AS UVAS NA SOLAINA

29 sept 2008

DA fascinación do cine clásico

Anónimo dijo...: Lin este artigo á mañán e pensei que Ferrín esquecera que a mitificación de Bogart procede máis de anos posteriores ca dos propios contemporáneos. Como case todo. Xente dos anos 60, mitómanos full time (véxase o post sobre o Che), que vían en Bogart eunonseibenqué. Meu pai, por exemplo, que o mirou carrapexando en cada película, non daba un peso por el: inexpresivo, insulso, insípido. Nin medianamente guapo era.
Con todo, a foto con Bacall protestando contra o macartismo valeulle a admiración que os loureiros de Talía lle negaron.; lun sept 29, 07:26:00 p. m.
Anónimo dijo...: Aínda que Bogart foi unha star durante boa parte da súa carreira cinematográfica, penso con Arume que a súa mitificación foi posterior a súa morte. Foi xustamente a xeración de Ferrín quen máis o mitificou.

Un matiz: Ferrín fala de que en Cayo Largo interpretaba a un escritor. Eu lembro que era simplemente un ex combatente. A memoria fállalle a un dos dous. Poden vostedes aclaralo?; lun sept 29, 08:09:00 p. m.
Anónimo dijo...: É un excombatente.; lun sept 29, 08:27:00 p. m.
Anónimo dijo...: Pois logo nesta ocasión non me fallou a min a memoria (algunha vez teño que acertar).; lun sept 29, 08:30:00 p. m.

29 sept 2008