CEN ANOS DE HISTORIA CULTURAL.1966: Novoneyra, B. Graña, Otero, Illa Couto... (o artigo completo)

Segue no Galicia Hoxe a miña serie dominical Cen Anos de Historia Cultural: andamos xa pola altura de 1966.

Na produción cultural do ano 1966 teñen un lugar senlleiro dous libros de poesía, as Elegías del Caurel y otros poemas, de Uxío Novoneyra, que en edición bilingüe publicou Adonais en Madrid, e Profecía do mar, de Bernardino Graña, editado por Galaxia e cuns fermosos debuxos de Virxilio. Foi o reencontro demorado coa lírica do poeta de Parada de Moreda (só publicara antes Os eidos, en 1955), que consolidaba así unha liña poética marcada pola esculca existencial e a vivencia das paisaxes do Courel. O volume de Bernardino Graña é un dos seus títulos máis representativos, co que o autor de Cangas deixa a Escola da Tebra para ofrecernos un xeito de suite orquestral e canto ás forzas subversivas, humanas e a naturais (Dicionario Literatura Galega); moitos anos despois, Profecía do mar tería varias reedicións, mesmo con estudos críticos (1984 e 1985) e sería incluído en Ardentía (1995), que recolle a súa obra poética completa. (...) (...)

GALIZA-EUROPA-NÓS (3)

(Segunda parte da exposición: A Xeración Nós. Otero. Risco. Castelao. Plácido Castro. Xeración Galaxia. Galician Programm BBC. Os textos dos paneis van nos comentarios.

Fotos: Franz Marc. Mariñeiros irlandeses preparando as nasas, 1928, de P. Castro. Merlín e familia, de A. Cunqueiro)

Cada aldea desde os abrentes humáns labra e recrea nos eidos, nas casas, nos cantares, nas lendas un pouco da vaga materia orixinaria –corpo material e esprito inmorrente- ofrecida por Deus á actividade ceibadora da Raza. Europa non ten pra nós ren que nos adeprender. Somos Europa, traballamos no cerne europeo. Sen definilo nin expresalo a Galicia sempre desenvolveu o seu “leit motiv” de ceibe estilo europeo. Pola ceguedade de certas antinomias histórica puido figurar Galicia estraña á Europa. De feito o arredamento de Portugal e a política castelán detiveron o íntimo progreso galego e puxéronos unha máscara de morte. (...). Esgotadas as forzas criadoras dos grandes pobos europeos, triste a “Europe aux grands yeux” do probe e grande poeta Chennevière, a Irlanda vencedora do estupor da inspiración e da dúbida angustiosa do porvir sabe salvar a honra de Occidente. O soio pobo orixinal. O non mordiscado polo positivismo. Ao igual que Galicia non se pode explicar polos métodos do materialismo histórico. ¿Será moi aventurado predicir un novo estadio no que a mente e a man dos pobos céltigos señan a guía da Europa renovada?
Otero Pedrayo, Morte e Resurrección, 1932.

A invención do corpo do Apóstolo -¿Prisciliano ou Santiago?- fixo da nosa Terra un centro de universalidade. Nos camiños que conducían a Galicia crúzanse as culturas do mundo antigo e fórmase a unidade espiritual de Occidente. Por estes camiños entra Europa en España. Ao mesmo tempo xorde unha poderosa cultura galega, que adquire independencia e vida propia. Velaí a arte románica, culminando no Pórtico da Gloria, e velaí a poesía lírica, culminando no Cancioneiro da Vaticana.
As artes da construción callaron en Galicia no estilo románico, que perdurou por enriba do gótico, deica enlazarse co barroco. O gótico, por ser unha arte lóxica, non puido aclimatarse no noso país, pero do barroco fixemos, pode dicirse, un “estilo nacional”. Porque tendes de saber que hai un “barroco galego” e que, neste estilo, creamos exemplares que son fitos na historia da arte.
Castelao, Sempre en Galiza, 1944.

Así vai a campaña...
Se lles parece ben, espero que si, abro este fío para comentar entre todos como vai a campaña das municipais: en comentarios, que abrirei eu xa, poden facer todas as suxerencias que lles presten, comentar anécdotas, dar ideas, críticas ou mesmo brincadeiras, sobre a campaña nas diversas cidades galegas.

Os privilexiados. (Pan por Pan 13 maio)
Empezou a festa electoral. E con máis forza se cabe na cidade de Ourense, que seica disputan como prioritaria todas as forzas políticas: do que pase en Ourense en Vigo será do que se fale cando se faga o balance galego dos resultados. Empezou o barullo, os automóbiles coas megafonías (por favor, non se pasen), os agasallos para os nenos e os mitins de masas. Pero a estes só van os convencidos, xa saben. Os privilexiados na festa son, sen dúbida, os votantes indecisos. Segundo as enquisas deben ser un 13 por cento en Auria: coa abstención do 2003, unhas oito mil persoas. Eles son, en realidade, os únicos que contan. A eles vai dirixido o xigantesco gasto da campaña: se dividísemos este gasto entre os oito mil indecisos, o valor de cadanseu voto había saír ben caro, ata poderían ir de vacacións. Pero é o que hai: o resto, os que aplauden nos mitins, xa teñen o voto decidido

ONDE EUROPA SE CHAMA TRASALBA

Andoliña sábado 12 maio (Imaxe de Durero)

Con este título, Ramón Villares pronunciou onte, na Casa Grande de Trasalba, un denso e rigoroso discurso arredor das pegadas europeas nas propostas ideolóxicas dos galeguistas dos anos 30, mesmo sinalando os diferentes matices ó respecto da Xeración Nós, dos seus seguidores do Seminario de Estudos Galegos ou, trala guerra, do Castelao que aposta polo federalismo e a idea europea en 1948 ou, dende outra perspectiva, do grupo de Galaxia e Ramón Piñeiro.
Os galeguistas dos 30, dixo Villares, concibían Europa “como un continente de pobos diversos, de “pequenas patrias”, esas que Solovio imaxinaba bebendo uns grolos de viño espadeiro nunha fonda de Amberes. Un futuro mapa de Europa no que “as fronteiras non eran liñas de aduanas, sinón vidales zonas de transición entre as armoñosas conciencias dos pobos”, no que “ninguen dominaba a ninguén”.

Magnífico o discurso de Villares, moi axeitada a intervención do presidente Touriño e engaiolante a voz de Susana Seivane. Pero confésolles que o momento que máis me emocionou foi escoitar a Abel, Almudena, Manel e Renata, catro rapaciños de Amoeiro, ler as páxinas finais de “Arredor de si”: don Ramón estaría ben fachendoso

Sen que sirva de precedente
(Afonso Monxardín en Galicia Hoxe)
O artigo completo

(...) Debiamos tocar aos euros suficientes para xa non ter que traballar máis na vida. Nin os fillos. E se cadra nin os netos. Pero polas cousas que falaban os tres, non se lles adiviñaba se reviraban o fociño para a dereita, para a esquerda ou para o galeguismo... pois as palabras "socialismo", "nacionalismo", "liberdade", "conservador", etc. non se oíron... E eu, claro, feliz, pois cada vez me gusta máis que se acougue no sistema. Así pois, é desas matices de xestión do que hai que falar... e a ser posible, sen rir. E claro, deste xeito os lemas políticos son intercambiables e non din nada... "Pensado para ti", "Centrados en ti", "Ti decides"... ¡Mi madriña!, ¡Que responsabilidade! Canto pensan en min... Madia leva.
Por iso un meu amigo ácrata quixo facer unha candidatura sen programa -total vale copiar- pero cun lema diferente e sincero: "Vótame a min. A ti que máis che dá... e a min arránxasme a vida". E que aquí lles valoramos moito a sinceridade... Por iso Baltar divirte o público nos mitíns das aldeas dicindo.... "Din que coloco os amigos... que coloco os amigos... ¿e logo algún de vós ía colocar os inimigos, ou?" E todos rin cómplices.

(P.S.: Xa que uso os seus artigos aquí, déixenme felicitar ó amigo Afonso que hoxe mesmo foi elixido director do IES As Lagoas de Ourense: máis traballo aínda, pero aí van os meus parabéns)

En poleiro alleo

Dolores Vilavedra: Nós, os europeístas (El País)

Galicia en Mondariz (Helena Villar, ECG)

Cara a autodeterminación de Escocia (Méndez Ferrín en FV)

"Yo solo sé que estoy entregada a mi destino", (a cantante Mariza nunha entrevista de FV)

A foto de Mariza é un agasallo ó contertulio e amigo APC.

PRIVILEXIADOS NA CAMPAÑA ELECTORAL
(Imaxe: Magdalena penitente, de Gentilleschi)

Hai un par de días asistín a un debate electoral na miña Auria. Convocábao unha emisora de radio e estaban os tres candidatos dos partidos con representación. Caeron por alí non sei cantos miles de vivendas protexidas, un Auditorio para vinte e cinco mil persoas, autopistas sen peaxe, parques a esgalla, piscinas en todos os barrios, e non sei cantas marabillas máis. Calquera cidadán asinaría agora mesmo que se cumprise só a terceira parte das promesas anunciadas.
Pero calquera cidadán dubidaría tamén sobre a credibilidade destes proxectos. Sobre todo neste momento cando discursos e lemas son intercambiables: o PP tamén podería escribir “pensando en ti”; o BNG asinaría aquilo de “centrados en ti” e os socialistas tamén ficharían por “confianza é futuro”. Son cousas dos partidos “atrápao-todo”: hai que chegar como sexa a todos os sectores sociais do país.

Os privilexiados nesta festa son, sen dúbida, os indecisos. Un 13 por cento en Ourense segundo as enquisas: isto é, sobre oito mil persoas co nivel de abstención habitual. Eles son os únicos que contan. A eles vai dirixido o xigantesco gasto da campaña. O resto, incluídos todos os presentes no debate, xa teñen hai tempo o seu voto decidido

Carta ós/ás candidatos/as das municipais
(Estase difundindo esta carta, que quero tamén reproducir aquí. Imaxe de Martin Kipñpenberger)

Prezado/a señor/a:
EsCULcA é un Observatório de ámbito galego que traballa na defensa dos direitos e liberdades públicas garantidos na Constituizón e nos Tratados Internacionais. Teña a ben pois, receber a nosa opinión sobre algo que atinxe, estatutariamente, o núcleo dos nosos obxectivos e traballos. Como ben sabe V., o Estado español é aconfesional, o que debe implicar "un princípio de neutralidade dos poderes públicos en matéria relixiosa". Este princípio veda "calquer tipo de confusión entre funcións relixiosas e estatais". Portanto, a neutralidade do Estado obriga-o a proibir-se a si próprio calquer concorréncia, xunto dos cidadáns, en calidade de suxeito de actos ou actividades de signo relixioso. Asi consta na Constituizón e asi o declara o Tribunal Constitucional, garante final dos direitos e liberdades públicas; entre eles o do direito a liberdade relixiosa e da aconfesionalidade do Estado. Pois ben, V. encabeza unha lista eleitoral que concorre às próximas eleizóns municipais para exercer, de acordo co seu programa e ideário político, as funcións que lle atribuen as Leis. Igual dicemos dos outros membros da súa candidatura, que aspiran a obter un posto na corporación municipal como representantes da soberania popular. Non cabe a menor dúvida de que todas as potestades e funcións que corresponden aos cargos públicos son exclusiva e estritamente de carácter civil. Como tamén é certo que son os cidadáns, como tais, e non como crentes/non crentes, os que exercen os seus direitos democráticos votando os seus lexítimos representantes, aos que corresponderán funcións de governo ou oposición. Por conseguinte, emprazamo-lo/a a facer o compromiso público, con ocasión da campaña eleitoral que agora comeza, de que nen V. nen os membros do seu grupo político participarán, en canto membros da corporación municipal (correspondan-lles ou non funcións de governo), en actos, ritos, procisións ou celebracións de carácter relixioso, e manterán un respeito escrupuloso ao principio de aconfesionalidade e neutralidade do Estado en relación coas diversas igrexas ou cultos relixiosos existentes. Os nosos mellores cumprimentos.
Por EsCULcA, o seu Presidente. Fernando Martínez Randulfe.

Moita familia (Bieito Iglesias en ECG)
A propósito de Sarkozy, o vencedor...

(...) pero este paladino da familia é un señor divorciado e casado en segundas nupcias, coa particularidade que, ao recuncar no matrimonio, estableceu cunha neta de Albéniz unha modalidade de parella aberta (romances por separado de cada cónxuxe) propia da herdanza de Maio do 68 que di deostar. Cantas lle botarán o Vaticano e a dereita católica a semellantes liaisons?A campaña electoral gala enfrontounos co paradoxo dun candidato campeón dos valores morais que leva unha vida de gandaio, e dunha postulante socialista con catro fillos e trazas daquela mamá do millón, concursante madraza da tv franquista.
(o artigo completo)

GALICIA-EUROPA-NÓS (2)

Solicitouse aquí información da exposición Galicia-Europa-Nós, que se exhibe no Museo do Pobo Galego e que organizou a Fundación Otero Pedrayo.
Polo de agora, ofrecemos ós lectores o esquema de toda a mostra e os textos dos primeiros paneis (o panel 2, de seguido e os paneis da primeira parte en comentarios).

A nova da inauguración da mostra en Galicia Hoxe e en La Voz de Galicia. Foto Xoán Crespo, de Galicia Hoxe.
A mostra estará nos locais do Museo do Pobo Galego ata o 15 de xullo.

1. Portada e título da exposición. Presentacion.Créditos.
PRIMEIRA PARTE
2. A Galicia atlántica. Mapa das relacións da Galicia prerromana coa Europa mediterránea e atlántica. O comercio do estaño. A cultura dos megalitos. De Dombate a Carnac e Stonhengue.
3. Galicia na romanización e os suevos. Prisciliano, Hidacio, Exeria, etc.
4. O mito artúrico e Galicia
5. O camiño de Santiago e a arte románica
6. Poetas occitanos. Poetas galego-portugueses.
7. O colexio dos Irlandeses. Comercio das vilas marítimas co norte de Europa
8. Ilustrados e liberais. Relacións con Europa.
9. Galicia vista polos europeos. Románticos e viaxeiros.
SEGUNDA PARTE
10. O galeguismo e Europa. O discurso da xeración Nós
11. Castelao viaxa por Europa. As cruces de pedra na Bretaña. Diario...
12. Vicente Risco viaxa por Europa. Mitteleuropa...
13. Otero Pedrayo e Europa. Adrián Solovio e Arredor de si...
14. Plácido Castro no Congreso das Nacionalidades Europeas
15. A Xeración Galaxia
16. A BBC e os programas en lengua galega.
TERCEIRA PARTE
17. O nacemento da Nova Europa. Despois da segunda guerra mundial
18. Continuación
19. Declaración Schuman. 9 Maio. Día de Europa. O Discurso de Castelao en pro da federación europea (1948).
20. A evolución do mapa europeo dende 1957.
21. Institucións europeas. Presenza de Galicia nelas.
22. Continuación.

(2) Memoria de pedras e ouro (a Galicia atlántica).
A historia naceu, como nace o sol, en oriente. O paleolítico, do que tan pouco sabemos, iníciase nas terras do leste de África e pasa a Europa, hai centos de miles de anos. O neolítico, a produción dos alimentos e a sedentarización, acougar nun lugar, comezou nas terras do Tigris, Eufrates e Nilo, uns 10 mil anos atrás. Pouco e pouco foise achegando ás terras occidentais e atlánticas polo curso do Danubio e polo gran camiño aberto do mar Mediterraneo. Así, ao redor do terceiro milenio antes de Cristo, conviven as culturas megalíticas mediterraenas –Malta, Cerdeña, Baleares, Almería...- coas occidentais de Portugal e Galicia e, máis alá, de Bretaña e das illas Británicas. A posición de metade de camiño entre o Mediterraneo e o norte de Europa de que goza Galicia, fará que xogue un papel de relación entrambos mundos que só coñecemos de forma difusa, e que se vai aclarando a medida que avance o tempo. O Dolmén de Dombate, os menhires como a Lapa de Gargantáns, e os petroglifos de Campo Lameiro, terán as súas correspondencias nos outros fiesterres atlánticos como Carnac (Bretaña) Stonehenge (Inglaterra) ou Newgrange (Irlanda).
Os contactos de orixe fanse máis intensos e constantes desde a Idade do Bronce, pois as producións materiais –espadas, alabardas, etc- entre os fisterres atlánticos da Bretaña, Inglaterra, Irlanda e Galicia, son idénticas, e moi semellantes os tesouros aureos de brazaletes e vasos, como o de Caldas de Reis.
Naquela altura, sabemos que fenicios e tartesos percorrían os mares occidentais en busca do estaño que precisaban para a elaboración do bronce. No século IV a.C. Rufo Festo Avieno fálanos das antigas expedicións en busca das Casitérides, illas de localización difusa, no occidente atlántico. A Avieno tamén debemos a información duns novos poboadores -“saefes” – que se superporían a outro anterior, “oestrimnios”, máis antigos. Esta noticia dos “saefes” vén sendo interpretada como a única referencia escrita á chegada dos pobos célticos a Galicia en varias ondas a partir do século IX. Estes celtas, se cadra non foron moi numerosos pero si o suficientemente importantes para deixar fondas pegadas en varios campos da nosa historia. Na ourivería, os torques, arracadas, brazaletes... Na toponimia, Lugo, Coruña... e o propio nome de Galicia. No sistema de poboamento... “castros” para nós, “hill forts” para os ingleses... E sobre todo tamén, como pezas claves no proceso de construción dunha identidade mítica no século XIX, tal e como aconteceu con outras culturas todo ao longo da Europa daqueles tempos.

EUROPA, GALICIA E A XERACIÓN NÓS
Andoliña 9 maio . Imaxe de Castelao, "Versión dun retrato de Cranach", no Diario 1921)

Vaise inaugurar hoxe en Compostela, coa presenza do presidente da Xunta, a exposición “Galicia, célula de universalidade. Europa e a Xeración Nós” que organizou a editorial Galaxia e que se exhibirá no Museo do Pobo Galego. Afonso Monxardín e o que escribe somos os responsables do comisariado da mesma, convidados para ese labor por Víctor Freixanes. Agardamos que esta mostra e as actividades paralelas que se van facer en Compostela e en Trasalba chamen a atención sobre a íntima vinculación que o galeguismo histórico tivo dende sempre coa idea de Europa. A Xeración Nós foi o momento central desa relación e na obra de Vicente Risco, Otero Pedrayo, Castelao ou Plácido Castro faise ben patente esa comunicación: todos eles beberon na cultura europea e definiron a idea deste país dende as súas máis fondas raíces como unha ponla do edificio cultural que naceu arredor do mito artúrico, o Camiño de Santiago e a arte románica.
“Europa non ten pra nós ren que nos adeprender. Somos Europa, traballamos no cerne europeo”, escribiu Otero Pedrayo con orgullo e clara conciencia de que o futuro da cultura galega era inseparable da nosa identidade europea. E niso andamos aínda.

O Doutor Gallego. // Consolo Armesto.
Pan por Pan 9 maio. (+) Necrolóxica de XRQ en La Región.

Case todos os ourensáns poderían contar moitas anécdotas sobre o querido doutor Luís Gallego Domínguez. Eu tamén: tratoume dende neniño e lembro velo chegar a casa para sacarnos da febre con algunha inxección ou amaño semellante. Curaba tanto coa súa bonhomía como cos seus moitos saberes. Moitas décadas despois tratou a miña nena, aínda un bebe, e sempre con acerto. Tiña un ollo clínico asombroso: persoas máis vellas que o que escribe andan por Auria e débenlle a vida. Era tamén un home bo, na definición máis profunda da palabra: como todo o mundo sabe, só pensaba nos seres humanos e non no beneficio económico. Todos o querían. O azar quixo que onte coñeceramos tamén a morte de Consolo Armesto, a nai do amigo e historiador Alberte Romasanta, á súa vez moi grave hai moitos meses. A miña solidariedade, nesta hora de dor, coas dúas familias.

CHELO ARMESTO IN MEMORIAM (XRQG)

Chelo Armesto, muller vital e entusiasta, e o seu home, o cabal Antón Romasanta, foron durante sesenta anos un exemplo de parella unida e aberta a todo o mundo: a amizade e o galeguismo eran os seus sinais de identidade. Paseantes incansables das nosas rúas, a súa palabra amable e o seu saúdo cortés formaron parte da paixase urbana durante décadas. Sempre atentos e cariñosos, alegrándose das cousas boas dos demais, e tolerantes e comprensivos cos defectos humanos, a voz melodiosa e os ollos espelidos da Chelo e a voz grave e serena do Antón, eran unha inxección de optimismo, de vida.

Nos anos sesenta Chelo e Antón, ou Antón e Chelo, fóronse achegando ás ideas galeguistas a través das misas en galego da Catedral. Logo, nos anos setenta, participarían na nova xeira da Agrupación Cultural “Auriense”. Eran tempos de cambio, de renovar fidelidades co País, e Antón e Chelo deron de forma natural, consecuente, no novo nacionalismo galego. Sen pedir nunca nada a cambio, sempre con discreción e eficacia, achegaron os seus recursos persoais á causa nacionalista.

No seu antigo piso de San Francisco fraguáronse moitas xuntanzas semiclandestinas. Alí reuníase o comité electoral da coalición Bloque Nacional-Popular Galego (BN-PG), formado pola UPG e máis a AN-PG, durante as primeiras eleccións de 1977. Como anfitriona, todas as noites Chelo ofrecía, xentil e xenerosa, café, auga mineral, licor café, whisky e todo o que fixera falta, aos dirixentes nacionalistas alí reunidos: Bautista Álvarez, Xaquín Méndez Anta (o “Rubio”), Fernando Pérez López (o “Fernando de Sarria”), Alfredo Suárez Canal ou Antón Sánchez Rivero (o “Antón da armería”).

Chelo Armesto e Antón Romasanta gardaron sempre fidelidade aos seus amigos e ás súas ideas, liberadoras, positivas, dunha Galicia dona de seu. Pais amantísimos, os seus tres fillos, Ana, Anxo e Alberte, herdaron deles a bonhomía e o amor a Galicia e a súa lingua e cultura. Pero non como adoutrinamento pasaxeiro, senón como emanación natural dunha humanidade que xurdía imparable a mans cheas.

Chelo Armesto, a cálida e bondadosa Chelo, deixou este mundo hai uns poucos días, despois dunha enfermidade que soubo encarar coa súa discreta dignidade. Moitos dos seus familiares, amigos e coñecidos dixéronlle adeus nunha calurosa tarde de maio co corazón encollido. Queda Antón, o cabal e xeneroso Antón, e os seus fillos. Vaian para Chelo e para todos eles o noso recordo e a nosa aperta: en nome de tantos e tantos que tivemos, temos e teremos a fortuna de coñecelos e de querelos.

En poleiro alleo
Pouco cambiou o mundo dende o tempo dos romanos, di Monxardín. Sarille, "enfant terrible" do noso xornalismo, cuestiona a valía e cualidade poéticas de María Mariño. E Luís G. Tosar reencóntrase co mundo da aldea, pero, por baixo da gabanza, hai aspectos distanciadores...

O auriga Diocles e Fernando Alonso (Afonso Monxardín, en Galicia Hoxe)

O que vostede debe saber de María Mariño (X.M. Sarille, en El Correo Gallego)

Gabanza da aldea (Luís González Tosar, en El Correo Gallego)

Cunqueiro.

Anda pola rede o vídeo da entrevista que Joaquín Soler Serrano lle fixo a don Álvaro Cunqueiro en 1978, cando o señor literario de Mondoñedo tiña 67 anos, no programa “A fondo” de TVE. Toda a entrevista é unha xoia (http://www.blues-propicios.blogspot.com/). Fala Cunqueiro da súa condición de escritor, que escribe dun tirón, pero todos os días, cargado de paciencia. Fala do segredo final da literatura: “la verdad no basta, porque hay que tener una memoria deformante y sobre ella se construye la literatura”.

Os novos escritores aprenderán moito máis escoitando a súa palabra creadora que lendo un manual tipo “Como escribir una novela”. Polo medio fala da alma galega, da ironía e da nostalxia, da fantasía e do celtismo, do Leviatán, de Zasconius, de San Martiño de Dumio e de moitos temas máis. Unha hora e sete minutos completa de marabillas, accesible xa dende o rato do ordenador.

Convite
Alguén acaba de facer unha pregunta no blogg do candidato socialista ourensán Francisco Rodríguez: http://candidato-paco-rodriguez.blogspot.com/
Anónimo dixo... Sr Rodríguez, teño unha pregunta para vostede..... ¿Por que non apoiou no derradeiro Pleno do Concello de Ourense o uso Cultural do edificio que no seu día ocupara o Banco de España en Ourense tal e como se comprometeu a facer?

E digo eu: non estaría mal que todas as persoas con sensibilidade neste tema, que son moitas, se dirixisen tamén ó citado blog en demanda dunha resposta, que os cidadáns merecen.
Onte mesmo (temos espías ben informados) o mesmo candidato daba unha charla a xentes da arquitectura en Ourense. E puña, como exemplo do que quería facer na cidade, con diapositivas, unha imaxe do edificio do Banco de España do que seica dixo que se utilizaría para un uso cultural. Por qué, pois, non dixo o mesmo no pleno do Concello do venres?

(P.S.: 13,23 h. Xa hai cinco interpelacións dos cidadáns de Ourense a F.R. sobre este tema. Anímense a engrosar esta lista...)

Candidatos e proxecto para Galicia (Antón Baamonde, El País, 7 maio)

Un artigo pertinente e con ideas útiles: eu cando menos estou bastante de acordo coas súas teses. Velaí o artigo completo e tres pequenas fírgoas ós seus contidos:

Recuerdo haber leído hace años, en este mismo diario, una entrevista con Giovanni Sartori en la que este afirmaba que ninguno de sus amigos de profesiones liberales con ciertos recursos propios y un elevado concepto de la honorabilidad aceptaría entrar en política. Lo que el politólogo italiano sugería con ello es que los cargos públicos tienden hoy a seleccionar a una clase media baja que ve en ellos una forma de mejorar sus salarios y de acceder a una presencia pública que jamás tendrían en tanto que ciudadanos privados.
(...) (...)
En lo que respecta al PsdeG y al BNG es evidente que parte de sus problemas derivan de que no sólo comparten gobierno. Además, comparten una bolsa considerable de electorado -que en este momento alto de la ola Zapatero se inclina por los socialistas, pero que ha de retornar al BNG en alguna medida cuando baje la marea- y un perfil muy similar de afiliados. Los dos son partidos de funcionarios, profesionales, comerciantes y campesinos acomodados.
(...)(...)
En realidad, los tres partidos tienen problemas muy similares. Ninguno de ellos tiene un proyecto consistente para Galicia, y todos necesitan renovar sus estructuras con gentes de mayor preparación técnica y entusiasmo. Sería bueno para el país, sin embargo, que el cambio de Gobierno fuese, además de la conclusión, la antesala de un cambio social que también se refleje en la composición y estructura de esos partidos.

CEN ANOS DE HISTORIA CULTURAL: 1965. PRIMEIRA MISA EN GALEGO

(O artigo completo)

Nas imaxes un debuxo de Cunqueiro dese ano e X.Neira Vilas.

O ano 1965 foi complicado no ámbito político. A Universidade de Santiago facía doutor honoris causa ó ditador Franco e o seu réxime abatía en marzo, en Belesar (Chantada), o derradeiro guerrilleiro galego, Xosé Castro Veiga, “O Piloto”. No curso 65-66 esa mesma Universidade convertía en materia de ensino oficial a Lingua e a Literatura Galegas e a finais de ano empezaban as primeiras sabotaxes nas obras de construción do encoro de Castrelo de Miño.No ámbito literario, hai que subliñar a aparición de dúas obras narrativas relevantes: Xente no rodicio, primeira obra de Xosé Neira Vilas que aborda o mundo labrego dende unha mirada adulta; e A orella no buraco (Galaxia), de María Xosé Queizán, encadrada por M. Forcadela na fase de auxe da Nova Narrativa Galega. Precisamente en 1965 aparece na revista Vieiros por primeira vez o nome que marcou a este grupo literario: nun artigo de Xan Sucasas titulado “María Xosé Queizán na “Nova Narrativa” Galega (n.3 da revista).

(...) (..)

Os exiliados tamén tiveron o seu protagonismo nunha carta enviada nesas datas ó arcebispo de Compostela en defensa e reivindicación da liturxia en galego, co apoio de 16 institucións galegas de América. Descoñecemos se houbo relación causa-efecto, pero o certo é que o 25 de xullo, Día de Galicia, se pronunciou en Compostela a primeira misa con toda a liturxia en galego, “a misa de Rosalía”, oficiada polo Padre Seixas no Ano Santo de 1965, que acababa de chegar, este crego do seu labor misioneiro por América e co consentimento do Cardeal Quiroga Palacios. Segundo Manuel Beiras, houbo dous precedentes nos anos republicanos, 1933 e 1934, oficiadas polos cóengos Xacinto Piñeiro e Antón López Carballeira, pero naquelas ocasións só a homilía se pronunciou no noso idioma, pois aínda non se podía nin soñar coa liturxia en galego.

Sobre os xeitos de gobernar da esquerda e da dereita

"Convicciones y falsas medidas", un artigo de Alfredo Conde en El Periódico de Barcelona

a conspiración.

Pan por Pan domingo 6 maio

Son pouco amigo das teorías conspiradoras. En tempos estas eran enarboradas sobre todo por xentes da esquerda, pero agora semellan ser patrimonio da dereita. Velaí a nosa dereita mediática que non lle chegou con facer o ridículo no tema do 11-M, senón que insiste. Jiménez Losantos e os seus mariachis insinúan que a detención de Isabel Pantoja, suposta branqueadora de mil millóns de pesetas, obedece ás poutas secretas dun tal Zapatero. E terá razón o egrexio xornalista, pero quédase curto. Para ocultar as fotos de De Juana Chaos, foi Zapatero quen mandou a dona Letizia parir, xusto nestes días, a súa segunda nena. E para aumentar a confusión, non se sabe ben cómo, foi Zapatero quen teledirixiu a charla sobre as copas de máis ó volante dun tal Aznar. E organizou a folga do naval en Galicia e a vitoria dos nacionalistas en Escocia: moito poder ten a conspiración!

(P.S.: Estiven menos dun día fóra de Ourense e encóntrome no meu correo máis de 50 mensaxes procedentes do blog: tereinas que ler aínda de vagar, vexo que o debate estivo moi animado. Déixenme dicirlles que eu mesmo estou asombrado do seguimento que estas charlas están a ter entre nomes moi relevantes da cultura galega (presentes onte en Mondariz, na entrega dos Premios da Crítica de Galicia), que xa lles coñecen a todos vostedes, un a un, polos seus seudónimos e seguen con fidelidade, como se se tratase dos siareiros dun equipo de fútbol. As persoas das que lles falo non acostuman a intervir nos debates, polo que sexa, pero están moi, pero que moi atentos, ás nosas disquisicións... )

rescoldos dunha entrevista

Afonso Monxardín pásame este aviso:
Entre os videos colgados na páxina de http://www.democraciaourensana.es/
aparece o da túa entreista en Auria baixo o título de
COMUNISTA NO QUIERE INTERVENIR CON FALANGISTA

(Por certo, nunca eu me identifiquei alí como comunista, nin nada semellante...)