Un fotograma.
PAN POR PAN domingo 15 febreiro
Vin onte a película “O neno do pixama a raias”, baseada no popular libro do mesmo nome do escritor irlandés John Boyne (está traducido ó galego, nunha versión mellorable). A historia entre o neno Bruno e o cativo xudeu Shmuel ten momentos memorables e ás veces arrepiantes: non direi máis para os que aínda non leron o libro nin viron a película. Pero o cine é imaxe e esta película ten un fotograma que nunca esqueceremos, porque encolle o corazón. Refírome a aquel en que se ve o fume negro erguéndose entre as nubes dende as chemineas dos campos. Hai tamén un cruce de miradas maxistral entre a nai de Bruno e un xove tenente alemán, cando este comenta: “Queimados, aínda cheiran máis”. Aínda hoxe os alemáns comparten a cara de consternación desa muller e se preguntan cómo foi posible chegar, dende a fría razón militarista, ata o Holocausto.
Entradas
1 comentario:
Non podo opinar sobre a película porque non a vin. Si que lin o libro en castelán. Debo dicir que me gustou, aínda que tiven que facer un esforzo nada pequeno para obviar a evidente inverosimilitude e grosa artificiosidade de moitas das situacións que se narran.
Tamén lin varias críticas sobre o filme, positivas, polo xeral. Pero houbo unha que me fixo pensar moito e aínda perturba os meus miolos.
Reprochaba o comentarista o que para el constituía case un crime de lesa moralidade: trasladar o dolor das vítimas ós verdugos. Convertir, xa que logo, en vítimas ós verdugos.
Eu sigo dando voltas ó asunto.
Publicar un comentario