6 dic 2008


A gastronocracia galega
Afonso Vázquez-Monxardín, La Región 6-12-08



Cando lle di un a outro, por primeira vez, ‘pásame o tinto’ estase iniciando un fío de conexión moi interesante. E se logo lle comentas utilizando un plural de ocultación ‘¿Queredes por aí máis langostinos que aquí sobran?’, xa está a cousa feita. Non hai tensión laboral ou política que se resista a un moderado uso da gastronomía patria. E cando digo ‘patria’ refírome eu, escasamente nacionalista, á patria galega gastronómica. Esa que nos une na nosa preferencia colectiva da empanada de zamburiñas sobre a pizza margherita ou na do caldo de grelos sobre o gazpacho; salvando o tórrido verán, que para iso a nosa tradición é ser abertos e integradores.
Nós vivimos así nunha terra de acusadas tendencias gastronocráticas, ou sexa da creación e recreación dos poderes e das relacións ao redor dunha mesa ben habitada con amigos e bo ‘material’ por riba. Nalgúns casos que sen dúbida existen, pode caerse na esaxeración do neoloxísmo pseudogrego, ‘paparotocrática’: o poder, a seducción da megapaparota como elemento de promoción social e política; sonlles esas de ‘xuntáronse a comer trinta mil persoas e come ron sesenta mil quilos de polbo’.
Pero non. Eu prefiro a cousa positiva, normal, as ceas e xantares de confraternidade. De compañeiros no traballo facémolos case todos e aínda miramos con cara rara a aqueles que non a fan no Nadal. Son os xantares colectivos ao redor de cousas comúns. A historia de Galicia está chea de ceas e xantares lembrados. O Banquete de Conxo, 1856, marca o inicio do Rexurdimento e a alianza artesáns e estudantes: o Banquete de Lugo, 1918, o impulso ás Irmandade da Fala e logo o de Monforte, de 1922, a súa madurez. O Banquete da Barxa, 1930, a refundación do galeguismo. O do Hotel Roma, en Ourense, en 1930 a homenaxe a Otero. O do Hotel Compostela, en 1950, a fundación de Galaxia. No do merendeiro da Rocha, preto de Santiago, en 1964, ideouse ao redor dun cabrito a UPG. En maio de 1966, no Hotel Roma de Ourense clamou a sociedade civil contra o embalse de Castrelo con motivo de marchar Celso Emilio a Caracas, no 1968 o xantar da xubilación de Otero foi no Hostal dos Reis Católicos.
E podemos seguir, as ceas do Premio da Crítica en Vigo; os Xantares dos Premios de Trasalba...
¿E que dicir do mundo da emigración?
O corazón sempre queda a metade de camiño entre o estómago e a cabeza. Por iso, a saudade, o pensar na terra empeza ás veces, pola evocación das lembranzas, vistas, olores e sobre todo, sabores da casa.
Pero en fin, cando a sociedade civil se xunta festiva ao redor da comida, non está facendo só un acto de alimentación física; esta é só a unha disculpa de algo sempre máis importante. Verse. Charlar. Comentar. Saber do outro. Lembrar. Rir. Vivir en positivo.Por iso, a cea do outro día, do 29 de novembro de 2008, ao redor de Marcos Valcárcel non a lembraremos porque non funcionasen ben os micros, nin sequera porque non lle pasasen ao mantedor o telegrama de felicitacións que a Conselleira de Cultura enviou ao Liceo -desculpas señora Bugallo, foi sen intencion- e sí polo esprito xeral que alí nos uniu e polo discurso de Marcos. Sen pretensións, foi un banquete para lembrar onde a todos nos gustará dicir, algún día, que estivemos. Graciñas.

57 comentarios:

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

O da paparota como think tank é vero.

Anónimo dijo...

Eu tamén fun a comilona ou paxarada do D. Marcos.
Da paxarada do Marcos xa corren por aí non sei se lendas urbanas, invencións, ou canto de realidade no asunto.
Contáronme que un dos convidados, -acabarei averiguando se foi certo- que despois de intervir o profesor A. Montero, -se encontrou casualmente coel ó longo da cea-. Nun tono distendido, díxolle ó escritor que a súa cara lle parecía coñecida, pero non sabía de qué.
E A. Montero entre irónico e sorpresivo contestoulle cheo de razón, será de me ver na T.V., fun xogador do Depor.

Anónimo dijo...

Pois a Alonso téñeno confundido a miudo con Quique Camoiras, o cómico. Imaxinada a gracia que lle fai...

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

A Quique Camoiras o confunden tamén con XAM, pero non consta que lle moleste. ;)))

Anónimo dijo...

Aceitando a máxima de Monxardín, os que nos visitan tamén cando falan da nosa terra, sempre aluden a unha paparota, nun lugar concreto e a compaña.
O alcalde de Zaragoza, Belloch cando era un xuiz "para la democracia", comeu cos avogados xovéns de Lugo, e sempre que nos vemos relembra o cocido que nos metimos no Muiño.
Nunha visita que fixera con ocasión de non sei que historia a Lugo, do poeta José Agustin Goytisolo, foramos a comer con él, dous ou tres, entre eles Paco Martín, e cando mandaba recordos dicía que nunca comera como aquel día en Lugo.
Resumindo, ainda que somos unhos grandes anfitrións, tamén cando nos xuntamos entre nós, de calquera mesa vulgaris facemos unha celebración.

Anónimo dijo...

Ah, neste domingo morriñento, ouvindo zumba-lo mar contra das rochas, baixo a ollada severa da Siradella, teño que lembrarme do primeiro contubernio. Xoan da Coba, Medela, Arume e Delapierre.
Esa meu querido Etxe, si que foi muiñada.

Anónimo dijo...

E eu aquí, co tarabelo baixado, a pexa posta e a coia sen se mover...

Anónimo dijo...

Si, von Penedo, o espiritual muiñada dos precursores...

Anónimo dijo...

Sr. Etxe: Xa sei que non son naide para dicirlle o que ten que facer, pero e si remata de ler a novela que non da rematado daquel francés que non sei como se chama, ou remata de correxer nos exámes do primeiro E, ou fai esa chamada que está esperando que lla fagan a vostede.
Anímese o da coia sen acción deixoume preocupado.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Non vou ser eu quen censure a querencia galaica (que, por outra parte, tamén se aprecia noutras partes do mundo, non vaiamos pensar) pola manduca, pero si que debo suliñar a tendencia da intelectualidade galega no franquismo (non vou facer distincións ideolóxicas, polo de agora, sobre os personaxes) por facerense fotos no medio dunha xigantesca paparotada, con habano e copa de anís, de chinchón ou soberano (unha das súas características era a masculinidade ambiente, terno axustado ao bandullo, gravata fina escura, de nudo windsor, gafapastas avant la lettre, e zapatos de cordóns afiados na punta con perneira estreitísima abaixo).
Se o réxime prohibía case todo, está claro que tales manifestacións orxiásticas e gulaicas eran a excepción. Basta ver as fotos dos ágapes que menciona Monxardín coa súa gracia habitual e moitas outras que constitúen, ás veces, as únicas probas da existencia real (e polo tanto vencellada á enchenta) de tales persoeiros.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Como hai tempo que non adico unha canción aquí teñen vostedes esta fermosísima de Gabriella Ferri: Remedios.

Anónimo dijo...

As paparotas dos galeguistas xa existían antes da guerra e organizábanse coas excusas máis peleriñas, como diría don Ramón. Que foi o Banquete de Conxo máis que unha papartoa de menestrais e burgueses? Onde e como se fundou a UPG? Nun merendeiro onde seguramente paparon empanada e cabirto mentres miraban de esguello, por se viñan os da secreta. E que fan os nosos (ben, quero dicir, os meus) despois de clamar no deserto da Quintana todos os vintecinco de xullo? Ghalar nunha carballeira. Con que engaiolaba Ramón Piñeiro aos incautos que o ían ver á mesa camilla? Cunhas galletas María e un colacao (a saber qué drogha lles botaba pois sempre recuncaban).

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Outra preciosa canción tamén para vostedes adicada e da mesma película (moi recomendable) que acabo de ver, Saturno Contro:. Neffa, Passione.

Anónimo dijo...

Arume: Conte algunha cousa, porfa, dese filme que acaba de referenciar.
Obrigadinha.-

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Unha película de olladas, de silencios, coas figuras eminentes do cinema novo italián (Accorsi, Buy, Favino), dirixidos por Ferzan Ozpetek, o d'As fadas ignorantes e A fiestra de enfronte. Unha historia de amizade, paparotas, relacións humanas fracasadas ou arruinadas, pero tamén fértiles. Un drama, con algúns momentos especialmente tráxicos, que permite comprender o fráxil da vida e a necesidade de disfrutala nos momentos máis pequenos.
Se viu algunha outra película do director turco-italián e lle gustou, pode gustar tamén desta.
A música, marabillosa, cun bandoneón dando tono melancólico ás esceas. De chorar nalgúns momentos.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

E, xa que estamos, como lle vai alí co de Cospeito e co tronzador leninista ese de Lobeira?

Anónimo dijo...

Os que fundaron a UPG non se sei se terían daquela para moito cabrito. Igual non pasou de chouriciño e queixo; ou igual si. Fale o Ferrín, se lembra e quere. Ou o Bautista, se idem., idem. e estivo.

Anónimo dijo...

Iba bén tempo que non me erguía ás sete da mañá, coma hoxe,pra chegarme coa dona hasta o aeroporto compostelán, pra salirlle á súa nae, que chegaba da cidade alemana de Francoforte ás nove da mañá.

Iba a cento e pico, cando me puxen a pensar que a autovía levaba a dirección da diagonal principal dun determinante alxebraico de dous x dous formado por as ncatros provincias galegas. Íbame poñer a resolvelo por a regra de Sarrus, cando me din conta de que soñaba desperto,arrolado por a chuvia que caía a cachón. A diferencia do microrelato de Borges, non era demasiado tarde, Axudóume a manteñerme desperto a beleza da luz tenue do amencer espertando a color verde dos lameiros atugados das terras do Deza.
Penséi en pedir permiso pra entrar no avión antes de que despresurizara, pra respirar un poucco do aire de Francfort que traía dentro, lembrando momentos de mocedade nesa cidade. Como contan Lapierre&Collins nun dos seus libros que fixera unha muller no Moscú soviético, que lles pedíu respirar un pouco do aire de París que traían nas rodas do coche.
Paramos en Compostela pra tomar un chocolate con churros no Derby, onde lin no Correo tres ou catro artigos interesantes, en especial a entrevista a duas páxinas a un editor ,que non ten desperdizo.
Compréi lotería. Diante de mín, un home razoaba có vendedor que todos os números son bonitos e que unha vez saíran todos treses "en línea recta" (sic).
Mormañaba. Iba invitalas a algo máis ao "Carpe Diem" pero estaba cerrado. O dono tomóu ao pé da letra o nome do bar. Inda demos unha volta por o Franco. Na porta de todos os bares, unha camareira ofertaba aos transeúntes degustaciós gratuitas de galletas, pra gañar clientela.Será certo o que decían na radio á mañá, con relación as compras de Nadal de este ano: moito tanteo e pouca compra.
Á unha da tarde xa andaba eu furgando entre os libros vellos da feira de obxectos antigos que se fai cada primeiro domingo do més na Praza Maior do Ourense. A carón meu ,Santiago Lamas folleaba un vello libro de texto de "Formación del Espíritu Nacional". Merquéi, en inglés, "Posada Jamaica" (Jamaica Inn), por dous euros. Qué maravilla de literatura, penséi,cando lin os primeiros parrafos.

Inda fixen máis cousas hoxe. Por eso os tuven abandonados.

Anónimo dijo...

Saiban os solaneiros que no suplemento dominical da vida social ourensá adxunto ó principal diario da cidade saíu hoxe reportaxe a duas páxinas dos históricos actos do 29, e os da miña mesa non saímos en nungunha foto. Canto hai que agradecerlle ao que decidíu a ubicación por tras da última columna do local!

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Foi mágoa que non lles dera recordos da miña parte aos camareiros do Derby, lugar onde pasei media vida santiaguesa cun café (malísimo, por certo) mediante. Algún día lles conto como secaba o dono o seu pano mollado na sanuicheira: hoxe non.

Anónimo dijo...

Un bandoneón??????


Alá vou!

Meu Astor Piazzolla...

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Non é que non sairan: e que non se ven. Os solaineiros son virtuais: estiveron si pero non.

Anónimo dijo...

Fíxense que de todos eses banquetes mencionados na entrada, só se recorda o espirito. O de Conxo, o da Rocha, o do Marcos... e nada do manduco.
Porén, das megapaparotas conservadoras -tipo Monte do Faro- só se lembra a cuchipanda.
Sr. Iacobus, non se preocupe. Foi un malentendido. Como vostede falaba dun contubernio muiñada pasada, quería dicir eu, e fíxeno mal, que eu non moera daquela. Relendo o texto, e séndomos revirados no pensar, o do tarabelo baixado, a pexa posta e a coia sen mover, podía ter unha lectura erótica lonxe da miña intención inicial que tiraba máis saudosa do lugar no que non estiven

Anónimo dijo...

Pois eu ía comer ao Catro Ventos -ai aquela auga en botellas de Viñalar tinto mal lavadas, que rica estaba- ou á cociña economica -onde se chegabas cedo tiñas que rezar- e logo,tan pijamente, a tomar o café ao Derbi. Uns croisants con azucre moído que parecían os da Mora de Pontevedra...
Tempos, que tempos.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Para croissants bós, pero alonxados dos amanteigados franchutes, os do Savoy en Pontevedra, co azucre groso por riba. Os do Carabela tiñan a imperdoable dose de anís. Por que lle botarán (a perder) a todo o anís?

Anónimo dijo...

Do not eat pork.
Allah will not forgive you.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Cría que era unha mensaxe do goberno irlandés: hai carne de porco contaminada. En Irlanda seica estánlles moi amolado: o breakfast con ovos e sen panceta elles ben insípido.

Anónimo dijo...

Boa observacióa a do Etxe, relativa a que áspectos lembramos ou esquecemos de certos ágapes. Si non lembramos o menú, quere decir que "non ibamos por comer". Si lembramos o menú, é moi posible que "só foramos por comer".
Dentro de uns anos preguntaréilles a varios de vostedes cal foi o menú do sábado 29.
E a tarxetiña non tiña impreso o menú, asi que non pode usarse como recordatorio nese aspecto.
Eu teño asistido a moitísimos banquetes en calidade de animador musical. Moi frecuentemente, toco calquera cousa có meu teclado en canto a xente entra ó salón do banquete. Teño observado tres tipos de persoas, atentendo ao criterio de cal é a cousa na que primeiro se fixan. Uns, corren cara a tarxeta do menú, outros, cara as botellas de viño, pra ver a marca, e outros, fíxanse na decoración.
No momento de marchar, tamén se pode clasificar á xente de moitos xeitos. Pero un que tén moita información codifcada é fixarse non que saen a pé, e os que saen a gatas.

Tómense algo á miña saúde. Estou de "cumpre".Cando era neno non podía invitar a caramelos ós meus compeñeiros de escola, por ser día festivo. Eso facíame moi desgraciado, pois perdía a oportunidade de sentirme alguén importante durante cinco minutos. A famosa frase de Warhol precisa ser matizada.

Anónimo dijo...

Medela, deixa a morriña e a saudade e acude á chamada do amigo que te reclama na páxina 9 do fío sobre Marcos Valcárcel, nese foro que prefiro non nomear. Corre, non perdas tempo en vestirte, co pijama posto... A la velocidad de la luz.

Anónimo dijo...

Nossa Senhora!
Olla que é famoso o noso querido camarada Arume!!!
Tomara eu ser así de admirado!!!
E como resiste o fogo cruzado...
E para máis INRI, o eterno enigma da esfinxe: "¿Quien viene siendo el Apicultor"? "¿De dónde viene siendo?" "¿De quien vendrá siendo"?
Pronto.
Fogo Fatuo trátame por amigo.
Tomara eu tamén ser o seu amigo. Non teño certeza (si, sospeitas) de quen será.
E Arume tornándose mito... E nós en pixama, bata de casa, zapatillas, café negro cunha pinga de mel e a muller e a filla cara á misa.
E fumando, evidentemente, agora que estou sozinho na casa.-
Amigo en apuros ten fina retranca...

Anónimo dijo...

Saiba Da Coba que fun eu o que elexin o sitio e a mesa, sen dúbida foi unha mala elección xa que non saímos nas fotos.
Pero non se preocupe que nós tamén entraremos no reino dos ceos.

Anónimo dijo...

eh, Don Julio, céntrese, un liberal como vostede non pode andar a dispersarse por tódolos foros facendo cencia literaria
O que necesite axuda, que sinale día e hora para un xantar, e analisado polo Comité Central, os pros e os contras, resolverase dacordo ca calidade do viño

Anónimo dijo...

Non, por mín encantado de non ter saído. Eu estaba alí na condición de "amigo do mundo virtual" do homenaxeado. Considero acertado que os que saian nas fotos sexan os "amigos do mundo real".

Anónimo dijo...

Señor Von der Stein:
Que saiba Vde. que eu quero moito a este 'chico' (Medela). Ben, evidentemente, non é unha grande conquista: Élle ben mellor mozo un, si, ese, un que que me non sae da porta.
De todo o modo, haille, señor Delapierre, luces e sombras. Ben sei que lle gusto aos homes, desde que teño catorce anos. Agora vou facer 28...
O rapaz de Lobeira ándalle a padecer unha grande crise.
E xa me aborrece, tamén, ouvilo falar da avoa.
Estalle un pouco esparavenado. Precisa axuda.
Ben sei que gusta de min. Home non. E fálame moito en Vde., e de Arume, que, de certo, é... mmmmmmmmm... Non está nada mal, sen ser nada bonito.
Medela tamén non é bonito... Abofé que non.
Estoulle chea, comezo a estarlle chea dun meu 'amigo'.Estoulle cheíña do seu encanto barato, da súa voz aceitosa.
Preciso estabilidade definitiva (non eterna).
Teño de ir pasar o ferro. Tamén á roupa do Júlio, señor. Tamén.
E chove. Cousa rara.
Estalle a chover, señor.
Malditos sean os feriados-festivos!!!

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Apicultorrrrrrrrrrrrrrrrr?

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Por favor, fotos desas paparotas.

Anónimo dijo...

Mande, don Arume. Hoxe estívenlle ben ocupado facendo honor a este fío gastronómico en boa compaña: un cocido comilfó cun bo amigo noso (e simpática consorte).

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Conte, pois, dese banquete. Descríbao con todo o sibaritismo.

Anónimo dijo...

Todo moi enxebre, como non podía ser doutro xeito habida conta o homenaxeado. De primeiro, para entrar en calor e preparar os xugos gástricos, un caldiño ben cumprido. De segundo, un cocido con todo o necesario: repolo e patacas abundantes, e moito porco, cachucha e morro, orella e rabo, chourizos de carne e cebola, lacón e soá, etcétera. Todo convenientemente regado cun tinto da Ribeira Sacra e servido en vaixela de Sargadelos clásica. De postre, flan de castañas ao estilo alemán de H.F., señora de N. Café e copiña dixestiva. E parola. Mesmo unha sestiña do convidado, home elegante por antonomasia.

Anónimo dijo...

Recén chego de Viana do Castelo.
Oíu Medela. Vin, non entorno do casco urbano, un rótulo sinalando a dirección a "Meadela". Terá algo que ver o nome de esa población có seu ilustre "nom de plume"?.

Anónimo dijo...

Tanto comer, tanto comer...

A partires de agora, o noso país chámase "Gulicia". Ou Guliza.

Xa vexo ó Von der Stein escrbindo unha histórica guía gastronómica do "Aiquí" titulada "Sempre en Guliza".

Anónimo dijo...

Parabéns pra voçé, amigo XDC, que non tivera oportunidade antes de felicitalo. Está vostede feito un chaval e permítame que lle diga que leva o chapeu con suma elegancia e distinción.

Anónimo dijo...

Meadela debe proceder de 'metianella', diminutivo de 'metiana', ou 'mediana'. Hai quen di que refire a obrigatoriedade de pago, por parte do arrendatario, da metade da colleita.
Casos similares: Meás, Meáns, Meaus, Vilameá, Vilameán, Meaño, etc.

Quinta(s), o topónimo, viría así da obriga de pago da quinta parte do rendemento da tal propiedade.
Non lle sei, Dacoba; non lle sei.

Medela, seica vén de:
Magdalena
Madalena
Madanela
Madela
Medela.
É unha aldea do norte de Portugal.
A poliédrica explicación de Medela=Meda pequena, non me convence, non sei por que.
De todo o modo, sería conveniente ter un filólogo de urxencias, entre nós.
Saúdos!!!!!!!!!!!!!

Anónimo dijo...

A mín tampouco me convence porque na aldea, ás medas pequenas chamábanlle "medos". Os provisionáis, que se facían nas leiras antes da "acarreta" eran "medoucos". Si a meda era moi grande, un "medón".

Heille ensinar unha fermosa foto en B/N na que estou, neno de tres ou catro anos, na aldea,sinalando a nosa enorme meda, sorrindo, mentras o mei abó me observa, fascinado

Anónimo dijo...

Creo que o topónimo/antropoónimo medela é transparente.
Así como as Vilameás, son vilasmedianas (como as cimadevilas arriba ou fondevilas abaixo), parece que coa mesma "meda" -de meta, lugar nos bordes do "meu" foi noutrora tan popular como "estrema". Meda, -a forma máis frecuente para os acúmulos de terra que conteñen megalitos, aínda máis que mámoa ou medorra- é tradicionalmente relacionada con "meta", e non só en Galicia, po evidente analoxía na forma -como mámoa, coa teta dunha moza deitada que ollamos de perfil. E que a meda -de palla ou terra megalítica- en pequeno se chamase Medela, contrasta co tamaño e importancia do noso Medela.
Dixen (e seguramente me equivoquei).

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Non lle dea máis voltas nin recurra á terra: vostede ven dos Metella romanos, seguro. Xa llo dixen, pero como quere crer que sempre estivo aí... E, en efecto, ten razón: os romanos sempre estiveron aí.

Anónimo dijo...

E EU QUE O TIÑA O CARON E SIN SABELO, BENVIDO A VIDA REAL APICULTOR.
POR CERTO, AGRADECERÍALLE QUE MANDARA UN REMEDIO DESES CONTRA A SEDE.
CONTRA A FAME, DEUME UN CALMANTE XDC.

ROSA VEIGA. OURENSE. El apicultor con más colmenas de España es gallego y se llama David Corral, natural de Sarria y propietario de 8.000 colmenas repartidas por trece concellos de Lugo con las que produce miel, polen y propóleo, y que espera ampliar su negocio con 2.000 colmenas más el próximo año.
La familia de Corral tiene colmenas desde 1897 muy cerca de Sarria, por lo que su infancia transcurrió en una casa cuya ropa se tendía sobre las colmenas y los pinchazos de las abejas no tenían impor- tancia. "El salto de la producción casera al envasado industrial lo di en 1983, cuando compré mil colmenas", cuenta Corral. Y es que la venta de miel casera en el bar que regentaba en A Coruña contó con tal éxito, que le animó a darse de alta como empresario, a pesar de los que le recordaron en la familia y en el pueblo que "en abejas y ovejas, nunca gastes lo que tengas".
Tras varios problemas para darse de alta en Hacienda, donde se negaban a considerarlo ganadero, comenzó a vender al Grupo Tojeiro y hoy, en la época de máxima producción, 80.000 abejas en cada colmena producen 15 kilos de miel y doce empleados la envasan y etiquetan. Las colmenas de Corral producen Mel da Anta, sin filtrar, para toda Galicia, parte de España, Bélgica y Alemania; también 20 toneladas anuales de polen de castaño "reclamado por una empresa de Francia que sostiene que el mejor se obtiene en Galicia"; y 160 kilos de "propóleo" (material antibiótico elaborado por las abejas para cubrir las paredes de la colmena).
Corral es uno de los 410 apicultores registrados en la Indicación Geográfica Protegida Mel de Galicia, y sus colmenas son casi la tercera parte del total, según explicó a Efe su presidenta, Ester Ordóñez, que recordó que hay otros tantos productores no registrados cuya miel de calidad se vende sin etiqueta.
El apicultor lucense aludió a los problemas del sector, desde el control de un parásito llamado varroa que diezma la población de abejas, hasta el relevo generacional, y consideró como "gran oportunidad el hecho de que el consumo de miel aumente al menos un 10% cada año y algunos incluso hasta un 30%".
Así, explicó que Europa importa el 40% de la miel que consume de Argentina y China, y España es el primer productor europeo: "Estamos llamados a entrar en ese mercado más cercano, ya que China redujo su exportación porque sus ciudadanos aumentan el consumo".

Argentina es el referente mundial en lo relativo a la miel y la principal exportadora, ya que sólo consume el 2% de la que produce. "Allí vamos los que queremos aprender y avanzar en el conocimiento de las abejas, ya que imparten cursos muy especializados, sobre todo en la obtención de abejas-reina", agregó.
En relación al relevo generacional, Ordóñez coincidió con Corral en que es un problema y recibe atención especial de la Agrupación Apícola de Galicia, cuya sede está en Barbadás (Ourense), donde se imparten cursos formativos para acercar a los jóvenes a acercarse al mundo de las colmenas.
Una excepción es Maribel García Porto, de 36 años, hija y nieta de apicultores para autoconsumo que animó a su padre a montar una planta envasadora nnovación. Ella innovó y practica la "trashumancia" con las abejas de su padre: 200 colmenas pasan el invierno en el valle del Sil en Valdeorras, de clima más benigno, y el verano, época de máxima producción, en Manzaneda. Ahora, Maribel quiere centrarse poco a poco en lo que realmente le interesa, la producción del veneno de abeja, utilizado como tratamiento para el reuma y la artritis.

Anónimo dijo...

Obrigado, doutor Etxe. Efectivamente, o doutor Eguileta Franco tamén considera as mámoas ou medas marcos fronteirizos; como Vde. afirma, "lugar nos bordes do meu".
Saúdos.-

Anónimo dijo...

Efectivamente. O doutor Arume ten razón. Eu tíñao ben calado, mais ao final, todo se sabe; xa o dicía a miña avoa.
Non en van mostrou en tempos neste blog a campa sepulcral da miña devanceira, Caecilia Metella, de antíquisimo avoengo romano.
Todo se xestou, e nunca mellor dito, en Lobeira, por volta de 235 A.C. Despois de ser asinado o tratado de paz entre a lexión romana invasora e comandada por Decio Xunio Bruto, e máis as tribos que andaban como podían (mortiñas de fame e frío) polas montañas de Lobeira, a mística emperatriz daquelas esgrevias paraxes, a arquicoñecida raíña Lupparia, ofreceu un banquete en honor (que remedio) dos ilustres ‘visitantes’.
Imaxine, doutor Arume, imaxine o señor Bruto, cheo de viño, nun aparte coa digna soberana. Imaxine a soidade do monte do Corno Dourado, alí xustiño ao pé do marco fronteirizo nº 31, si, doutor, si, ese marco chantado por riba dun dolmen que xa era antiquísimo cando ambos os dous pombiños alí se arrolaron. Non é casualidade que alí more a cobra Kundalini!
{…………………………………………………………………………}
De alí a nove meses nace unha meniña. Bruto, que fóra de ser un animal con roupa tiña algunha tendencia ao sentimentalismo, ordena levar a nena para Roma, mesturada entre a lamentable cuadrilla de escravos e desertores. Tiña fundadas sospeitas de que así que el tivese marchado, o mínimo que ían facer coa miúda era guindala Penagache abaixo. E, é claro, non a pode levar para a casa… As mulleres romanas da época, coitadas delas, non estaban preparadas para a vida moderna. Aínda que non acredite, señor dos Piñeiros, ‘El País’ aínda non levaba suplemento semanal!!!
Pronto. Abreviando. A rapaza é entregada secretamente en adopción á familia dos Metella, que a bautizan co nome de Cecilia. Bruto, o que conspirou e apuñalou a Xulio César, era primo (ilexítimo, realmente) en oitavo grao dos descendentes de Cecilia. Un ramo dos descedentes de Cecilia (non de Bruto) estableceuse en Portugal, a través de matrimonios concertados entre os Borxia e os Bragança. Un destes, borracho e ladrón, fóra de ser compulsivamente mentireiro, foi o que fuxiu para a Galiza a mediados do XVIII, levando como todo patrimonio o apelido Medela.
Daquela, un servidor é descendente por liña directa do asasino de Xulio César.
Caso eu ter un fillo con Kyra Prosokova, o tal vástago estará nobremente emparentado co asasino de César e con Marina Oswald.
Satisfeito, Arume, da miña explicación??
Cos meus cumprimentos.-

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Permítame, xa que fala de don Marco (Bruto), pronuncie aquelas sabias palabras que parecen estar escritas para vostede de don Francisco:

"Yo juzgo que no importa probar que fue su pariente, cuando ninguno sabrá probar que no fue él mismo. El que por su virtud merece ser hijo de otro, no lo siendo, tiene mejor línea que el que lo es y no lo merece.

Marco Bruto fue varón tan grande, que igualmente es alabanza para Junio ser antecesor de Marco, como a Marco ser su decendiente.

Anónimo dijo...

A mín gústame moito aquela anécdota, que xa contéi algunha vez, dun escritor inglés que, cando alguén se viña có conto de que descendía de alguén importante,respondíalle:

-Eu ASCENDO dunha familia de humildes labregos. De quén dice que DESCENDE vostede?.

Anónimo dijo...

Arume: A quen teño que matar para demostrar que son digno descendente de Bruto???
jeje

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Imíteo así, escribindo esa GNG.

En el ejército, Marco Bruto, fuera del estudio y la lición, sólo gastaba las horas que forzosamente asistía a Pompeyo. Y no sólo se ocupó en escribir y leer en el tiempo desocupado; mas, siendo la sazón más ardiente del verano, en el más encendido crecimiento del día, cuando en la guerra farsálica, estando impedidos los escuadrones en lagunas y pantanos, fatigado de la hambre y de la siesta, por no haberle sus criados traído la tienda ni el refresco; y cuando todos (por haberse de dar la batalla a otro día) estaban o temerosos del suceso o solícitos de su mejor defensa, Marco Bruto toda la noche gastó en escribir un compendio de Polibio, ilustrado con sus advertencias.

Anónimo dijo...

Pero Arume, Vde. non está a brincar cando fala da GNG?

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Nin de coña.
Sabe ben vostede que non fago brincadeiras desa caste e menos cun home coma vostede que é a mesma narración vivinte. Dígollo de corazón e enténdame ben: non quixera presionalo moito, pero saiba que non son eu o único a pensar niso. Transmítolle, logo, a opinión doutros moitos que ben o estiman.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Como teño para min esta prosa da Vida de Marco Bruto como inigualable, achégolles un pequeno párrafo para o seu deleite: refírese ao intre de entrar César no Senado antes xusto do seu asesinato.

"Los que para hacerle aborrecible le añadieron corona, dignidad y poder, para matarle le prendieron con la adoración, le cercaron con las reverencias, y le cegaron con los besos.

Más homicidas fueron aquí los abrazos que los estoques. Debo decir que sin aquéllos no lo supieran ser éstos. Bien puede haber puñalada sin lisonja, mas pocas veces hay lisonja sin puñalada. Pocos tienen a la adulación por arma ofensiva, y menos son los que no la padecen. Es matador invisible a la guarda de los monarcas; éntrales la muerte por los oídos, envainada en palabras halagüeñas.

Las caricias en los palacios hacen traiciones y traidores; y cuando son menos malas, son prólogos de la disimulación.

Tan desnuda anduviera la mentira como la verdad, si la lisonja no la vistiera de todos colores. Es la tienda de todos los aparatos del engaño, de todos los trastos de maldad. En ella halla espadas la ira, máscaras el enojo, caras la traición, novedades el embeleco, disfraces la asechanza, joyas el soborno, galas y rebozos la ambición, la maldad puestos, y la infamia caudal.

Marcos Valcárcel López dijo...

Entro tarde no fío, pero dou fe de todo o dito por Apicultor: excelente o cocido, o viño e o flan de castañas, aínda que eu xa reventaba, e iso que coidei de non pasarme. Fermosa velada.