CCOO volve a ser predicíbel
de Xosé M. Sarille, ECG. 23.12-08

Os máis novos non lembran como naceu o primeiro sindicato español. Foi o resultado dunha táctica ideada polo Partido Comunista de España, que consistía en facerse coa representación obreira dentro do sindicato vertical franquista e utilizalo a favor da clase traballadora.
Desde aquel éxito ocorreron moitas cousas, pero a que máis marcou a CCOO foi a grupusculización do PCE, a incapacidade dese partido para seguir dirixindo o sindicato. Segundo moitos CCOO conquistou a liberdade, porque rompía a correa de transmisión e actuaba por fin sen ataduras.
Mais para que as organizacións sindicais manteñan o norte, para que non muten en ovnis, en tinglados impredicíbeis, é necesario posuír un modelo social de referencia e ter principios ideolóxicos con máis horizonte que o do laboralismo e o propio embigo. Un proxecto de futuro cara ao que camiñar, sexa de raíz socialista, católica, nacionalista, comunista ou de calquera outra familia política.
Co paso dos anos esa falta de ancoraxe acabou notándose en CCOO. O secretario xeral saínte, José María Fidalgo, é un estraño colaborador de FAES, a fundación de José María Aznar; simpatizou coa teoría da conspiración do 11 M e fixo declaracións tremendas, con posicións abertamente dereitistas e patrioteiras sobre a xeoestratexia de España no escenario internacional.
Fidalgo estivo moi preto de Aznar. Era un elo activo desa cadea transversal do nacionalismo español intolerante, fabricada polo expresidente, que seguía por Rosa Díez, o Defensor del pueblo, Bono, Ibarra e remataba nel mesmo.
O escándalo de María Jesús Paredes apareceu nos xornais haberá un ano. Acusaban á principal dirixente da federación de banca de enriquecerse grazas aos favores dos banqueiros. Varios dirixentes da dereita comentaron despois de participar ela nunha conferencia económica do PP, que sería unha excelente candidata dese partido. Paredes é unha das principais colaboradoras de José María Fidalgo,
Fernández Toxo, o novo secretario xeral, quere virar á esquerda, centrarse na defensa dos traballadores e respectar o pluralismo identitario. Que lle dure o vento na popa.