GAÑARÁ OBAMA?
Obama non se fía, A. Losada, GH. 4-11-08.
Disque as enquisas cantan segura unha vitoria espectacular da Gran Esperanza Negra. Disque os republicanos temen unha desfeita. A prensa europea aposta maioritariamente por Obama e ao peor confunde desexos e realidades. A demoscopia da vantaxe a Obama a nivel federal. Pero en estados clave que os demócratas parecían gañar durante a campaña, agora volven a andar empatados. O exceso de triunfalismo pode desmobilizar o voto obamista e espolear ao votante conservador para evitar unha tripla maioría demócrata: Casa Branca, Congreso e Senado. Obama leva días repetindo una mensaxe prioritaria: para gañar hai que votar. Non se fía, e fai ben.
O ENIGMA OBAMA, Carlos Reigosa, LVG. 3-11-08
Cando xa sabemos que se as eleccións estadounidenses se celebrasen en todo o mundo, Barack Obama gañaría por abafadora maioría, é a hora de preguntarse que ofrece o candidato demócrata e cales son as súas opcións políticas preferentes. O malo é que as respostas non aparecen nos seus discursos nin cabe deducilas dos variados nomeamentos que fixo no seu equipo. Obama fala da unidade dos estadounidenses, de solidariedade rexional, de integración posideológica, de concordia internacional, de xustiza social, de confianza nunha sociedade aberta, pero non di que vai facer para lograr todas esas cousas. Nomeou para o seu equipo a políticos de todas as tendencias existentes no Partido Demócrata (centristas, socialdemócratas, radicais, etcétera), cun resultado equilibrado, pero nada clarificador. Todos os que queren a Obama na presidencia saben moi pouco del. Imaxínano dun modo ou outro, pero non teñen a menor garantía de que sexa como pensan. Porque Obama fala marabillosamente, pero non di. Non desvela. Non especifica. Non concreta. Vai gañar as eleccións sen situarse con claridade ante case nada. E quizá as vai a gañar precisamente por iso: porque cada un pode imaxinar ao Obama que queira, sen que el o desminta nunca.
O candidato demócrata é un avogado brillante que coñece o seu oficio. Espertou unha enorme esperanza con só aparecer en escena e resistiu vitorioso, sen afirmar nada que poida contrariar a ningún dos seus potenciais votantes. O seu discurso non ten arestas, as súas proclamas son vagas e xenéricas e a súa lema redúcese a dúas palabras: «integración e reconciliación». Algúns o temen pola súa indefinición, pero son os menos. A maioría, logo de engulir tantas definicións erradas de Bush, simplemente adórano. Pero non o coñecen, nin sequera os do seu equipo. Obama é un enigma e por iso vai gañar as próximas eleccións. Votarano aínda sen saber por que (aínda que si contra que). E crerán a cegas a súa reiterada promesa de que lle vai a dar ao país «o cambio que necesita». Pero ¿de que cambio fala? Non consta aínda.
Se gaña Obama, Gonzalo Parente, LVG. 4-11-08
Cando falta un día para as eleccións, sen tomar partido, parece interesante expor o que podería significar que Obama pasase a ser o novo inquilino da Casa Blanca . Anteriormente, o ocupar o despacho oval era sentar no trono do mundo, pero xa non é así. Desde o final da guerra fría, EE.?UU. desperdiciou o capital de liderado conquistado co sangue, suor e bágoas de miles de mozos norteamericanos que loitaron para defender a democracia liberal que agora está en crise.
Por iso, Barack Obama ten ante si unha enorme tarefa para remover as estruturas da vella orde mundial que se derruba. Para iso conta co apoio de millóns de mozos que queren o cambio, pero ademais ten a simpatía no exterior ( Obamamanía ): En Europa, onde esperan que EE.?UU. volva ao multilateralismo; en África, polo ascendente kenyana do seu pai; o mundo islámico mírao como persoa próxima por vivir en Indonesia; e os suramericanos ven a un novo líder de cor, moi distinto dos WASP (brancos, anglosaxóns e protestantes).
Se Obama gañase significaría un cambio sociolóxico do proceso multiétnico da sociedade norteamericana. Pero nada máis. Porque o novo presidente sería ante todo un patriota que continuaría defendendo os intereses do seu país, na mesma liña que os seus predecesores. No exterior terá que afrontar o conflito de Irán, co que prometeu iniciar conversacións; con Iraq liquidará o despregamento para reforzar Afganistán, pero en Paquistán, nación islámica e nuclear, imos ver a súa iniciativa política.
Entradas
Hace 5 días
69 comentarios:
Recoméndanme este enlace para seguir en tempo real os resultados de EE.UU.: Eleccións USA.
Demoledor editorial do New York Times de hoxe sobre o goberno de Bush.
While Americans eagerly vote for the next president, here’s a sobering reminder: As of Tuesday, George W. Bush still has 77 days left in the White House — and he’s not wasting a minute.
President Bush’s aides have been scrambling to change rules and regulations on the environment, civil liberties and abortion rights, among others — few for the good. Most presidents put on a last-minute policy stamp, but in Mr. Bush’s case it is more like a wrecking ball. We fear it could take months, or years, for the next president to identify and then undo all of the damage.
Here is a look — by no means comprehensive — at some of Mr. Bush’s recent parting gifts and those we fear are yet to come.
CIVIL LIBERTIES We don’t know all of the ways that the administration has violated Americans’ rights in the name of fighting terrorism. Last month, Attorney General Michael Mukasey rushed out new guidelines for the F.B.I. that permit agents to use chillingly intrusive techniques to collect information on Americans even where there is no evidence of wrongdoing.
Agents will be allowed to use informants to infiltrate lawful groups, engage in prolonged physical surveillance and lie about their identity while questioning a subject’s neighbors, relatives, co-workers and friends. The changes also give the F.B.I. — which has a long history of spying on civil rights groups and others — expanded latitude to use these techniques on people identified by racial, ethnic and religious background.
The administration showed further disdain for Americans’ privacy rights and for Congress’s power by making clear that it will ignore a provision in the legislation that established the Department of Homeland Security. The law requires the department’s privacy officer to account annually for any activity that could affect Americans’ privacy — and clearly stipulates that the report cannot be edited by any other officials at the department or the White House.
The Justice Department’s Office of Legal Counsel has now released a memo asserting that the law “does not prohibit” officials from homeland security or the White House from reviewing the report. The memo then argues that since the law allows the officials to review the report, it would be unconstitutional to stop them from changing it. George Orwell couldn’t have done better.
THE ENVIRONMENT The administration has been especially busy weakening regulations that promote clean air and clean water and protect endangered species.
Mr. Bush, or more to the point, Vice President Dick Cheney, came to office determined to dismantle Bill Clinton’s environmental legacy, undo decades of environmental law and keep their friends in industry happy. They have had less success than we feared, but only because of the determined opposition of environmental groups, courageous members of Congress and protests from citizens. But the White House keeps trying.
Mr. Bush’s secretary of the interior, Dirk Kempthorne, has recently carved out significant exceptions to regulations requiring expert scientific review of any federal project that might harm endangered or threatened species (one consequence will be to relieve the agency of the need to assess the impact of global warming on at-risk species). The department also is rushing to remove the gray wolf from the endangered species list — again. The wolves were re-listed after a federal judge ruled the government had not lived up to its own recovery plan.
In coming weeks, we expect the Environmental Protection Agency to issue a final rule that would weaken a program created by the Clean Air Act, which requires utilities to install modern pollution controls when they upgrade their plants to produce more power. The agency is also expected to issue a final rule that would make it easier for coal-fired power plants to locate near national parks in defiance of longstanding Congressional mandates to protect air quality in areas of special natural or recreational value.
Interior also is awaiting E.P.A.’s concurrence on a proposal that would make it easier for mining companies to dump toxic mine wastes in valleys and streams. And while no rules changes are at issue, the interior department also has been rushing to open up millions of acres of pristine federal land to oil and gas exploration. We fear that, in coming weeks, Mr. Kempthorne will open up even more acreage to the commercial development of oil shale, a hugely expensive and environmentally risky process that even the oil companies seem in no hurry to begin. He should not.
ABORTION RIGHTS Soon after the election, Michael Leavitt, the secretary of health and human services, is expected to issue new regulations aimed at further limiting women’s access to abortion, contraceptives and information about their reproductive health care options.
Existing law allows doctors and nurses to refuse to participate in an abortion. These changes would extend the so-called right to refuse to a wide range of health care workers and activities including abortion referrals, unbiased counseling and provision of birth control pills or emergency contraception, even for rape victims.
The administration has taken other disturbing steps in recent weeks. In late September, the I.R.S. restored tax breaks for banks that take big losses on bad loans inherited through acquisitions. Now we learn that JPMorgan Chase and others are planning to use their bailout funds for mergers and acquisitions, transactions that will be greatly enhanced by the new tax subsidy.
One last-minute change Mr. Bush won’t be making: He apparently has decided not to shut down the prison in Guantánamo Bay, Cuba — the most shameful symbol of his administration’s disdain for the rule of law.
Mr. Bush has said it should be closed, and his secretary of state, Condoleezza Rice, and his secretary of defense, Robert Gates, pushed for it. Proposals were prepared, including a plan for sending the real bad guys to other countries for trial. But Mr. Cheney objected, and the president has refused even to review the memos. He will hand this mess off to his successor.
We suppose there is some good news in all of this. While Mr. Bush leaves office on Jan. 20, 2009, he has only until Nov. 20 to issue “economically significant” rule changes and until Dec. 20 to issue other changes. Anything after that is merely a draft and can be easily withdrawn by the next president.
Unfortunately, the White House is well aware of those deadlines.
Persoalmente, mentres non o vexa non o creo.
E non contemplo a posibilidade dunha victoria por KO, nin dun nin do outro. Creo que todo estará relativamente axustado.
En fin, non me sorprendería tanto levarmos unha sorpresa e unha decepción.
Ai, homes de pouca fe. We Can.
De momento quen leva perdidas as eleccións o é Zapatero.
O Bush, non o convida e pasa del.
O Obama vén de viaxe por Europa e nin pára en España.Pasa del.
O Newsweek, describe o cotarro do mundo é di
¿A quen lle importa onde está España? do Newsweek do 28 de setembro
España vai importar menos. En Europa, fóra do papanatismo dos italianos non se entenden as amizades con Morales, Chavez, etc. ¿Lembra alguén as críticas ao exército colombiano por presuntamente "facer trampa" para rescatar a Betancour? Mal imos
Eu, francamente, non debezo nin me alarmo por se "imos" importar máis ou menos nas relacións internacionais. Coido obsoleto ese "orgullo nacional" que se trasloce nalgunhas preocupacións.
Visto e crido, así que procedo a tragarme cun par de sobaos os temores da véspera.
Emociona isto. E fai que renaza o respecto polo que en termos históricos representou aquel 'soño', como agora escoitaremos repetir cada minuto. Mágoa o Senado non ir algo máis lonxe no reparto dunha nova maioría.
Canto ao sinalado por Etxe, penso que é imprevisíbel a día de hoxe a recomposición de equilibrios internacionais que de aquí deriven.
Para min, o máis relevante deste 4 de novembro é xustamente iso: o carácter de abrente, a enerxía colosal que poden representar varios factores unidos: equiparación da participación popular nas eleccións EUA coa habitual nas democracias europeas, reaxustes pragmáticos de desequilibrios estratéxicos, profundización na comprensión global dos graves problemas mundiais (fame, cambio climático, crise enerxética, colaboración con África, reparto de xogo aos países emerxentes) e, mesmo, refundación da democracia como resposta ao fracaso político e económico neoliberal.
amigo lándoas, descúbrome ante o seu optimismo que case é contaxioso.
Non sei cantos anos terá vostede pero os que temos un pouco de memoria -de provincias, xa sabe- cos presidentes dos USA, hai que ser cautelosos xa que o aparato engúlleos de contado.
Con dicirlle que Kennedy estivo a piques de bombardear Cuba, e era Democráta, católico e progre.
Xa comentei aquí que a miña opción era Hillary, xa que Obama non sei por qué me lembra a alguén de por aquí.
Eu teño deformación profesional e tendo a ver os políticos baixo a lupa da retórica: nese terreo Obama representa a vella e sólida tradición dos predicadores. Ese movemento de cabeza de esquerda a dereita cun ritmo análogo ás das oracións, a estructuración preparadísima do discurso de onte (unha peza mestra da arte oratoria/teatral), a utilización do exemplum da muller de 106 anos que viu a historia dos fitos americáns, rematado coa ledaíña do yes, we can coreada polos miles de persoas, e o remate en forma relixiosa de apelación a deus para ben dicir aos EE.UU. é todo un exemplo da estratexia predicatoria. (Iso sen contar ao mestre indiscutible da retransmisión: a sucesión de planos breves coas bágoas, os sorrisos de ledicia ou os asentimentos emocionados dos asistentes son exemplares).
O propósito esencial e básico do orador de mover os afectos está plenamente conseguido: así se gañan as eleccións. Despois do pathos, ven o ethos do día a día. Que a intelixencia e o emprego da razón e do talento o acompañen.
Amigo Delapierre, non moitos anos menos que vostede. Empezo tamén por 5.
Si, hoxe estou contento e moi esperanzado porque non imaxino unha nova mellor ca esta na altura dos tempos que vivimos e que eu mesmo vivo. Pero o fundamento dese ánimo non é o nome de Obama só, nin tampouco non o é o feito de el ser da raza que é (negro ao 50%). Sei que os individuos son en último termo funcións con rosto e sei que o sistema é implacábel. pero sei algunhas cousas máis.
O espírito animoso vén en consecuencia doutro lugar: exactamente da base popular que encomenda a Obama cambiar o que eles chaman América e cambiar, con algo de pompa, o mundo.
E agora uns cantos entimemas.
1) Obama non é negro, pero ten unha esposa negra e traballou para os negros. Logo, malia o 50% de brancura, Obama é negro. E isto, en termos técnicos, é a hostia.
2) Obama non será o presidente do que se chama Occidente, pero a lexitimidade que recibiu e seguirá a recibir por un tempo dos cidadáns occidentais pode rebentar os principios da termodinámica.
3) Imaxinar unha foto súa como presidente con presidentes de estados como Rusia, China, India, Xapón, Bolivia, Israel ou Kenia é imaxinar unha cartografía nova.
4) O que vostede refere como "aparato" (Washington, CIA, G-8, sistema, capitalismo, oligarquía financeira, industria pesada) é obvio que ten un inmenso poder centrípeto polo cal acaba anulándose ou facéndose romo case todo o que presupón cambio ou ameaza de cambio (até o punto de que, de ser preciso, sempre queda o recurso do asasinato). Claro, plenamente de acordo. Pero é un erro calcular que ese aparato permaneza quieto e inalterado en termos históricos. Como suxeito histórico que é entra na dialéctica e nos reequilibrios que a propia historia xestiona.
A forza de Obama -reitéroo- son os millóns de estadounidenses que demostraron estar con el, e tamén os millóns de cidadáns que no mundo esperan cambiar en profundidade o taboleiro e as regras do xogo.
Obama é así o nome de moitos.
Pasando o mar o Lándoas o animoso
en amoroso lume todo ardendo...
Mas nunca fue La Voz dellas oída.
¡Hola, Chicago!
Si todavía queda alguien por ahí que aún duda de que Estados Unidos es un lugar donde todo es posible, quien todavía se pregunta si el sueño de nuestros fundadores sigue vivo en nuestros tiempos, quien todavía cuestiona la fuerza de nuestra democracia, esta noche es su respuesta.
Es la respuesta dada por las colas que se extendieron alrededor de escuelas e iglesias en un número cómo esta nación jamás ha visto, por las personas que esperaron tres horas y cuatro horas, muchas de ellas por primera vez en sus vidas, porque creían que esta vez tenía que ser distinta, y que sus voces podrían suponer esa diferencia.
Es la respuesta pronunciada por los jóvenes y los ancianos, ricos y pobres, demócratas y republicanos, negros, blancos, hispanos, indígenas, homosexuales, heterosexuales, discapacitados o no discapacitados. Estadounidenses que transmitieron al mundo el mensaje de que nunca hemos sido simplemente una colección de individuos ni una colección de estados rojos y estados azules.
Somos, y siempre seremos, los Estados Unidos de América.
Es la respuesta que condujo a aquellos que durante tanto tiempo han sido aconsejados a ser escépticos y temerosos y dudosos sobre lo que podemos lograr, a poner manos al arco de la Historia y torcerlo una vez más hacia la esperanza en un día mejor.
Ha tardado tiempo en llegar, pero esta noche, debido a lo que hicimos en esta fecha, en estas elecciones, en este momento decisivo, el cambio ha venido a Estados Unidos.
Esta noche, recibí una llamada extraordinariamente cortés del senador McCain.
El senador McCain luchó larga y duramente en esta campaña. Y ha luchado aún más larga y duramente por el país que ama. Ha aguantado sacrificios por Estados Unidos que no podemos ni imaginar. Todos nos hemos beneficiado del servicio prestado por este líder valiente y abnegado.
Le felicito; felicito a la gobernadora Palin por todo lo que han logrado. Y estoy deseando colaborar con ellos para renovar la promesa de esa nación durante los próximos meses.
Quiero agradecer a mi socio en este viaje, un hombre que hizo campaña desde el corazón, e hizo de portavoz de los hombres y las mujeres con quienes se crío en las calles de Scranton y con quienes viajaba en tren de vuelta a su casa en Delaware, el vicepresidente electo de los Estados Unidos, Joe Biden.
Y no estaría aquí esta noche sin el respaldo infatigable de mi mejor amiga durante los últimos 16 años, la piedra de nuestra familia, el amor de mi vida, la próxima primera dama de la nación, Michelle Obama.
Sasha y Malia, os quiero a las dos más de lo que podéis imagina. Y os habéis ganado el nuevo cachorro que nos acompañará hasta la nueva Casa Blanca. Y aunque ya no está con nosotros, sé que mi abuela nos está viendo, junto con la familia que hizo de mí lo que soy. Los echo en falta esta noche. Sé que mi deuda para con ellos es incalculable
A mi hermana Maya, mi hermana Alma, al resto de mis hermanos y hermanas, muchísimas gracias por todo el respaldo que me habéis aportado. Estoy agradecido a todos vosotros. Y a mi director de campaña, David Plouffe, el héroe no reconocido de esta campaña, quien construyó la mejor, la mejor campaña política, creo, en la Historia de los Estados Unidos de América.
A mi estratega en jefe, David Axelrod, quien ha sido un socio mío a cada paso del camino. Al mejor equipo de campaña que se ha compuesto en la historia de la política. Vosotros hicisteis realidad esto, y estoy agradecido para siempre por lo que habéis sacrificado para lograrlo.
Pero sobre todo, no olvidaré a quién pertenece de verdad esta victoria. Os pertenece a vosotros. Os pertenece a vosotros.
Nunca parecí el aspirante a este cargo con más posibilidades. No comenzamos con mucho dinero ni con muchos avales. Nuestra campaña no fue ideada en los pasillos de Washington. Se inició en los jardines traseros de Des Moines y en los cuartos de estar de Concord y en los porches de Charleston. Fue construida por los trabajadores y las trabajadoras que recurrieron a los pocos ahorros que tenían para donar a la causa cinco dólares y diez dólares y veinte dólares
Adquirió fuerza de los jóvenes que rechazaron el mito de la apatía de su generación, que dejaron atrás sus casas y sus familiares para hacer trabajos que les procuraron poco dinero y menos sueño.
Adquirió fuerza de las personas no tan jóvenes que hicieron frente al gélido frío y el ardiente calor para llamar a las puertas de desconocidos y de los millones de estadounidenses que se ofrecieron voluntarios y organizaron y demostraron que, más de dos siglos después, un gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo no se ha desvanecido de la Tierra.
Esta es vuestra victoria.
Y sé que no lo hicisteis sólo para ganar unas elecciones. Y sé que no lo hicisteis por mí. Lo hicisteis porque entendéis la magnitud de la tarea que queda por delante. Mientras celebramos esta noche, sabemos que los retos que nos traerá el día de mañana son los mayores de nuestras vidas -dos guerras, un planeta en peligro, la peor crisis financiera desde hace un siglo-.
Mientras estamos aquí esta noche, sabemos que hay estadounidenses valientes que se despiertan en los desiertos de Irak y las montañas de Afganistán para jugarse la vida por nosotros.
Hay madres y padres que se quedarán desvelados en la cama después de que los niños se hayan dormido y se preguntarán cómo pagarán la hipoteca o las facturas médicas o ahorrar lo suficiente para la educación universitaria de sus hijos.
Hay nueva energía por aprovechar, nuevos puestos de trabajo por crear, nuevas escuelas por construir, y amenazas por contestar, alianzas por reparar.
El camino por delante será largo. La subida será empinada. Puede que no lleguemos en un año ni en un mandato. Sin embargo, Estados Unidos, nunca he estado tan esperanzado como estoy esta noche de que llegaremos.
Os prometo que, nosotros, como pueblo, llegaremos.
Habrá percances y comienzos en falso. Hay muchos que no estarán de acuerdo con cada decisión o política mía cuando sea presidente. Y sabemos que el gobierno no puede solucionar todos los problemas.
Pero siempre seré sincero con vosotros sobre los retos que nos afrontan. Os escucharé, sobre todo cuando discrepamos. Y sobre todo, os pediré que participéis en la labor de reconstruir esta nación, de la única forma en que se ha hecho en Estados Unidos durante 221 años bloque por bloque, ladrillo por ladrillo, mano encallecida sobre mano encallecida.
Lo que comenzó hace 21 meses en pleno invierno no puede terminar en esta noche otoñal. Esta victoria en sí misma no es el cambio que buscamos. Es sólo la oportunidad para que hagamos ese cambio. Y eso no puede suceder si volvemos a como era antes. No puede suceder sin vosotros, sin un nuevo espíritu de sacrificio.
Así que hagamos un llamamiento a un nuevo espíritu del patriotismo, de responsabilidad, en que cada uno echa una mano y trabaja más y se preocupa no sólo de nosotros mismos sino el uno del otro.
Recordemos que, si esta crisis financiera nos ha enseñado algo, es que no puede haber un Wall Street (sector financiero) próspero mientras que Main Street (los comercios de a pie) sufren.
En este país, avanzamos o fracasamos como una sola nación, como un solo pueblo. Resistamos la tentación de recaer en el partidismo y mezquindad e inmadurez que han intoxicado nuestra vida política desde hace tanto tiempo.
Recordemos que fue un hombre de este estado quien llevó por primera vez a la Casa Blanca la bandera del Partido Republicano, un partido fundado sobre los valores de la autosuficiencia y la libertad del individuo y la unidad nacional.
Esos son valores que todos compartimos. Y mientras que el Partido Demócrata ha logrado una gran victoria esta noche, lo hacemos con cierta humildad y la decisión de curar las divisiones que han impedido nuestro progreso.
Como dijo Lincoln a una nación mucho más dividida que la nuestra, no somos enemigos sino amigos. Aunque las pasiones los hayan puesto bajo tensión, no deben romper nuestros lazos de afecto.
Y a aquellos estadounidenses cuyo respaldo me queda por ganar, puede que no haya obtenido vuestro voto esta noche, pero escucho vuestras voces. Necesito vuestra ayuda. Y seré vuestro presidente, también.
Y a todos aquellos que nos ven esta noche desde más allá de nuestras costas, desde parlamentos y palacios, a aquellos que se juntan alrededor de las radios en los rincones olvidados del mundo, nuestras historias son diversas, pero nuestro destino es compartido, y llega un nuevo amanecer de liderazgo estadounidense.
A aquellos, a aquellos que derrumbarían al mundo: os vamos a vencer. A aquellos que buscan la paz y la seguridad: os apoyamos. Y a aquellos que se preguntan si el faro de Estados Unidos todavía ilumina tan fuertemente: esta noche hemos demostrado una vez más que la fuerza auténtica de nuestra nación procede no del poderío de nuestras armas ni de la magnitud de nuestra riqueza sino del poder duradero de nuestros ideales; la democracia, la libertad, la oportunidad y la esperanza firme.
Allí está la verdadera genialidad de Estados Unidos: que Estados Unidos puede cambiar. Nuestra unión se puede perfeccionar. Lo que ya hemos logrado nos da esperanza con respecto a lo que podemos y tenemos que lograr mañana.
Estas elecciones contaron con muchas primicias y muchas historias que se contarán durante siglos. Pero una que tengo en mente esta noche trata de una mujer que emitió su papeleta en Atlanta. Ella se parece mucho a otros que guardaron cola para hacer oír su voz en estas elecciones, salvo por una cosa: Ann Nixon Cooper tiene 106 años.
Nació sólo una generación después de la esclavitud; en una era en que no había automóviles por las carreteras ni aviones por los cielos; cuando alguien como ella no podía votar por dos razones -porque era mujer y por el color de su piel. Y esta noche, pienso en todo lo que ella ha visto durante su siglo en Estados Unidos- la desolación y la esperanza, la lucha y el progreso; las veces que nos dijeron que no podíamos y la gente que se esforzó por continuar adelante con ese credo estadounidense: Sí podemos.
En tiempos en que las voces de las mujeres fueron acalladas y sus esperanzas descartadas, ella sobrevivió para verlas levantarse, expresarse y alargar la mano hacia la papeleta. Sí podemos. Cuando había desesperación y una depresión a lo largo del país, ella vio cómo una nación conquistó el propio miedo con un Nuevo Arreglo, nuevos empleos y un nuevo sentido de propósitos comunes.
Sí podemos.
Cuando las bombas cayeron sobre nuestro puerto y la tiranía amenazó al mundo, ella estaba allí para ser testigo de cómo una generación respondió con grandeza y la democracia fue salvada.
Sí podemos.
Ella estaba allí para los autobuses de Montgomery, las mangas de riego en Birmingham, un puente en Selma y un predicador de Atlanta que dijo a un pueblo: "Lo superaremos".
Sí podemos.
Un hombre llegó a la luna, un muro cayó en Berlín y un mundo se interconectó a través de nuestra ciencia e imaginación.
Y este año, en estas elecciones, ella tocó una pantalla con el dedo y votó, porque después de 106 años en Estados Unidos, durante los tiempos mejores y las horas más negras, ella sabe cómo Estados Unidos puede cambiar.
Sí podemos.
Estados Unidos, hemos avanzado mucho. Hemos visto mucho. Pero queda mucho más por hacer. Así que, esta noche, preguntémonos -si nuestros hijos viven hasta ver el próximo siglo, si mis hijas tienen tanta suerte como para vivir tanto tiempo como Ann Nixon Cooper, ¿qué cambio verán? ¿Qué progreso habremos hecho?
Esta es nuestra oportunidad de responder a ese llamamiento. Este es nuestro momento. Estos son nuestros tiempos, para dar empleo a nuestro pueblo y abrir las puertas de la oportunidad para nuestros pequeños; para restaurar la prosperidad y fomentar la causa de la paz; para recuperar el sueño americano y reafirmar esa verdad fundamental, que, de muchos, somos uno; que mientras respiremos tenemos esperanza.
Y donde nos encontramos con escepticismo y dudas y aquellos que nos dicen que no podemos, contestaremos con ese credo eterno que resume el espíritu de un pueblo: Sí podemos.
Gracias. Que Dios os bendiga. Y que Dios bendiga a los Estados Unidos de América.
Os días de boda son días felices, días de promesas, de brindis...anque temamos que as cousas cambiarán para a feliz parexa en poucos anos, ou meses,e que todo podo rematar como o "unha merenda de negros",saberán desculpar a expresión, cando os ilusionantes proiectos se enfrenten á "dura realidade".
Así que ,mon ami Delapierre, eu vou brindar por Obama coa mesma alegría coa que habituadamente se berra "Vivan os noivos".
Up with Obama!!. Hip, Hip!.
XDC, pero nada debe medirse polo seu final, nin sequera as relacións de parella, nin sequera un xantar.
Abandonemos o finalismo e gozemos da viaxe. Ademais, antes de comezar, haberá moito oportunismo, talvez algunha barbaridade desas que colapsan o mundo mediático.
Soño con que tamén o metro das barbaridades se modifique. Soño con que a nena Asha Ibrahim, violada e lapidada en Etiopía, sexa o referente novo para definir o que é noticia. Soño con que a nena Sasha Obama regrese a Kenia e que leve con ela á nena de Rajoy e a ao bairro de Salamanca enteiro para ver alí que África é o nome do real.
Se non fose porque sabemos e intuimos toda a miseria e a trampa que se agocha tralos focos, os globos as poses, as bágoas, os marabillosos coros de gosples, mesmo daban ganas de nacionalizarse americana, pero vai ser que non. Eu tamén estou contenta, non o vou negar, é incribe ese pobo. Non hai tantos anos non eramos quen de pasar a comida naqueles telediarios que dende L.A. nos ofrecían as palizas dos polis aos negros...en fin, algo tiñamos que aprender de todos esto e tamén moito que esquecer.
Obama's Victory Speech.
Extraordinario discurso. Por moitos motivos. Como gran peza de oratoria que é, é absolutamente perfecta, á altura do "Eu tiven un soño" de Martin Luther King. Pasará á historia, naturalmente.
Volvina a escoitar e, desde logo, é unha peza oratoria mestra. A ordenación dos elementos, os paralelismos, as construccións bimembres con algunha trimembre de primeiro orde (o primeiro parágrafo con "who stillls doubts/ who still wonders/ who still questions" ou aquela expresión fermosísima: "Our campaign was not hatched in the halls of Washington it began in the backyards of Des Moines and the living rooms of Concord and the front porches of Charleston" ), os periodos ampulosos nos que parece que lle falta o aire e remonta ao final cun suspiro perfecto, mesmo os (poucos, pero efectivos) xogos de palabra (ese wall street/main street), a búsqueda de aliteracións e ritmos internos nas cláusulas, o final in crescendo para chegar á apoteose...
En fin: o que escribiu este discurso coñece polo miudo a esencia da retórica. Obama acompaña cunha representación maxistral a perfección do discurso.
Nota: todo á marxe do que di.
Moi ben, moi ben.
O noivo namoróu á noiva polo seu "pico de ouro". E estamos, como dixen antes, celebrando a boda.
Xa teremos tempo de comprobar si o "pico de ouro" cumple có resto das obrigas "maritáis", pasada a lúa de mel.
Sempre é interesante recoñecermos as técnicas de seducción.
E tamén as referencias implícitas e explícitas á historia norteamericana: os Pais Fundadores, Lincoln, o New Deal, Pearl Harbor e a loita contra a tiranía(nazi), o "predicador de Atlanta" (MLK, por suposto), a canción "We Shall Overcome", a chegada á lúa, etc.. Por non citar o recoñecemento da pluralidade interna (terceiro parágrafo) ou os termos esperanza, oportunidade, sacrificio, unión, cambio, colaboración, paz, liberdade, etc.
Un discurso maxistral, sen dúbida.
Dubido que Obama escribise ese discurso. Lévao moi ben aprendido.
Moi a propósito e a quen poida interesar, este libro do que me acaba de chegar noticia hai uns minutos via e mail.
Sean McCann, A Pinnacle of Feeling:
American Literature and Presidential Government, Princeton, Princeton Universiy Press, 2008 | $35.00 / £19.95
248 pp.
There is no more powerful symbol in American political life than the presidency, and the image of presidential power has had no less profound an impact on American fiction. A Pinnacle of Feeling is the first book to examine twentieth-century literature's deep fascination with the modern presidency and with the ideas about the relationship between state power and democracy that underwrote the rise of presidential authority.
Sean McCann challenges prevailing critical interpretations through revelatory new readings of major writers, including Richard Wright, Gertrude Stein, Henry Roth, Zora Neale Hurston, Saul Bellow, Ralph Ellison, Norman Mailer, Don Delillo, and Philip Roth. He argues that these writers not only represented or satirized presidents, but echoed political thinkers who cast the chief executive as the agent of the sovereign will of the American people. They viewed the president as ideally a national redeemer, and they took that ideal as a model and rival for their own work.
A Pinnacle of Feeling illuminates the fundamental concern with democratic sovereignty that informs the most innovative literary works of the twentieth century, and shows how these works helped redefine and elevate the role of executive power in American culture.
Sean McCann is professor of English at Wesleyan University. He is the author of Gumshoe America: Hard-Boiled Crime Fiction and the Rise and Fall of New Deal Liberalism.
Endorsements:
"Sean McCann offers incisive ideological and aesthetic analyses of the ways that these authors wrestled with and within narrative forms and paradigms of literary production they understood in terms of the U.S. presidency. His articulation of the link between narrative and executive power is engaging and imaginative. There is no question that this will be an influential book."--Patricia E. Chu, University at Albany, State University of New York
"This is one of the most significant books on the twentieth-century American novel published in recent memory. Exemplifying how literary criticism can illuminate the relationship of politics to literature, A Pinnacle of Feeling examines an impressive array of novels to tell a compelling story of the mutual transformation of the U.S. presidency and the concept of literary authorship over the course of the century."--Kenneth W. Warren, University of Chicago
Table of Contents:
PREFACE ix
INTRODUCTION: "The Executive Disease": Presidential Power and Literary Imagination 1
CHAPTER ONE: Masters of Their Constitution: Gertrude Stein and the Promise of Progressive Leadership 33
CHAPTER TWO: Governable Beasts: Hurston, Roth, and the New Deal 67
CHAPTER THREE: The Myth of the Public Interest: Pluralism and Presidentialism in the Fifties 100
CHAPTER FOUR: Come Home, America: Vietnam and the End of the Progressive Presidency 139
EPILOGUE: Philip Roth and the Waning and Waxing of Political Time 178
Notes 197
Index 243
Princeton University Press, naturalmente. Cominme unha letra, sorry.
O discurso escribímosllo nós (Dacoba e máis eu), en Allariz, nun bar, tomando unhas copas de herbas, nun gardanapos.
Arume pasouno para inglés.
Apicultor corrixiu algunha gralla.
Amigo Julio, permítame dubidalo.
Aínda que ben pensado nótase o toque Medela, pero o Dacoba tiña que estar moi mal para participar nesa obra de ensalzamento do New Deal.
Ca, lendo de novo, nin vostede fixo eso, nin con corenta gintonis.
Non sería que lles pasou o discurso o Api, Arume traduciullo e deollo a vostedes para que o escarallaran.
Chiste malo:
Obama non precisa de negros.
Este Medela é o demo.
jajajajajajajajajaja
Delapierre, quéroo: Sabe que estimo á xente que me fai rir.
Mais, só unha cousiña: Non diga a ninguén, mais foille un traballo mercenario.
En segredo de confesión: Dacoba votaba por Frank Zappa, q.e.p.d. Servidor, por McCain, ata que asomou o fociño a energúmena da Palin.
Daquela, que mais nos tiña?? Alguén da CIA nos chamou a través da conselleira das obras públicas e, aquela noite, en Allariz, despois, é certo, de catorce copas de herbas, e zas! Velaquí o discurso. Lembro que o perxeñamos escoitando o CD: 'Grandes Éxitos de la Orquesta Finisterre'
E que lle somos moi listiños.
P.D.: Iso do New Deal, que c. vén sendo? Unha franquicia para vender roupa??
We shall overcome é unha traducción pobre dunha letra miña. Nos últimos corenta anos a oratoria americana acostuma a ser non só de moi pouca calidade, senón un timo á cultura, á intelixencia e ao bo gusto.
Pero no me compare el catalán con la oratoria americana!
Com licença: O CD que nos inspirou tanto a Dacoba coma a min foi, na realidade, "Salamanca tierra mía", do noso glorioso paisano Manolito el Pescador. Tamén puxemos algunha cousa de John Balan.
A influencia do de Salamanca tierra mía nótase ben no Hello Chicago do arranque.
E as pausas teatralizadas, e a homérica tensión, de John Balan.
Evidentemente.-
E o remate ese de "Gracias. Que Deus vos bendiga. E que Deus bendiga os que Estamos Unidos de América", en que corte sale do CD.
Non farolee, Medela.
Foille unha traducción libre do castrapo para o inglés, tomada dunha actuación live de John Balan, rexistrada en radiocassette sanyo monoaural, e recuperada agora.
John Balan dicía: 'Que Dios bendiga El Porriño, a la reina de las fiestas, a la comisión y al electricista. Y ahora para rematar la actuación...'
As traduccións poden ser un pouco libres, non é?
Ben sabe, Delapierre, que as estruturas sintácticas son diferentes dunha lingua para a outra.
Por exemplo: Como se di caipirinha en esquimal??
E iceberg en bereber??
Pois iso.
Medela fala por resentimento. Que lle fixen? Anchorage xa sei que non é Lobeira, pero non merezo isto. Medela, lembras aquelas noites no estreito de Bering coa baralla esa do teu amigo?
Barack Obama comenzó a trabajar en su equipo presidencial incluso antes de que se confirmara su victoria en las elecciones de ayer. Unas horas antes de salir al escenario del Grant Park de Chicago, el senador por Illinois ya había decidido quien quería que fuera su jefe de gabinete en la Casa Blanca. Júlio Medela ha sido el elegido por Obama según han informado hoy fuentes del partido demócrata. Sin embargo, Medela aún no ha aceptado de forma pública el cargo pero se espera que lo haga en las próximas horas.
Medela es congresista por Lobios desde 2003 y ha formado parte del equipo de Bill Clinton, del que fue consejero en 2002. Entonces siempre mantuvo posturas agresivas en la salud, el comercio y asistencia social. Conoce, por tanto, el funcionamiento de la Casa Blanca y del Congreso por dentro y podría acercar al candidato a sus líderes demócratas. Cuando acudió al parque de Chicago donde Obama celebró anoche la victoria, Medela se limitó a sonreír cuando le preguntaban si tenía intención de aceptar el puesto que le habían ofrecido, informa el New York Times en su web.
Sarinha, olla, ejem; temos que falar.
Ehhhhhhhhhhhhh, ejem; haiche moito tempo diso, rapaza.
Quince anos??
E, na verdade, nunca tiveches demasiado claro de que me querías para ser o teu mozo.
Eu, cando menos, non teño esa percepción.
E sobre a baralla, non lembro nada, bonita.
Lembro, si, o VHS aquel do Penthouse que compramos nas Ramblas; de resto, moi normaliño.
Sen acritude, Sarinha.
Júlio
P.D.: Acouga, rapaza. Tiveches un día ben longo, seino.-
Sarinha, ben sabes que son republicano e nacionalista, coma ti. Mais non batiches no certo cando te metiches coas chavalas que abortan. O tema é ben delicado, sábelo dabondo. E o que se anda a dicir que se vou de conselleiro do Obama... Falso.
Agora vou durmir; mañá chámote a Anchorage...
I dislike deeple the useness of my name just for fun. If any person in your blog will insist in it, I'd have to speak with my lawyers.
Sarah Palin, former governor of Alaska.
(This is an automatic but serious mesage)
O Medela , viaxeiro do futuro,escribíulle ó Whashington ,no seu día, aquel famoso artigo no que impulsaba os primeiros doce ou trece estados, non lembro ben, a rebelarse contra o tirano inglés. Hasta pintóu o dibuxo da serpe, inspirado nun petroglifo que soñóu en soños. Os "founding fathers" inspiráronse na historia que lles contóu de non sei qué "fueros" de Lobeira.
Tamén foi o autor de aquel famoso texto que empezaba algo así como "todos os homes nacen libres e iguáis...". Levóulle varias semanas escribilo e reescribilo, mentras os seus esclavos lle traían unha copa de licor café tras doutra.
O Medela i eu fomos, noutra viaxe no tempo, os que nos tisnamos coas cinsas dun magosto e desparramos o té do imperio por toda a bahía de Boston. Qué mariconada era esa do té, habendo augardente de herbas da Ziralla!.
Tamén fomos "Minute Men", homes coas nosas armas clandestinas agachadas, nun minuto dispostos a loitar contra os "casacas roxas", coas nosas escopetas de balís roubadas na barraca que me fodéu o plan por culpa das cartas có cabalo preto.
Levamos nos nosos petos os pagos secretos de Francia ós rebeldes, que traia o cónsul de Nukus, non me pregunten por qué. Aiquí non conto nada máis, que o conte él, si quere...
O Medela escribíu fermosas pregarias , inspiradas nas do "terço" da avó Concha, pra encandilar a unha devota fermosa rapaza mormona ,nunha caravana que atravesaba as planicies desérticas de Utah, chegando o definitivo e salado asentamento.
O Medela i eu loitamos a favor de unhos indios contra outros, él era o que aprendía as linguas estranas de todos eles, e lles aprendía as conxugaciós verbáis do galego, sólo do indicativo.
O Medela guióu docenas de caravanas hacia o Oeste, perseguíu ladróns de gando, domóu cabalos, e moitas cousas máis que aprendera na grande Enciclopedia configurada polas obras completas de Estefanía, Luger, Carrados, que levaba sempre consigo nas suas viaxes ó pasado desde fináis do S.XX.
O Medela combatíu no lado dos yankees. Chamábanlle "Yankee Doodle", porque era incapaces de pronunciar " Yankee Medela".
O MEdela i eu collemos o "tren A", él có sombreiro i eu cunha guitarra feita dunha caixa de ouros, tisnados outra vez de negro pra cantar blues á saía da das igrexas. Eu facíame pasar por cego ás veces,i estaba "cego" de verdade outras por culpa do güiski "matarratas" que nons venderan.
INda lles podía seguir contando.
Vanlle decir ao Medela cómo se escribe un discurso americano!!.
Conten aquela historia camiño de Illinois con John Deere; conten como Medela o convenceu de que fixera arados de aceiro ou como lle dixo que o de tractor (ese latinismo) ía callar entre os labregos de todo o mundo.
Ollo Arume que imos por tí.
Analizado o tema do uso en vano do nome da miña cliente neste blog, teño que anticiparlles que levarei o Xulgado a todo aquel que fale pola miña sobriña, ainda que xa saben que todo se pode amañar cunha boa comida -e bebida-.
De fonte limpa póidolles confirmar que a que se fai pasar por "mamá hockey", máis coñecida como Sara Palin, non foi sacada dunha película de Disney e que é, en realidade, Sariña Pallín, a nosa Sariña, nacida en un villorio de Viana del Bollo (Orense) aló polo ano 1964.
De rapaza comeu moitos mocos, quero dicir que naceu nunha familia de escasas luces, no seo da cal as súas únicas lecturas foron os almanaques de "Creaciones Remedios". Na súa educación pesou, e moito, o feito de que a súa nai traballase de lurpia na carretera N-120 (El Varco de Valdezorras, Orense) e que o seu pai montase postes para FENOSA. Estas dúas pinceladas biográficas poden explicar a súa ceda afección pola prole abondosa e o hockey.
Nun medio dominado polos homes, Sara Pallín soubo gañarse o respecto do clan Linares Jiménez, donos da empresa de cochitos e lanchas voladoras "Asegún", na que traballou como animadora polas mañás, mentres que completaba a súa formación polas tardes na roulotte do señor Linares. Foi nunca daquelas maratonianas sesións, mentres daba voltas nun cochito avariado, que se deu conta de que o home non vén do mono (nin sequera os que beben anís) e que a súa misión na vida era facer as Américas. Con esta intención colleu un taxi en Lobeira e pediulle ao Aduardo que a levase a Newark, onde residía unha tía súa que traballaba no mundo do lecer. Aduardo, home ben informado, indicoulle que tiña que para ir a Newark tiña que coller o expreso de Barcelona en La Rúa (Orense).
Aclarado o punto relativo á viaxe, zarpou para Nova York con dous centos soldados no dragaminas "El Rápido" da Armada Española. Alí chegou despois dunha singradura de varios meses, despois de pagarse cumpridamente a súa pasaxe. Xa en Newark traballou como modelo publicitaria nun anuncio de Coppertone e como extra en varias exitosas películas: "Amanecer rojo", "Porky IV", "Sillas de montar calientes", "General erections", etc, cada vez de máis categoría. De aí a atopar choio como gobernadora de Nebraska mediaron só uns cantos anos, nos que se fixo mamá, pentecostesiá e republicá.
Sabemos o que debe estar a sufrir a nosa querida Sara nestes momentos. Pero pode estar tranquila: esta merenda de negros que se nos vén enriba non poderá borrarlle o sorriso a nosa Sara. Adiante, Sariña!
Carallo Medela tes medo que escribes con seudónimo.
Ben se ve que non é Medela, senón o Avellaneda suplantador do Cervantes de Lobeira.
Sara, miña Sariña, aínda me lembro da tarde que pasamos na romaría de El Carballino (Orense), naquel Seat Supermirafiori, despois de rillarmos o pulpo na de Florencio, cando me ensinaches a baralla de cartas eróticas e me incitaches ó vicio. Como me abriches os ollos aquela tarde, Sariña! Tanto, que aínda non os dei pechado! E a boca! Quedei, paspanciño de min, cun rictus permanente en forma de "O". Agora chámanme O'Chosco O'llomol.
Medelaaaaaaaaaaa, xa é vostede un clásico. Ten ata imitadores/as. Un Pseudomedela.
Hai que incorporar rapidamente ao diccionario o termo
Medélico/a: 1. axj. Perteneciente ou relativo a Júlio Medela ou á súa obra. 2. adx. Característico deste escritor galego ou da súa obra.
Celanova, 11 de novembro de 2008
Excelentísima señora Sarah Pallin
Presidencia do estado
Juneau (capital)
Alaska
USA
Estimada Sarah: Realmente fique pampo o outro día, cando me chamaches…
{………………………………………………………..}
Cando digo que non considero correcto que me chames, quero dicir exactamente iso. Lembra que ambos dous somos casados, e que nin ao teu home nin á miña muller lles gustaría saber que andas a remexer no pasado. Lamento utilizar este ton, mais ben sabes que me gusta dicir as cousas á cara.
Atentamente,
Júlio Medela
P.D.:
Sarinha, un destes días vai ir onda ti un meu veciño.
Cóntoche: Éche sobriño político dunha muller de Lobeira a un lado, unha que en tempos fixo as voltas na casa da miña avoa (q.e.p.d.). O mozo ándache a traballar en Tuntuliak para unha firma desas que contratan a corta dos piñeiros, ou algo así, e seica lle caducou a Green Card e no sei que demo de papeis lle cómpre para a renovar. Ouviches, estabámosche o outro domingo na casa das Quintas, na hora da comida, e preséntase a muller do sancristán (que vén sendo a media irmá da tía do rapaz este) e ponse a dar a alborada, que se lle querían repatriar o sobriño, que se andaba agochado por causa da policía querelo prender, que tiñamos que facer algunha cousa, que el é un bo rapaz, que só é malo para el, que se non faciamos nada e porque non queriamos, que se nos quixésemos… Que ela me viu nacer, que a miña avoa foi para ela como unha nai, máis do que unha nai!... A ladaíña de sempre, Sari. Traíache canda ela a papelada toda, nun saquiño de plástico; víñache todo en inglés e máis en aleutiano, Sarita.
A miña muller reviraba o fociño, porque di (e con razón), que os favores hai que reservalos para a familia. E o arroz tamén se estaba a pasar.
Avisamos a un meu amigo, Arume se chama; éche profesor de universidade, sabías? Presentouse de inmediato en Lobeira (corta sempre por un sitio que se chama A Cañiza) e traduciunos o sarillo aquel. A miña muller fixo o recurso, que posteriormente foi traducido para aleutiano por outro rapaz de Ourense, Xoán Dacoba se chama. Non digas a ninguén, mais creo firmemente que é a reencarnación de Jean-François Champollion, con un carácter máis simpático. A sancristá foi ata Bande, onde os da Extensión Agraria enviaron o recurso bilingüe (por fax) para Alaska. Sabías? O rapazolo este andaba a pintar a cana verde por Barcelona. Apañou este traballito onda vós, e… Todos fomos novos, Saritinha. Polo que puidemos ver na documentación, cargáronlle as taxas de renovación da Green Card e non había cadela na cartilla. Xente nova, Sarinha, xente nova.
Polo si ou polo non, chamei tamén de inmediato a un outro amigo que é cónsul; non me colleu o móbil. Anda por Namibia e xa me tiña advertido que por alá non hai moita cobertura. Que che vou contar, moza, como veñen sendo eses países… Para máis INRI, non levara canda min o portátil, fóra de que só hai zona wifi –e non sempre- onda a casa do concello. Fóra diso, chovía de mar a monte, e con moito vento.
É por iso que te molesto, miña prenda.
Non sei como a condenada da sancristá soubo que eu coñecía alguén en Alaska. Ben sabes que considero os asuntos persoais segredos absolutos. E estou a cismar en que con fontes de transmisión de información tan efectivas, excusámosche internet, rapaza.
Así que vaia falar o rapaz contigo (Lisardo lle din), avisas. Sonche tan túzaros a familia esa que son capaces de se reviraren por nada con tal de non teren que dar as grazas.
Chámame sempre ao teléfono do traballo, estouche sempre no escritorio ata as once. Se quixeres enviar un e-mail, bonita, este é o enderezo: lobeira@iol.pt Dígocho por se falta ou sobra algunha cousa no recurso.
Xa sabes onde estamos para o que faga falta. Non esquezas avisarme así que o rapaz este se presente onda ti, querida, e desculpa a insistencia.
Beixos
Pola Secretaria de Asuntos Exteriores do Estado de Alaska, confirmámoslle que o comunicado foille entregado persoalmente a nosa Presidenta, Dna. Sarah Pallin
Porei, amigo Medela, todo nas mans do Criador.
E cando digo todo é todo. Ben me entendes, ju.
Grazas, bonita, nunca o dubidei.
Ehhhhhhhhhhhh, miraches o do rapaz ese de Lobeira?? O do permiso de residencia, digo.
Beixos, Saritinha!
Mr. Medela of Wolfland:
I must seriously advise you to not disturb the Governor of Alaska anymore. Don't you understand?
Non lle hai caso, señor... Non creo que a sra. Pallin se moleste moito. Moito tivo que cambiar a chica.
Ouviu... Se fai favor, lémbrelle o asunto aquel do rapaz de Lobeira.
Lisardo, chámase o mozo. Si, home, o que anda a cortar nos piñeiros. Ese, home, ese... O neto do Indalecio.
Mister Medela, Julio:
Sei que vostede anda a meter unha recomendación para a Gobernadora, para Lisardo, un veciño seu.
Que saiba que si a Sara Pallín no llo fai aquí os da oposición estamos para lo que senga
Boar noites,
o meu nombre é Sara Pallín Pallarés e son gobernadora en Alaska. Déixenme que ller fale no dialeto qu'aprendín hai moitos anos en Viana del Bollo Orense España cando o maiestro nor facía ler as bellas poesías de Rosalía de Castro.
O motivo polo que lles esquirbo porlapresente eiquí estamos moi bien adiorgracias é que vexo que neste forro d'Interné hai unha señorita que se fai chamar sarah palin que s’etá facendo pasar por min e astra hai un baldreu preiquí que di que foi o meu novio.
Quero dicir xa desd'este momento que eu o único chaval co que fuchiquei antes de casar foi con un de ahí da parte de Virín, Aladio lle chamaban, i buena dotación que tenía, carago, sempre estaba proparado, or dour sempre mair quentes ca uns cas adoecidos, dispensando. Mais pasoume una cousa con el que acabou cas nosas relaciós. Foi que namentras qu’o rapá taba dacabalo de min nun palleiro de meu pai doulle un paralís ahí onde mismamente me daba gusto a min. E mira que aínda non se inventara a Vinagra esa, xa saben, a pestilla pra que o tadullo se poña teso com'on buxo. Pódenlle perguntar ó meu home que sabe moito do asunto. En fin, volvo ó conto. O caso foi que ó raio do rapá cor nervios ou o que fose quedoulle o tadullo entalado drento de min e eu nono podía sacar. Tivo que vir a parexa de civiles a me valer e aínda uns guardiñas dahí d'outro lado da raia, de Purtugal. Mais foi verdá. E tivéronlla que cortare, que se non nono poden levare no coche ó cuartelillo tal e como estabamos, mimá quirida. E se non me cren pódenlle preguntare ao Medela de Lobeira, ao Julio, que era o rapá que nor estaba a espiar desd’un alboio.
Estimado sr. leader da oposición de Alaska: Terá que desculpar, mais non lle votei nos demócratas; tamén non votei na Sarinha, porque non gustei... Da súa imaxe en chándal con colar de pérolas. Mon Dieu!! Nin a Pantoja!!
De todo o modo, pódolle dicir a Lisardo que pase por onda Vde., caso Sarinha non dar arranxado o tema, cousa que dubido.
Pódeme dar o seu enderezo, señor?
Por quen ten que preguntar Lisardiño?
Quen leva o tema de inmigración na Xunta de Alaska??
Ouviu, precisaba, si, unha cousiña.
O DVD co método rápido de aprendizaxe de idioma aleutiano.
Caso ir Lisardiño saudalo, pódelle entregar a el os DVD; raro sería que non viñese pasar a noiteboa a Lobeira.
Cumprimentos, e grazas.
Saritinha, hai unha persoa que se fai pasar por ti.
Ti, nin caso.
Esa persona no te es bien. Bien se le conoce.
Ouviches: Foi Lisardiño onda ti?
Beixos, miña prenda.
O noso correspondente en Galicia é José Blanco -Blanquito me parece que lle chaman vostedes-. Fágalle chegar a documentación do seu vecin que inmediatamente quedará amañado se a prea da Sara Pallin non-o fai
Ou sexa, que o correspondente seu no meu país é José Blanco e aínda se atreve a chamarlle prea á miña ex!!!!!!!!!!
Vaiche boa...
O'Bama é un tipo que emigrou da aldea de Bama (Touro)Cruña. E, como na mili, chamáronlle ao chegar a USA "O bama", pois xa había, sobre todo en Newark moito "O celanova", "O ramirás", etc.
Despois veu o de torrarse e querer pasar por negro. Pero sabemos que é de Touro. Fillo dun zapateiro que lañaba tamén olas de buño cando se escarallaban. Que debeu ser que marchara o pai polo ano 42 ou 43, nos tempos da fame.
Seino eu siguro de todo.
O'Rivas non me ha levar a contaria que tamén sabe do conto.
Medela, que lle vai facer vostede a miña afoto da mili que lle mandei?.
Estaba eu en traxe de faena nos ghuerilleiros, retrato sacado no so-pé da serra de San Mamede. xinzo da Costa. Esperecido de fame porque nos daban mal de comer.
Estivemos facendo probas esta tarde. O técnico que fai o cartaz, da familia Conde-Corbal, un mago do foto-shop, recortou a súa estilizada figura, forquita incluída, e estivemos experimentando onde poñela. Provisoriamente, ficou na esquerda do cartaz, por riba de Sonny Linston, o boxeador, coa forca a picar no cadro en que se reclama a Jimi de Rairo. Xa lle digo, provisoriamente. Agora ben, coa fotografía do contubernio paralelo, temos máis caras para o cartaz.
Saúdos, Romasanta.-
Prefiro a pose de ataque antes que a de "garde à vous".
Thank you, that was extremely valuable and interesting...I will be back again to read more on this topic.
Hello there,
This is a inquiry for the webmaster/admin here at asuvasnasolaina.blogspot.com.
Can I use part of the information from this blog post above if I provide a backlink back to this site?
Thanks,
Harry
Publicar un comentario