutros. As preocupacións de Don Paco son as dos bos e xenerosos: que a lingua (na devandita tradición soemos decer idioma) sobreviva, que Galicia se erga da prostración e da miseria pública na que aínda xace. El é optimista, como todos os loitadores metálicos dotados de intelixencia crítica e de corazón sen lañas. Obrígannos as súas palabras e a súa conducta a sérmolo nós tamén.Gostaría de lle mandar un saúdo cordial ao irmán Don Paco. "Meu querido amigo, non sei se viches que o primeiro meniño que naceu en Galicia no ano 2008 foi inscrito no Rexistro Civil co nome propio de Anxo, en idioma galego. Espero que viva moitos anos co nome e os apelidos de Anxo García Machado, tantos coma ti viviches e vivirás. Sen o labor de persoas patrianas coma ti ese neno sen dúbida existiría pro non se chamará Anxo. A miña aperta de sempre".Ah, a mamá de Anxo declarou, orgullosa, aos medios de comunicación: "Nós quixémoslle poñer un nome galego". Olá, pequeno Anxo.