ANDOLIÑA 24-2-09
Miradas alleas (I)
Imaxe de Luís Seoane
Hai un par de semanas celebrouse en Compostela un ciclo ben interesante sobre as relacións con Galicia dalgúns dos máis grandes escritores do mundo. Non puiden asistir ás charlas, pero por fortuna a Secretaría de Comunicación da Xunta editou con ese motivo unha colección de libros sobre o mesmo tema, que si me fixeron chegar.
Velaí o caso de A Galicia máxica de García Márquez, do que se ocupa con xeito o xornalista Carlos G. Reigosa. Nun coñecido artigo en El País, titulado Viendo llover en Galicia, maio 1983, o nobel colombiano deixou pegada dunha serie de referencias galegas (a beleza de Santiago, a chuvia e os poetas, Cunqueiro, a arte de comer, etc.) e do mito da súa avoa de posible ascendencia galega, que sería moi relevante no seu xeito de contar e na conciencia das complexas relacións entre a realidade e a fantasía que marcan os seus libros.
Reigosa tira do fío e esculca nas biografías do Nobel e a través de contactos co escritor a concreción desa hipotética ascendencia galega da que se gaba o propio García Márquez. No volume non se desatan os nós do misterio, pero a viaxe resulta agradable. "Que investiguen", seica dixo o escritor ó respecto. O tema queda aberto.
Velaí o caso de A Galicia máxica de García Márquez, do que se ocupa con xeito o xornalista Carlos G. Reigosa. Nun coñecido artigo en El País, titulado Viendo llover en Galicia, maio 1983, o nobel colombiano deixou pegada dunha serie de referencias galegas (a beleza de Santiago, a chuvia e os poetas, Cunqueiro, a arte de comer, etc.) e do mito da súa avoa de posible ascendencia galega, que sería moi relevante no seu xeito de contar e na conciencia das complexas relacións entre a realidade e a fantasía que marcan os seus libros.
Reigosa tira do fío e esculca nas biografías do Nobel e a través de contactos co escritor a concreción desa hipotética ascendencia galega da que se gaba o propio García Márquez. No volume non se desatan os nós do misterio, pero a viaxe resulta agradable. "Que investiguen", seica dixo o escritor ó respecto. O tema queda aberto.
Entradas
4 comentarios:
Ben, imos ser políticamente incorrectos. ¿Alguén, aparte de Angel Valente, ousará afirmar que as marabillosas metáforas de GGM non pasan de fogos de artificio? Marabillosos fogos de artificio, pero só iso.
Eu teño recollidos nun caderno todos os tropos que fun quen de recoller de tres novelas do Nobel: Cen anos de soidade, O amor nos tempos do cólera, e, xunguidas, Crónica dunha morte anunciada e O coronel non ten quen lle escriba, e, sen desmerecer- ¡Deus me libre!- da calidade literaria e da altura creativa, penso que a maioría das figuras literarias das que bota man o colombiano quedan baleiras de contido tan pronto as repasas dúas veces. Logo é posible que esteamos diante dunha grande mentira. Ollo, eu só digo que é posible. Podo achegar exemplos.
El amor en los tiempos del cólera é a apoteose da oración adversativa.
EXERCICIO:
Abran calquera páxina e conten o número de peros ou senembargos que hai.
Interesantes achegas,
oxalá siga vivo este debate...
XAVIER CASTRO
da nosa acordanzaA avoa de García Márquez e o lacón (II)
Apuntaba Carlos G. Reigosa que, cando García Márquez visitou España en 1983, decidiu escapar do tumulto de fotógrafos e solicitantes de autógrafos e, atendendo o rogo dun bo amigo, tratou de ser, por unha vez, amable consigo mesmo. Resolto a outorgarse un dos seus soños máis antigos emprendeu entón a viaxe que o levou a coñecer Galicia. No seu caso, a nostalxia por este país empezara pola cociña. Os pans que facía a súa avoa na casa de Aracataca, e o sabor dos seus deliciosos xamóns quedou incrustado para sempre na memoria do padal de infancia de Gabo. Ningún outro xamón que probou despois por eses mundos volveulle parecer comparable. Ata que transcorridos corenta anos, en Barcelona, unha rebanda inocente de lacón convocou nas súas papilas gustativas a vertixe de incertezas e soidade do neno que tivo unha vez na súa boca o sabor imborrable do pernil que preparara a súa avoa. "Daquela experiencia xurdiu o meu interese de descifrar a súa ascendencia, e buscando a súa atopei a miña nos verdes frenéticos de maio ata o mar e as chuvias feraces e os ventos eternos dos campos de Galicia. Só entón entendín de onde sacara a avoa aquela credulidade que lle permitía vivir nun mundo sobrenatural onde todo era posible, onde as explicacións racionais carecían por completo de validez, e entendín de onde lle viña a paixón de cociñar para alimentar os forasteiros e o seu costume de cantar todo o día". Comeu no restaurante Alameda e expresou o seu desexo de levarlle a Fidel Castro como obsequio un lacón, o que, con dilixencia fixo posible Teresa García Sabell, ocupándose de adquirilo para el nunha acreditada tenda de produtos típicos sita na rúa Bautizados. Non era a primeira vez que se interesaba polos xantares galaicos. Xa antes, nunha escala en Madrid, de viaxe a Estocolmo para recoller o premio Nóbel, andaba inquedo de acá para alá en Baraxas, e nunha desas preguntoulle a un xornalista onde podería tomar por alí un caldiño galego e un lacón con grelos. No seu paseo por Compostela, causoulle sorpresa a vexetación que xermolaba entre as pedras. Bastante asombrado, pediulle ao seu acompañante unha explicación. Sabell soubo darlla moi brilllante: seguro -díxolle- que á súa avoa de Aracataca non lle sorprendería tal cousa o máis mínimo. Aceptaría como un feito completamente natural que as pedras son algo así como terra comprimida, unha especie de humus endurecido. Os muros de Santiago veñen a ser como un campo vivo e vexetal; e a propia fachada da catedral foi convertida polos canteiros en herdade perenne, ao traballala co mesmo empeño e igual amor que poñen os campesiños -que o serían tamén bastantes deles- no cultivo da terra. A Gabo convenceulle a explicación e gustoulle a chuvia de Galicia, que permite, como a cousa máis natural do mundo, o milagre das pedras florecidas. Pareceulle tamén que o mesmo vento preñado de humidade que está presente na obra dos escritores galegos dende o principio da creación, é o que quizais sementa tamén ese xerme lunático que fai distintos e amorosos a tantos galegos, nacidos seguramente baixo o signo de Piscis.
GALICIA HOXE 27-2-09
Publicar un comentario