Ramón de Sismundi
De herba seca enchéronche a casa
-no sobrado arrecendo a mazás-.
E ti lonxe, rítmico ruxir da vasoira
do emigrante de lúas e cabalos:
contigo, Federico, no poema.
Aló na rúa Esmeralda esperta
lamacenta cor de Buenos Aires,
ás de querubín, ceo horizontal
en homenaxe á cruel melancolía:
contigo, Federico, no poema.
Reverdecido labio o do gaiteiro,
boca gris, escuridade maxestosa
mollándote nos versos do día,
acoitealada luz de conventillo:
contigo, Federico, no poema.
( “Ramón de Sismundi”, que ecoa entre Auria e Buenos Aires, é para Marcos Valcárcel)
ESTÚRDIGA MATERIA, de Luís González Tosar
De herba seca enchéronche a casa
-no sobrado arrecendo a mazás-.
E ti lonxe, rítmico ruxir da vasoira
do emigrante de lúas e cabalos:
contigo, Federico, no poema.
Aló na rúa Esmeralda esperta
lamacenta cor de Buenos Aires,
ás de querubín, ceo horizontal
en homenaxe á cruel melancolía:
contigo, Federico, no poema.
Reverdecido labio o do gaiteiro,
boca gris, escuridade maxestosa
mollándote nos versos do día,
acoitealada luz de conventillo:
contigo, Federico, no poema.
( “Ramón de Sismundi”, que ecoa entre Auria e Buenos Aires, é para Marcos Valcárcel)
ESTÚRDIGA MATERIA, de Luís González Tosar
(Como xa dixen, agradezo especialmente esta dedicatoria poética, que dialoga cun dos inmortais poemas galegos de Federico García Lorca. M.V.)
Entradas
16 comentarios:
Por certo, a presenza ourensá é moi grande nas dedicatorias deste libro: Ferrín, Xoán Fonseca, Bieito Iglesias, Manuel Vilanova, Marifé Santiago, Xan Miras Portugal, etc. Tamén hai poemas dedicados a Ramón Lorenzo, Gonzalo Navaza, Antón Lamazares, M. Rivas, Henrique Monteagudo, Dolores Vilavedra...
Moi bonita a dedicatoria a Villares-Berta, Freixanes-Malós, "compañeiros do Pabillón 6; xeración do Burgo das Nacións, a nosa".
si home, se é que Luis G. Tosar sempre foi o rei do pelotilleo.por iso logrou trepar como trepou e por iso logrou ocupar tamén os cargos que ocupa.
Envidia
De Wikipedia, la enciclopedia libre
Saltar a navegación, búsqueda
La envidia es un sentimiento experimentado por aquel que desea intensamente algo poseído por otro. La base de la envidia es el afán de poseer y no el deseo de privar de algo al otro, aunque si el objeto en cuestión es el único disponible la privación del otro es una consecuencia necesaria.
Se asocia la envidia al color verde o amarillo y existe incluso la frase hecha "verde de envidia" o "amarillo de envidia".
La envidia es una sensación desagradable que ocasiona conductas desagradables para los demás. Tradicionalmente ha sido considerada uno de los siete pecados capitales, según la Iglesia Católica.
La envidia ha sido frecuentemente tema literario y ha inspirado relatos literarios como el de Caín y Abel que aparece en el Génesis de la Biblia. Este relato, en realidad, ejemplifica la rivalidad y conflictos históricos entre los sistemas de vida nómadas y sedentarios de pastores y agricultores que se han desarrollado siempre a lo largo de la historia, también entre los pueblos semíticos. El escritor de la generación del 98, Miguel de Unamuno afirmaba que era el rasgo de carácter más propio de los españoles y escribió para ejemplificarlo su novela Abel Sánchez, en que el verdadero protagonista, que significativamente no da título a la obra, ansioso de hacer el bien por la humanidad, sólo recibe desprecio y falta de afecto por ello, mientras que el falso protagonista, que sí da título a la obra, recibe todo tipo de recompensas y afecto por lo que no ha hecho.
pregúntalle por Cuba... os seus negocios en Cuba... a ver qué che di
Pregunto humildemente que postos ven desempeñando recentemete o Ché.
Fun o comentario suprimido porque pecador me confeso en vez de chamarlle ché , chameille algo fermoso na miña aldea, pero que o marcos, algo lle deberá, non considerou loubanza nin bondade.
O Che, Luís González Tosar, non ten nin tivo negocio ningún en Cuba. O que si tivo foi aos cans de "El Mundo" detrás, trabando nel a ver se lle vendían máis periódicos a cretinos, envexosos e falabaratos como o anónimo de aí enriba.
Como ver�n, eliminei varios comentarios do f�o, redundantes e que contradin os principios do blog: uso de insultos, expresi�ns obscenas, difamaci�ns gratu�tas, etc.
Suscribo o dito por Leituga: tal suposto "esc�ndalo" chegou a pasar polo Parlamento Galego e quedou en nada. Creo que o mesmo dixeron os xulgados. E eles te�en moita m�is autoridade que unha denuncia covarde dende o anonimato.
E non lle debo nada � Che: s�beno ben os que me co�ecen. Si � certo que mantemos amizade de vello, pero iso non ser� pecado, non?
Non , non é pecado.
Pero creo, ou lembro mal, que do que libraron foi dun extraño comercio, saíra nun xornal unha foto dunha roda de coche.Chorrada tremenda. Comerciar non é delito, nin é feo. Os católicos son precisamente quenes afearon unha parte do comercio, e a riqueza. Naquela situación de penuria na illa, levarlles productos baixo a denominación que fose non creo que sexa censurable. Tampouco o é que se teña a intelixencia de facer negocio sempre que sexa leal. Eu véndoche unha propiedade e ti dasme unha parte pactada. É o negocio das inmobiliarias e a ninguén se lle ocurre acusalas de nada.
Por que se alporiza tanto a xente cando a "acusan" de mercadear?. Non será unha reminiscencia do catolicismo, e do marxismo no que militou tanto o ché.
Que máis da que o fixera ou non o fixera. A mín o que me arreguiza é ver a virulencia enfermiza coa que reaccionou un anónimo que só pode ser o aludido. Ninguén outro podería empregar tal desesperado veleno. O sr. é fráxil, por eso escribe poesía.
Pídolle perdón cristiano sr. aludido, un non está na vida para joder a ninguén, pero reivindico o meu dereito a pensar ó torto e ó revès.
Ó diestro tamèn se podo.
Xúrolles que os meus pensamentos son a veces terroríficamente máis duros. E buscarei un espacio onde poder manifestalos.
Admiro a Murakami e pásome por o cú a mor parte da literatura galega e o mundiño pequeno que xenera.
É verdade que neste blog hai pouca libertada e o censor pouco gaña.
Acertada a censura de Marcos, imparcial i clara.
Os anónimos empezades a feder.
Covardes.Degradades co voso proceder o que decides.
"Os anónimos empezades a feder.
Covardes.Degradades co voso proceder o que decides"...
asinado: anónimo
Siñorìno/a, por eso o puxen.
"Prohibido prohibir".
Tenlle o seu valor. Tanto na matemática como na psicoloxía.
Utilízanse para desfacer "entuertos", ou para provocalos con fins transformadores ou terapéuticos.
Díxolle o demo a deus: se es omnipotente vai e fai unha pedra tan outa e grande que non podas levantala.
E meteuno nun calexón sen saída.
A vida a veces élle así.
Publicar un comentario