en poleiro alleo
¡Non me toque os pronomes!, un artigo de Helena Villar en ECG (6.6.08). Curiosamente os dous primeiros comentarios do artigo na web do xornal son críticos co mesmo: un castelanista e outro lusista!
O tema estrela do día nos artigos de Opinión é Barak Obama: del escriben, en ECG, Carlos Luís Rodríguez e, en GH, Fernán Vello e Rivas Troitiño.
E Méndez Ferrín ("O arcebispo desexado") lembra no Faro a figura do bispo galeguista Lago González: ademais hai unha entrevista co "Ferro" en El País, de Daniel Salgado.
Entradas
Hace 5 días
63 comentarios:
A resposta que lle dá un lector ao artigo de Helena Villar debería facernos cavilar, pois contén unha verdade coma unha casa, aínda que o fondo sexa netamente antigalego.
REPORTAJE: Luces PREMIO A UN LITERATO EN REBELDÍA
O escritor expulsado da súa época
DANIEL SALGADO 06/06/2008
"Cando non haxa nada que dicir, o mellor é calar", afirma Xosé Luís Méndez Ferrín, quen lembra ao poeta español Claudio Rodríguez: "Non se pode ser poeta todo o tempo e cando non se sinte un poeta, non escribe".
"Nunca me sentín excesivamente afagado, nin demasiado consagrado. Máis ben, ao longo da miña vida literaria, o que me sentín foi preterido, presionado. Pero xa sabía eu porque era: cando se fai política ou cando se fai literatura non ao servizo das correntes dominantes, como no seu día o piñeirismo, pois un está onde está, onde escolle estar. En todo caso, non hai problema". Fala Xosé Luís Méndez Ferrín (Ourense, 1938), o escritor que o vindeiro sábado 14 de xuño recollerá o primeiro Premio Nacional de Literatura convocado pola Xunta de Galicia e que durante as últimas décadas condicionou, por acción e, adoito, por reacción, o campo literario galego.
"Pasamos a vida no século XX e agora somos expulsados da nosa época" "O que é claro é que rematou o galeguismo de dirección única"
Pero Ferrín non é só literatura. As súas posicións políticas, na esquerda marxista e no nacionalismo de máximos, aínda provocan rebumbio e unha extensa serie de paradoxos na súa imaxe pública. O retrouso "Ferrín é un magnífico escritor e un pésimo político" déixase sentir con frecuencia. El ri: "Comecei a ser un pésimo político antes de nacer, xa en 1936. Cando nacín, os que pensaban coma min eran pésimos políticos, destinados a perder a guerra. Ben, a gañar a Guerra Mundial pero a perder a Guerra de España". A súa peripecia política levouno despois por unha nómina de organizacións -UPG, UPG-lp, PGP, GC-OLN e FPG, na que segue a militar- situadas inevitabelmente fóra do Parlamento.
"A destrución do denominado socialismo real foi un desastre", argumenta, e continúa: "Para os que pensabamos que a Unión Soviética debía camiñar cara a máis comunismo e cara a máis liberdade, de súpeto aconteceu o contrario, foi cara a ningún comunismo e, paréceme a min, cara a pouca liberdade". Os acontecementos que marcaron a fin do "século curto" aparecen, para o autor de Retorno a Tagen Ata (1971), anoados á "desregularización da linguaxe".
"O posmodernismo, que é a lóxica deste novo tempo, produce un pensamento xeralmente trivial. Isto reflíctese na literatura: desaparecen os grandes sentimentos, os grandes conflitos, os grandes desexos do home, a radicalidade... Extínguese a traxedia e o que hai é todo caos e o caos é violencia estúpida, innecesaria. A cuestión vese moi ben nun filme de Clint Eastwood, Mystic River". E, se cadra, tamén no último poemario de Xosé Luís Méndez Ferrín, Contra maquieiro (2005), que vén de publicarse en Cuba con limiar e tradución de Manuel Outeiriño.
"Supoño que toda a xente da miña idade quere axustar contas co século XX. Aí pasamos a maior parte da nosa vida e agora sentímonos expulsados dunha época que foi a nosa. Unha época terríbel", afirma, "pero na que estiveron as cousas claras; a dialéctica de masas estabelecíase en parámetros moi seguros, entre o ben e o mal". "Porque eu aínda creo no Ben e no Mal", asegura contundente.
Nese magma xorde Contra maquieiro: "Trátase dun libro mosaico. E aínda que non adoptei exactamente un punto de vista comunista, si claramente anticapitalista, sobre ese século de horrores causados polo capital, polo maquieiro". Porén, o libro non canta aos heroes do poeta -"os heroes do proletariado e da liberdade"- senón ás vítimas. "É así, non aparece o Che Guevara, por exemplo, só as vítimas inocentes do horror". "Una imprecación, un poema que clama contra la usura", apón Manuel Outeiriño en Méndez Ferrín, poeta cimarrón, o prólogo da edición cubana.
"Como escritor, hai veces nas que é preciso ser diáfano e outras veces nas que non. Un achégase, como poeta, ás portas do misterio, ao límite da lingua. Ás veces, quen escribe sente que pode dicir algo máis, pero non existen recursos na linguaxe convencional. Daquela, recórrese á metáfora, ao símbolo, a formas de dicir tanxenciais. O exemplo máximo foron os místicos". Ferrín explora os contornos dunha poética pero apenas identifica certezas: "A miña vocación inicial, se se pode falar de vocacións, era a zooloxía. Pero non foi a adiante pola miña incapacidade coas matemáticas". A estas alturas, non hai proxectos concretos na súa gabeta: "Aceptei que son un ancián e que teño que escribir obras de ancianidade. Non sei ben como vou facer".
Da paixón biolóxica, que se manifesta de cando en vez na súa obra -"en intres de debilidade", admite risoño-, ao centro dun sistema literario, o galego, que ao seu ver se atopa "nun intre áureo". "O século XX é a idade de ouro da literatura galega, non hai outra: nin os Cancioneiros, nin o XIX; agora existe un corpo complexo, con tensións interiores terríbeis, con manifestos implícitos e explícitos", considera, "unha literatura nacional, poderosa, non dependente na que hai rupturas continuas: Chus Pato, Outeiriño... O que é claro é que rematou o galeguismo de dirección única".
Por que esta visión, mantida mesmo dende o exterior do campo por Antonio Gamoneda, é cuestionada dende o interior? "Xa o dixo Castelao: hai elementos suicidas. Amais, tamén hai unha tendencia a magnificar figuras como Rosalía, Curros, Pondal ou Otero Pedrayo. É curioso que no sistema literario haxa figuras que pensan que eles mesmos son inferiores...". Ferrín lembra ao personaxe de Luces de bohemia: "¡Yo nunca leo a mis contemporáneos!' parece que din algúns. Os columnistas literarios citan escritores autríacos e logo está o pedantillo de redacción que amosa erudición sobre jazz; nin contemporáneos nin compatriotas!".
O Premio Nacional de Literatura, que hai 25 anos rexeitara os dous millóns de pesetas do galardón Álvaro Cunqueiro conceDido pola Xunta, segue a impartir aulas no instituto Santa Irene de Vigo. Sempre refractario a pasar ao ensino universitario, Xosé Luís Méndez Ferrín fala da "valentía dun xurado que premia a Mercedes Peón, a Margarita Ledo; non se premiou aos mortos, como dixo Suso de Toro, premiouse aos vivos". Este é o Ferrín que acerta a "aplaudirlle ao Goberno que creou os Premios Nacionais. A proba reside na xente que está incómoda con eles". "Talvez disguste o adxectivo 'nacional' pero", ironiza, "se no Estatuto Galicia é unha nacionalidade histórica, cal é o adxectivo que se deriva? nacionalitario? os Premios Nacionalitarios da Cultura Galega?".
Meu pai falaba dunha profesora que suspendía ao alumnos "porque no te me saben poner los pronombres!"
Nesta nosa sociedade o tema que toca Helena Villar e coma todo. Hoxe non existe o pudor para falar de algo do que non controlas, polo que tampouco o haberá para empregar o idioma que mellor vaia nese momento-
Non fai falla dicir que certos políticos usan o idioma como se fora un clínex, pero guste ou non iso foi o que fai trinta anos lles pediamos, que falaran ainda que fose mal, pensando inxenuamente que co uso se milloraría, e eso impúsoxe.
Escoitar falar a Touriño nunha inauguración ou celebración na que se chapou o guión namentras viña no coche, resulta de chiste. Pero que dirían os puristas, se se expresara en castelán " ¡ vaia ho !, o presidente da Xunta falando en español.
Todo é hipocresía a que nosoutros tamén colabouramos.
Entro no debate, a modiño. Eu penso que o silencio é un xenero literario, quizáis o máis fermoso dos xéneros literarios. Se non tés nada que dicir, cala. Moitas veces non nos sometemos a esa regla e cagámola. Hai que saber calar: na escrita e na oralidade. Hai un segundo xénero importante: a corrección do texto. Ninguén é escritor (creo que dixoo meu bó amigo e mellor escritor Manuel Vilas) ata que aprende a corrixir. E, antes de todo, a lectura, pero eso xa é máis ca evidente. Perdón polo discurso.
Sabias palabras as de Chesi. Deberiamos aprender todos delas.
LOURIXE É GOD!!!!!!!!!!!!
JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA
HAI QUE FALAR O CASTELLANO, QUE É O NOSO!!!!!!!!!!
Lourixe, ouviu? Xenial o seu comentario, e infelizmente verídico e hiperrealista.
Grazas por me alegrar a sobremesa.
Sabía? Dunha vez discutiron dous homes en Lobeira, publica e desagradablemente.
A final, un deles dixo ao outro:
No sucesivo, diríxeste a min de usté, de vagarciño e en castellano...
Viva Memmi!!!!!!!!!!!
Estou na casa, a botar un cigarro na varanda. Brilla o sol, cousa rara.
Pasa unha avoa cunha meniña.
"Pon la visera, nena..."
Compostela. Unha nai a unha nena: "Ni colito ni colita. ¡No te cojo más en el colo!"
Ou como unha señora á que hai anos chamaron do concello para pedirlle que adecentara o "cierre" da finca que daba a unha pista. O diálogo, escacharrante, comezou así: "Miri, señora... aquí no nos consta que rozara la silvera..."
Contención.
Vaiamos cos pronomes. Unha profesora díxolles ás compañeiras verbo dun alumno falante:
-Suspéndoo porque non dá aprendidas as regras de colocación dos pronomes átonos.
-Pero, ¿colócaos ben?
-Colocalos si, pero as regras non as sabe.
Home, non estaría de máis (e fala ún que escrebe en castelán) face unha sorte de "Crímenes exemplares" de Max Aub pero referido á xente que fala castelán porqueémoitomáisfinaoeseñorito. A escolme tería que ser algo excepcional. "Ya dijera yo que aquello n o podía salirte bien" ou así. Poño o lombo para receber as hostias, consagradas (as outras aínda non non hostias senon pan de anxo) que me caian por meter os fuciños donde non debería fozar. Pero é que os porcos "semos" tan ó noso xeito...
O primeiro comentario do que chama Valcárcel castelanista é un torpedo na liña de flotación dos puretas. Por ise camiño de deostarmos aos que falan (falamos) non moi ben o galego (como se alguén falase ben o español), imos a esa tesitura que expón con tanta elocuencia como perversa intención o comentarista do ECG. En español antigo tamén colocaban os pronomes doutra maneira. Mesmo construían as formas verbais doutro xeito. O que temos hoxe é resultado dun proceso nunca rematado. O mesmo pasa en galego. As interferencias do castelán son tamén forzas do sistema; podemos combatilas no nome dunha pureza, pero existen e son moi belixerantes. Burlarse do falante que as emprega conduce a un lugar de non retorno: ao paso contrario: o de abandoar a lingua mesmo empregada.
Don Arume, por Deus bendito:
Ninguén fala castelán en Galiza, porque Galiza non é zona castellano-falante.
O que me parece patético é que persoas que falamos así de mal o 'castellano' respondamos nas enquisas lingüísticas como bilingües, cando NON falamos en absoluto outra cousa que galego.
Saúdos.-
(non sei por que cada vez que falo aparece o lema "contención")
Cando falo de falar (parece rap) mal español, non é en Galicia, amigo Medela. Contention to my heart.
Lamentablemente, doulle a razón a Arume, que sabe do que fala. As linguas raramnte cambian por decreto e/ou vontade individual.
Hai moita xente que fala galego pero que tivo como primeira lingua o español. Isto é así e a única maneira de que nacesen rapaces monolingües en galego sería cambiar o modelo educativo e facendo que os cativos se relacionaran en galego con outros da mesma idade. Difícil, non?
Thanks for your motto, sir.
Como ve, amigo Arume, tamén falo mal inglés, fóra de Cheyenne City.
Podo responder (con contención) ao anterior anónimo???
Arume, é vostede o que reparte as contencións?
O de contention to my heart era brincadeira, amigo Medela: non mo tome a mal. Esquecín engadir unha emoticona (con perdón) tipo ;))
Eu teño claro que Rosalía de Castro era, ao contrario dos escritores nacidos en Galicia do seu tempo, autéticamente bilingüe, pola súa estadía como rapaza na aldea, durante uns anos nos que se vai forxando o uso da lingua.
Hoxe, nunha cidade, aínda que quixeramos educar a un rapaz en galego, seríanos moi difiícl. Garderías en galego? Hai posibilidade de que os pais escollan centros de primaria e secundaria exclusivamente en galego? Habería que crear unha especia de comuna ou colonia infantil para que os nenos aprendesen a lingua? Antes, os españolizados escolarmente aínda collíamos algo cando iamos á aldea...
Xa, era por me meter con Vde.
Ouviu, levo tres días con algo de febre, aínda por riba, está vento solano, que é o tempo que menos me gusta, e tocan a morto, en Allariz, pola quinta vez en tres días.
Un saúdo febril.-
Despois de ler o comentario do anónimo, entendo que a miña frase sobre contención foi comprendida como un arrebato meu. En absoluto: era un divertimento. Mentres a escribía a cantaba como un estribillo dunha canción soul. Debín engadir beibe, pero aínda era pior.
SOUL MORBOSO PARA O SENHOR DOS PINHEIROS
Moito obrigado. Pero a López Vázquez (hoxendía votante pepeiro) algunha vez lle deberían facer un monumento. Digo eu.
SI
É certo o do López Vázquez pepeiro? Pois non o sabía. Mira que cando fixo "La Cabina" case parecía antifranquista (metafórico). Pero está ben: ten que haber de todo. Non todos os actores e artistas van pedir o voto para o psoe, non?
De grande parte do problema temos a culpa os galegofalantes. Por unha banda, non sempre facemos o esforzo de nos expresar correctamente evitando castelanismos. Por outra, aplicando o mal chamado "bilingüismo", cando nos diriximos a unha persoa teoricamente "bilingüe" pero na práctica castelán falante, con certa frecuencia rematamos falándolle castelán. Porque iso é o que se entende na realidade como bilingüismo harmónico: poderes falar galego mentres un monolingüe castelán non che obrigue a pasáreste ao español. Sexamos bilingües, señor Villalaín: prohibamos o monolingüismo. Que ninguén me esixa mudar de idioma co pretexto de que non comprende. (Non entende o que dixen? Imposible, se somos todos bilingües!)
Un extracto dun artigo publicado en Vieiros:
"Na Cataluña bilingüe, os pais falan catalán ós fillos, moitas veces mesmo cando entre eles falen castelán; na Galicia diglósica, a maioría dos pais inda falan galego entre eles pero relaciónanse en castelán cos fillos. [...] Na Cataluña bilingüe fálase un catalán de calidade, co léxico e expresións propias e sen a penas castelanismos. Na Galicia diglósica, o nivel de calidade do galego é demasiadas veces deplorábel, tendo mesmo que renunciar ó léxico propio para evitar reaccións imprevistas no interlocutor."
http://www.vieiros.com/opinions/opinion/451/cataluna-bilingue-galicia-diglosica
Medela, gustaríame saber que lingua usa a súa filla.
Eminencia: Coa miña avoa Concha (q.e.p.d.) comecei a falar castrapo e mudamos sen nos decatarmos, para galego. Coa miña filla, galego.
Sabía?? Na súa astucia infantil (e feminina) sabe que só cedo perante os seus caprichos se me fala galego. E como eu sempre lle estou a rifar, pois, qué quere que lle eu diga, non sei rifar en castelán.
Teño a materia pendente, recoñézoo, de abandonar o castrapo perante os meus pais. Miña nai non é galego-falante, non se criou no país.
Ouviu, sr. Bispo: En Los Angeles, a maioría fala spanglish. En Luxemburgo, português. En Rabat, francés. Mais, no que respecta á oficialidade do úníco idioma...
Saúdos, e grazas pola pregunta (nada capciosa, evidentemente)
VIVA LOURIXE!!!!
(Con contención)
Pois eu, ao contrario de Lourixe, en Galicia falo sempre en galego aínda que o contertulio sexa castelán falante, agás moi contadísimos casos cando sei que é de afóra e leva pouco tempo aquí ou, moi esporadicamente, para practicar castelán con algunha compañeira en concreto que é de Zamora ademais de pitiminí (e moi educada e agradable), pois tampouco é cuestión de esquecelo.
Disto último -de que teño que practicar máis castelán- decateime hai anos cando fun dar unha conferencia a Pamplona (non, non era na universidade do Opus, malpensados!). Saiume, por usar unha expresión autoindulxente, de pena-penita-pena, sobre todo nos tempos verbais, incluso se colou algunha palabra enxebre que me apresurei a traducir para tratar de disimular. Menos mal que o público -digámolo claramente- non era moi numeroso. Do tema só disertara (perdón pola pedantería) outras veces en galego, pero nunca en castelán.
Dende aquela, fíxenme bilingüístico harmonium e piano eléctrico Fender Rhodes, malgré moi e malgré nous, e tamén ma non troppo e inclusive ad kalendas graecas. Amén.
Eminencia:
Qué estamos a discutir aquí??
*A posta en marcha da Inquisición Lingüística??
*A oficialidade única do galego??
*Ou castrapo para todos??
Eva Longoria fala castrapenglihs, non fala a lingua oficial...
E ben que a utiliza EEUU como sex symbol nacional (por certo, non vale un pemento).
E non sei que problema hai en que a Srta. Longoria fale o que quixer, coa súa nai mexicana o coa súa filla nortemericana (se é que ten fillos, non sei).
Sobre todo nun país cunha única lingua oficial, o inglés.
É a segunda vez que me fan esta pregunta no blog.
VIVA APICULTOR!!!
Ouviu, señor, facemos unha aposta.
Se o Opus Dei se declara 'discretamente' como é o seu estilo, galeguista, canto tempo tardará o noso país en ser nación de seu??
Eu digo que unha semana.
Aposte Vde.
Vai unha cea en Casa Fandiño, de Allariz.-
Cando aconteza iso -e todo se andará, amigo Medela- eu exíliome a Panamá e esquézome do galego para sempre. Terá que ser, logo, alí a cea. Non poderá ser lacón con grelos, mais froitos exóticos non han faltar.
O pus de i.
Un caso real.
Nunha clase de 3º de ESO unha rapaza que normalmente se expresa en galego fala con tres compañeiras castelánfalantes:
"Lo que a mi me parece extraño es que las chavalas que hablamos normalmente en gallego, con vosotras nos pasamos al castellano. Pero vosotras que hablais castellano, nunca, nunca nos contestais en gallego"
Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeei
Que eu son católico de espera no bar pola filla que está en catecismo... Ou na Churrería Lolita pola tía avoa política monxa que está no marathon de misas no santuario dos Milagres...
De Opus ná de ná.
Non se pode dicir nada que crucifican a un estes laicistas!
jeje
O que dixo o anónimo, desas mozas da ESO é un monumento ao bilingüismo.
Lamento non me poder conter.
Grazas, señor.-
Pois aínda hai unha rapaza que normalmente se expresa en galego. Polo habitual, en moitos institutos de Vigo, non hai tal rapaza.
Pois aínda hai unha rapaza que normalmente se expresa en galego. Polo habitual, en moitos institutos de Vigo, non hai tal rapaza.
Coido que deben ser dúas as rapazas. Non é?
O eco, amigo Apicultor.
Coñecín unha pitiminí de Ferrol, da aristocracia militar, descendente do chamado Gran
Capitán e emparentada remotamente con Millán Astray e de preto cun ministro de Franco.
Era da extrema esquerda nacionalista, problemas xudiciarios incluídos.
Fisicamente, e só para contextualizarmos, parecía unha sacerdotisa neo-céltica, desas que ofician ritos pagáns en Stonehenge, e tamén en Bretoña, onda nós. Extremamente elegante e sofisticada.
Puxo nun terríbel apuro a unha peixeira da sección de comestibles duns grandes almacéns, cando pediu "luras". Argumentou que a vendedora, robótica castrapofalente, estaba na obriga de saber o que significaba a palabra "luras".
O cirio que se montou foi impresionante. Imaxinen os encargados, os da seguranza, todos falando castrapo frío e sen alma, e a aristócrata que non cedeu, puxo unha queixa e marchou.
E o triste foi cando o superencargado falaba galego con ela, tentando que non escribise a queixa, e deixando ben clariño o esforzo que lle supuña falar (rebaixarse) galego cunha freguesa.
Quérote, por sempre e para sempre, saudosa amiga P. F. de C.
Aínda que mesturar Ho-Chi-Minh con Alexandre Bóveda...
Nun grande número de institutos (non sendo as cidades e grandes vilas) a fala preferente dos rapaces segue a ser o galego. Por veces abrumadoramente maioritario.
Evidentemente, se a rapaza de Ferrol fose a empregada textil de Cristosende, a cousa non ía ser a mesma...
Non mo tome a mal, Medela. Pero eu trateina...
Entón xa sei quen vén sendo Vde, amigo.
Coñecía o caso, Apicultor??
Xuro gardar absoluta reserva.
... cando fun no seu iate pola ría de Mugardos.
OK, hermano.
Touché.
Era gamela, de todo o modo.
Nothing More Manly Than a Sword.
Espere, que collo o dicionario de catalán.
Quel n’a pas été votre étonnement, lorsque vous avez touché la poudre.
Don Júlio Medela de Lobeira is GOD!
Moi boa noite, até mañá, amigo.
Ufffffffffffff
Agora non sei onde teño o dicionario de tolteca-chichimeca.
Até mañá tamén, señor.
Antes de se deitar. Excelente artigo do sempre excelente Murado:
ESCRITO EN CAFETERÍAS
Quizais
Autor: Miguel-Anxo Murado
LVG, Fecha 6/6/2008
Nunca me gustaron os soñadores utópicos. Desconfío da xente que cre que os males do mundo teñen fácil solución. Desconfío da xente que está completamente convencida de algo. Noutras palabras: desconfío dos que non desconfían.
Tomemos a cuestión da actual epidemia de fame. Ou moito me engano, ou son máis ou menos as mesmas institucións que hai dez anos dicían que había que buscar fontes alternativas ao petróleo, as que agora culpan aos biocombustibles desa fame que se está estendendo. Seguramente tiñan razón entón e seguramente tamén teñen razón agora. Simplemente, o mundo é máis complicado do que pensaban, e a economía unha cousa moi cabrona. Mais nunca o dirán. Ninguén rectifica porque pensa que perde credibilidade, cando debería ser ao revés. Pero a lóxica é o revés do revés.
Tomemos agora a enerxía nuclear. Case as mesmas persoas que hai vinte anos dicían que a enerxía nuclear era perigosa (eu sígoo pensando), cóntannos agora que é unha alternativa razoable ao quentamento global. Pero non din que se enganasen antes, o que me fai sospeitar que se cadra tamén se enganan agora. Así que quedo coa intuición, a única ferramenta dos leigos: a radioactividade paréceme un perigo evidente e o quentamento global un perigo por determinar. Quizais o quentamento global existe, quizais é un problema moi grave... Pero desconfío cando se lle quere quitar o «quizais» a unha teoría. Sen o quizais toda idea convértese nun prexuízo.
Fálase moito do pensamento crítico, pero pensar criticamente non é ser duro coas ideas dos demais. Iso é fácil. Consiste, máis ben, en ser crítico co que un mesmo pensa e se, por exemplo, un augurou unha seca terrible para este mes de maio e resulta que é o de máis auga en cen anos, hai que rectificar e aceptar que a pluviometría anual non serve para medir cambios climáticos a longo prazo. Non hai nada malo en equivocarse, o malo é enganarse a un mesmo.
Nin o problema da fame no mundo nin o do cambio climático son asuntos fáciles. É lóxico que non deamos sen máis coa solución. Prescindindo do «quizais», o Fondo Monetario Internacional lanzouse nos anos noventa a unha política neoliberal que empobreceu América Latina. Prescindindo do «quizais», o ecoloxismo apostou polos biocombustibles e agora vemos que lle saíu mal. Non é unha razón para non seguir intentando, pero si para recuperar o «quizais» e telo sempre ao lado, coma un can amigo.
Noble Medela, thank you por a resposta. Anque en principio non me aclarou nada.
Permítame decirlle que non hai nada de capcioso como vostede di. Hai máis solidariedade da que vostede pensa.
Eu teño un fillo, putativo, faltaría máis, os bispos non casamos. O fillo saíume castelán falante. En contra da miña vontade, a mín pureta ortodoxo que non coñecín o P. castelán ate os 11 anos. Son descendente de labregos desde 20 xeneracións, teño o sangue O rh neghativo, e os oito primeiros apelidos galegos.
E o fillo saíume castelán falante.
Andei a laiarme como un perdido, en calquer esquina como se me tiver tocado unha grave enfermidade. O Manolo Outeiriño, outro gran Ortodoxo consoloume: tranquilo, súa excelencia, Lupato, peor fora que seu fillo lle falara Húngaro. Tiña razón. Non se consola quen non quere.
O meu fillo constame que sabe perfectamente galego pero emprégao só na aldea con os compañeiros, en vías de desaparición, que moran habitualmente na cidade. Nas férias. Quince días ó ano, sen eu ser testemuña de tal acontecer. Sei que é así porque mo dín.
Sabe?. Unha vez osou utilizar o galego dediante do seu pai para falar dunha pachangada que lle estaba a afectar.
Sabe, con os debidos respetos, meu nobre fregués, hai un problema profundísimo de identificación e de autoimaxe que vehiculan as culturas, e o meu fillo, é xenéticamente meu, pero optou por non engancharse a miña cultura. Sí o fixo coa da nai, que é dominante, poderosa, omnipresente, omnisciente e omnívora.
Disimúleme, non podo aportar máis, aínda non tiven vaghare de ler o combate dos catrocentos. Fareino. Fáltanme dados. E perdoe unha vez máis , o preghunta foi para non sentirme sólo no mundo.
P.S. Teño unha alumna de 4º da eso que non sabe castelán. É vero. Quen queira estudar o caso que se apunte e llela presento. Outros alumnos teñen difucultades . Ten quatorze anos e é filla dun pegureiro do macizo central. Diócese de Astorga.
Montañas azúis.
"Los montes de Basán son altísimos"
"Los montes de Basán son escarpados"
(salmos)
Son os auténticos "últimos Mohicanos". "Os últimos galeganos".
Ata que punto é ético conservalos como indíxenas?.
Non. O futuro do galego está na diócese bracarense. Escoiten estes cativos (estes si que non falan castellano):
http://www.youtube.com/watch?v=lN6HfAIWDXg
Máis galego correcto:
http://www.youtube.com/watch?v=6dyO_0Uordk&feature=related
Publicar un comentario