Símbolos e nacionalismo.
O Bloque colorea de azul a súa estrela vermella.
Segundo conta hoxe LVG o BNG de Quintana afronta o cambio máis radical da historia do nacionalismo de esquerdas: eliminar a estrela vermella, símbolo revolucionario utilizado cando menos dende os inicios do 76 (nas orixes da AN-PG). E o dito vai sen ningunha ironía: a polémica está servida. Calquera que saiba o significado que teñen os símbolos entre as bases nacionalistas, pódese decatar do arriscado desta decisión.
Entradas
60 comentarios:
A cor azul emprégase na publicidade pra transmitir unha sensación de seguridade e/ou limpeza. Os deterxentes comercialízanse cun inerme aditivo azul pra dar a impresión de que limpan mellor. As liñas aéreas usan o azul nos seus logos pra transmitir a idea de seguridade. As paredes dos hospitáis a doitan a ser blancas pra transmitir sensación de asepsia, ou azúis pra transmitir seguridade.
En China, creo que a estrela roxa úsase xa só nos uniformes dos camareiros e bedeles, e como souvenir turístico.
Boa noticia, Saavedra:
Cultura presenta recurso contencioso contra la licencia de obra en las Costas do Parque de Lugo
http://elprogreso.galiciae.com/nova/12053.html
Outros valores do azul, sr dacova, son os de "prestixio, seguridade, confianza e sabiduría".
"Confíe en nós. Somos de fiar"
Velaí eses ceos azuis de fondo nos carteis electorais.
Todo na liña de arrebatarlle o voto ao PP, outro azulino.
A verdade é que non teño palabras. Recordo a cantidade de impertinencias que hai anos os meus amigos do Bloque me dician cando no PG, renunciamos a fouce que representaba o movemento agrarista.
Pois tamén a podían poñer verde.
Si a poñen verde e a miramos un bó rato hasta cansar a vista, ó apartar a mirada, quédanos na retina grabada de cor roxa, a cor complementaria do verde.
A cor complementara do azul é o anaranxado, como poden ver aiquí:PREMER. Será por eso porque o PP pasóu ó anaranxado no seu día.
Eu quedo coa frase do señor das Uvas: Calquera que saiba o significado que teñen os símbolos entre as bases nacionalistas... É unha das cousas que máis me irritaron sempre dalgúns exaltados patriotas: o culto fanático aos símbolos. Chega un momento que o "patriotismo" dalgúns é outra opiácea relixión exclusivista, que distingue os "elexidos" dos "colonizados". O sectarismo, outrs forma de alienación.
Mala sorte esta decisión o mesmo día da apoteose e subida aos ceos de José Tomás.
Como onte ninguén lle fixo caso, penso que vén a conto aquí a pregunta que lles formulaba:
Dado que o BNG é a terceira forza política en liza, ¿considerarían normal, lóxico e mesmo desexable que se convertese nun partido bisagra que ora pacta co PSOE ora pacta co PP en función de múltiples variables?
A pregunta é: De que vale un partido que se conforma, de antemán, tanto para axudar a un roto como a un descosido?
Outras preguntas son:
¿E que pode facer para non "conformarse" dado que os resultados electorais son os que son?
¿Cal é a fórmula (máxica ou non) para conseguir ser máis do que se é?
Eu supoño que son preguntas que deben respostar os votantes, simpatizantes e bisbarras do BNG. .
Agora, coa nova modernidade, xa non falan de "bisbarras", senón de comarcas. Significará isto algo?
Plas,Plas, Lourixe.
Non creo que o da estrela azul no cartel sexa o "cambio máis radical" na historia do BNG. É, sinxelamente, un paso máis.
Daquela, non vai pasar absolutamente nada, nin unha soa queixa. Máis transcendencia tivo que Beiras aparecese nas últimas eleccións ás que foi candidato á Presidencia (1991) coa bandeira galega oficial ao fondo, omitíndose a partidaria. E tampouco pasou nada relevante.
Cousa diferente sería que desaparecese a estrela vermella do anagrama BNG, que aínda non o fixo (véxase cartel á esquerda, cara a metade, un chisco arriba). Isto si que tería un gran significado simbólico, mais de momento continúa o anagrama dos últimos anos.
Ou sexa, todos tranquilos e que non cunda o pánico.
Supoño que o, se o tema do cambio de color da estrela se consolida, provocará debate social, cando menos no mundo nacionalista.
Eu doulles de agasallo dous argumentos arredor do azul:
1. é a color do mar e vivimos nun país mariñeiro
2. tamén é a color do país dos mil ríos
podería ter que ver todo isto co feito de que a estrela vermella sexa tamén un símbolo utilizado e apropiado por moitos grupos radicais e antisistema (AMI e un logo etc.); cos que o BNG non quere gardar, supoño, moitas semellanzas?
Quizais sexa un primeiro paso para unha desaparición total, non o sei. Pero de momento, repito, non desapareceu a estrela vermella do anagrama BNG.
Ou sexa, que de polémica pouca, e de arriscado tamén moi pouco. Cando menos de momento.
ONS:
Os tres novos marcadores identitarios icónico-lingüisticos do BNG:
1- "i" ( i logo)
2.- "Z" (Galiza)
3.- A estrela azul
Falar dun xeito recoñecibel
Diferenciar a súa Galiza da Galicia dos demais
Id os seus símbolos esfaldrantes(a estrela azul e mais nacionalista- a cor da bandeira) e menos roxa
Semella ser cousa como a Tenencia...
Obviamente, confundinme no ano das eleccións. He, he. Sería un acto fallido co que quixen xubilar a Beiras antes de tempo?
Os símbolos tardan moito en desaparecer.
O PSOE aínda non se desfixo do puño pechado (aínda que agora úsao de maceta). Tampouco se desfixo da Internacional, nin de Alfonso Guerra.
Si, pero eso son símbolos moitas veces usados de forma residual. Non se canta a INternacional nos mitins electorais do PSOE nin se ergue o puño... Iso queda para a liturxia interna dos congresos.
Nesa liña pode ir o aceno do BNG. O anagrama mantén a estrela vermella, pero cada vez se vai ver menos... Aínda que é difícil imaxinar un 25-X sen os berros canónicos e máis que históricos como "Galicia Ceibe, Poder Popular".
A primeira parte dese berro ("Galicia ceibe") non a vexo como "histórico" (outra volta o concepto). Véxoo como una necesidade, unha arela.
Mentres tanto, imos cantando tamén "Viva Galicia, baby"
¿Que entende vostede exactamente por "necesidade de ser ceibes"? ¿Opina todo o mundo o mesmo? ¿Todos queremos ser "ceibes" ou conformámonos simplemente con ser "libres"?
Aínda que en xeral facerse moitas preguntas é positivo, o exceso sempre é malo. Acaba un non tendo as ideas moi claras sobre ningún tema.
Por qué?
Para anónimo "ONS".
Os tres marcadores icónico-identitarios do PSdG:
1.Non teñen tal cousa. En todo caso:
2. Falar en castelán de portas para dentro, e en galego para fóra.
3. Partido + socialista + obrero + español + en Galicia.
Marcos, hoxe estás que te saes. Non che coñecía esta faceta bromista ou irónica. O do "país mariñeiro" e o dos "berros canónicos" do 25 de Xullo quedouche moi ben.
Hai alguén por aí que tamén pense que "Viva Galicia ceibe" é un "berro canónico e máis que histórico"?
Se así o consideran, poderían explicar por que?
Cal é a etimoloxía de "ceibe"?.
Na aldea só se usaba "ceibe" pra calificar unha parede derrubada, que permitía o acceso de calquer animal a unha leira.
Por que cando a algúns nacionalistas se lles fan preguntas tan sinxelas como as que fixo Pepe Preguntas non son capaces de respostar?
Por que o anónimo só foi quen de responder que "preguntar moito é malo"?
Que explicación ten ese mutismo, esa negativa a explicar algo que el entende tan esencial até o punto de consideralo unha "necesidade"?
Será por que se responde acaba "non tendo as ideas moi claras", como el mesmo admite?
É logo todo cuestión de fe e, onde está a fe, sobran as preguntas porque son un estorbo inncesario e contraproducente?
Como podemos convencer aos demais das nosas propias ideas se non somos quen de verbalizalas, de expoñelas, de argumentalas?
Why, why, why...
Moi ben ligado o seu discurso inquisitivo.
Si. Xa entendo. Eu teño que explicar por que son nacionalista e vostedes, maioría absoluta, son o tribunal médico-militar, que non contesta preguntas e ditamina sobre o bo e o malo.
Ten ademais un a sensación de non estar xogando na casa, de alleamento. Ou sexa, de non ser ben recibido. De "aguafiestas. Dígoo polos comentarios do preguntador, do emulador do preguntador, de arume e de algún máis. Se cadra, como na canción de U2, non atopei o que estaba a buscar.
Graciñas pola precisión lingúística, xdc. Agora xa sei a que me ater cando berre isto.
Que teñan todos boa fin de semana.
Non, ninguén lle preguntou por que é nacionalista. Iso xa se dá por descontado e ninguén lle nega ese dereito, faltaría máis. Ninguén está a ditamimar aquí o que é bo ou é malo, porque esa linguaxe moralista -que remite a unha noción de pecado e de penitencia- non é de recibo entre nós. O único no que se pode ditaminar -porque é un dato obxectivo- é quen expón, quen argumenta, quen explica, ou que se nega a facelo.
O que lle preguntou o señor Pepe Preguntas era algo diferente a por qué é nacionalista, aínda que está relacionado. Cópiolle de novo as súas preguntas por se desexa contestalas:
¿Que entende vostede exactamente por "necesidade de ser ceibes"? ¿Opina todo o mundo o mesmo? ¿Todos queremos ser "ceibes" ou conformámonos simplemente con ser "libres"?
(Con permiso de todos, voume chamar, para diferenciarme, Paco Interrogantes)
Ceibe (de ceibar) equivale a solto, libre que antes estivo preso.
Desculpe, coido que ninguén o quixo ofender. E, por suposto, polo que min respecta -e supoño que por todos- é ben recibido.
Simplemente se trata de falar, de dialogar, de discutir civilizadamente, de intercambiar puntos de vista que ás veces coincidirán e outras veces non. Con total tranquilidade e cordialidade.
Non cre que é necesario, útil e gratificante? Non cre que se todos opinaramos o mesmo absolutamente en todo este blog non tería sentido?
Que teña vostede tamén unha boa fin de semana.
Anónimo das 8:38:oo PM, eu sempre xogo en casa, sexa ben ou mal recibido, berre o público a favor de min ou contra min, diga o que diga Pepiño Preguntas ou Paquirri Interrogantes. Digo o que me peta e cando me peta e Don Marcos non é quen de suprimir unha das miñas mensaxes porque sabe que falo desde o mais profundo dos respetos e que todo o que digo é interesante e proveitoso para os que me len. Vou e digo, porque si e porque me peta e porque non hai quen se atreva a porlle un pero ás miñas sabias e auténticas palabras: A FE MOVE MONTAÑAS DE DÚBIDAS. Que, quen se atreve a porlle un pero? Acaso dixen unha barbaridade? Acaso Pepiño Preguntas é capaz de melloras as miñas palabras? Que poña el unha frase para contrastala coa miña e que xulguen os os demais contertulios do blog. Vamos, home, estou seguro que gaño por goleada. Anónimo, ti fai o mesmo, opina o que queiras, sin medo, sin complexos, sin que a resposta dos demais condicione verdade profunda que latexa no teu peito, e xa verás como sintes dentro de ti o fervor da autenticidade e que sempre xogas en casa e és ben recibido. A ver se non.
Pablito Coelho
Señor Da Coba: Ceibar (en galego normativo) e/ou Ceivar (en português normativo) vén do latín 'sipare' ou o seu equivalente 'siparare', que vén significando algo así como liberar.
É palabra de uso non incomún no português do norte, en Trás-Os-Montes e Minho, co significado que dan no seu lugar natal.
A palabra tórnase cada vez máis arcaica segundo imos para sur do Douro, ata caer en desuso.
Respectivamente ao uso tan popularizado "Viva Galiza Ceibe", evidentemente estamos perante un hiperenxebrismo deses chamados innecesarios préstamos lusistas. (Eu son lusista).
Porque en Portugal, o 25 de abril, o persoal gritaba "Viva Portugal Livre".
Saúdos.-
Cantiga popular galega:
Eu teño un can de palleiro
que de noite anda ceibado
ten coidado Maruxiña
que te traba de calado
Evidentemente. Ceibado. Libre.
E os que, hegelianamente, preferimos a dialéctica do amo e do escravo, que?
Deus cho paguiña,Kyra...
(As vellas da aldea nunca decían "gracias", nin "grazas";sempre decían "Deus cho pague", ou "Deus cho paguiña").
Certísimo, e nunca dicían SI, como Vde. apuntara; dicían, en Lobeira, 'pois'. No seu país, Da Coba, repetían: 'Vai frío: Vai'.
Esauto.
A mín, concretamente a mín, paréceme oportunísima a omisión da estrela bermella da imaxe corporativa do nacionalismo; primeiro pola elección da data, xa sabendo que o candidato demócrata á presidencia dos Estados Unidos de Norteamérica do Norte será Obama, candidato preferido por nos, non interferindo así durante a campaña entre os diferentes compromisarios cos que temos relación directa. E segundo, o que xa era un segredo a voces, e que fructificaron as conversas mantidas á catro bandas, entre Irmandiños, Marioslopezriquistas, Quintana (a sóas) e Xosé Luis Baltar Pumar (sen-o rapaz), no que será, non-o duden, o punto de inflexión máis importante da política galega nos anos que ten de existencia.
Glups.
Glups, engado eu tamén. Ou o sr. Arxides ten moita imaxinación ou máis información que os demais. Eu non sei qué pensar...
Ruxe ruxe que, de se confirmar, faría que os votase (poñan aquí o nome da nai do árbitro)
Sr anónimo anterior: os árbitros ó non ter pai, por ser a mai na meirande parte dos casos de condición pouco axeitada, ou tamén chamadas de costumes licenciosas, sendo éste mérito sine quanom para a súa inscripción no estamento arbitral e o desenrolo da labor encomiable para a que foron elexidos, normalmente pola providencia; teñen a ben profesarlle ás súas respectivas proxenitoras o máximo respecto, cariño e obediencia. Tamén son éstes persoeiros amigos de gardar celosamente a súa intimidade, non queira ver nun ser intrépido, que se encarga de cumprir con esmero as recomendacións de calquer psiquiatra por vía da terapia colectiva, a un inimigo instigador de cousas que suceden no maxín do máis simple e "ceibe" alvedrío.
Arxides, por favor, somos legos, il non podería vostede falar en términos máis pedestres e aclarar para o común dos mortais o "contubernio", Quin-Baltar-irmandiños,etc....
Un non entende nada.
Lobo Ceibe!. Poder popular!
Agora xa está máis acorde o color coa sús ideoloxia...
¿Panter ou Panther?
Panter de toda a vida. Dos Panter de Wichita.
Hai gays en Wichita?
Wichita ou Vichita?
Wichita ou Vichita?
Por suposto que sí, amigo Outro Vicioso. En qué o notou?
E sí, Wichita con W. A mín todo me gusta dobre.
¿Onde se encontra Wichita? ¿Que ten que ver iso con Quintana, Pink Pantera?
D. Marcos: En primeiro lugar disculparme por se acaso a miña imaxinación o comprometera no caso da política-diputada-ourensana-galega-non sí, pero quero entender que non me estará culpando somentes a mín, pois eu imaxinaba por imaxinar; non podía imaxinar que a miña imaxinación me desbordase a mín mesmo e derivase en tamaño conflicto internacional, xa non digo local, que sería estrepitoso, non abondo máis que me trabuco nestes momentos nos que a inventiva me persigue. Disculpe
Publicar un comentario