O MIÑO DOS POETAS (e 2)
Andoliña sábado 30 marzo. A imaxe: unha plataforma no Miño, foto xa inserta en Ourensanía, nos anos da posguerra. No libro de "Chisco" hai un poema dedicado a "O bar flotante", que se refire precisamente a esta plataforma: confirmoumo el mesmo esta mañá.

Dous grandes poemarios moi recentes de autores galegos tensan o seu espírito lírico arredor da imaxe dun río: “Eume”, de César Antonio Molina, e “Miño” de Francisco X. Fernández Naval. Este último recibiu o XXIII premio de poesía Cidade de Ourense e maniféstase como unha mirada detida sobre os tópicos literarios fillos dos cursos fluviais: “Heráclito”, a inexorabilidade do paso do tempo, a saudade (“Porque te miro/ e non estás/ vaste coas augas”), a infancia e mocidade revisitadas (“Canción”, “Inocencia”, “O bar flotante”), etc. A memoria acubilla ademais o poder salutifero das augas termais que serven tanto para sanar o corpo como para “lavar as palabras”.
Lirismo, sensualidade, forza expresiva das imaxes, son riscos propios da escrita en prosa e verso de Fernández Naval. “Miño” remata por converterse nunha “Riografía”, así titula a terceira parte do libro. E o lector déixase levar pola placidez das augas: “Somnámbulo/ o río treme guiado polo tacto cego/ das súas mans,/ poderosa extensión/ de nervos circunflexos,/ de noticias levadas na pluma da laverca/ no sol das lavandeiras,/ de razóns que se ocultan/ no arnoiar de enigma./ Somnámbulo/ o río vaise só/ coma día entre os dedos”.