Homenaxe pendente (Ben-Cho-Shey)
Pan por Pan domingo 4 maio 2008
(retrato de Tudó)

A festa dos Maios, de tan fondas raíces populares, tivo grandes valedores. A comezos do século XX os homes da Liga de Amigos do Corpus e fundadores das primeiras Irmandades da Fala, xentes como Hixinio Ameixeiras, Prado Lameiro, García Nóvoa. Na posguerra, o inesquecible “Ben-Cho-Shey”, que así coñecía todo o mundo a Xosé Ramón e Fernández-Oxea. El foi a alma dos maios durante moitos anos: participaba sempre nos xurados e gardou fotos, coplas e todo tipo de documentos arredor da festa, que hoxe se conservan na Biblioteca da Deputación. Unha pequena mostra dese tesouro está exposta na Avenida de Pontevedra. Auria ten unha débeda con este home, mestre, etnógrafo, erudito, xornalista, bibliófilo e político galeguista. Xa sei o que escribiu na tampa do seu último apousento en San Francisco. Pero era brincadeira: non lle fagamos caso niso.

Descóbrenos a Antón Villar Ponte
Emilio Xosé Insua: "As miserias do xornalismo do século XX multiplícaronse na actualidade" (Rosa Rodríguez, Galicia Hoxe, 3.5.08)

Estás de acordo coa afirmación de Ponte que "todo brillante periodista é un grande escritor anquilosado".
Quen fai semellante afirmación foi unha persoa que durante a maior parte da súa vida, obrigado polas circunstancias ou levado pola total entrega á causa galeguista, exerceu como auténtico "forzado da pluma" e, desde esa perspectiva, está claro que non puido levar adiante ou culminar axeitadamente, por falta de tempo ou de vagar, varios proxectos como escritor. O xornalista devorou o escritor e aínda así, entre a produción literaria de Antón hai verdadeiras xoias.

Tamén dicía: "Os xornalistas libres non se nos persegue, pero non se nos busca para postos retribuídos". Segue pasando iso?
Aínda que non son o máis indicado para dicilo, pois non me dedico profesionalmente ao xornalismo, intúo que o tipo de "xornalista libre" a que se refería Villar Ponte non é precisamente o que buscan as empresas mediáticas galegas actuais. Cando determinados medios censuran a Suso de Toro polas súas opinións ou a Pepe Carreiro polas súas viñetas, cando prescinden de plumas de calidade contrastada como María Xosé Queizán ou Vázquez Pintor como colaboradores, cando optan por contratar columnistas foráneos de axencia en vez de dar voz aos escritores e escritoras do propio país, etc. estase a cumprir, infelizmente, a diagnose villarpontina a que facías referencia na túa pregunta.

Que pensaría do xornalismo dos nosos días?
Sería moi atrevido dicilo no seu nome, dadas as circunstancias... Sabemos o que pensou do xornalismo do seu tempo e, na medida en que moitos dos defectos e das miserias daquel xornalismo seguen aparecendo, mesmo multiplicadas, no actual, non é difícil chegar á conclusión, todo o provisoria e hipotética que se queira, de que non estaría moi feliz co panorama. Desde logo, non dubido que as baixísimas porcentaxes no emprego do idioma por parte da prensa galega serían obxecto do seu látego dialéctico e que o papanatismo sucursalista, a atención excesiva ao mundo faranduleiro e o nulo arroupamento dado á cultura galega por parte dalgúns medios actuais sería denunciado con contundencia.

A imaxe do noruegués Dolk, da que se falaba máis embaixo

Cen anos de historia cultural
2001: World Poetry Day
De esquerda a dereita, o poeta Wole Soyinka, Marilar Aleixandre e Alfonso Eiré.

O acontecemento cultural do ano foi, sen dúbida, a celebración en Compostela do Día Mundial da Poesía, da man do Pen Clube Galego e no Auditorio de Galicia. Tamén houbo un acto de homenaxe ós nosos poetas medievais na illa de San Simón. Nestas actividades participaron o poeta palestino Hanna Awwad, o portugués Eugenio de Andrade, a rusa Bellla Akhamandulia, o sueco Lasse Sodeberg, o quenyano Sam Mbure, o antillano premio Nobel Derek Walcot, o nixeriano Wole Soyinka, ademais dos galegos Helena Villar, Luís González Tosar, Xosé Luís Méndez Ferrín, Ana Romaní, Antón Lopo ou Xulio Valcárcel, entre outros. Na súa intervención o poeta Wole Soyinka definiuse como “un defensor de calquera grupo minoritario que se enfronta con grandes poderes, porque cando a un pobo se lle rouba a súa cultura, roubáselle a súa humanidade”.

(o artigo completo aquí)

Ourensanía

Abrín o arquivo de fotos Ourensanía hai pouco máis dun mes.

O tempo que teño é pouco, pero, de vagar, xa pasamos das 300 fotos. 310 en concreto hoxe. Graciñas de novo a todos os que mandaron imaxes.

Velaí as referencias de hoxe: Ben-Cho-Shey (3), Santo Cristo (2), carta comercial José Aguirre, postal comezos s. XX, Olga Gallego (2), Millán Picouto, Xaime Quessada, Liceo de Ourense e Clube A. Bóveda, exposición Curros na Coruña.

Deixo aquí dúas de Ben-Cho-Shey (identificados case todos en Ourensanía).

Dende mañá, selo do Santo Cristo de Ourense

Correos estreará un selo dedicado a este símbolo de Ourense no día da súa festa na capela restaurada (Jesús Manuel García, LVG. 16-2-08).

O 3 de maio Correos porá en circulación un selo coa imaxe do Santo Cristo, un dos tres símbolos da cidade de Ourense, coincidindo coa súa festividade na capela recentemente restaurada na catedral. é un proxecto que partiu da Sociedade Filatélica, Numismática e Vitolfílica Miño. Todo empezou na súa exposición de novembro do 2007. O bispo viu unha serie de selos vaticanos e propúxolles facer unha exposición o día que se inaugurase a capela. Pero a sociedade foi a máis e os seus directivos promoveron o deseño dun selo e unha postal que recibiron a aprobación de Correos .
Do deseño do selo encargouse a profesora María Elisa Abad Suárez. Vese só a imaxe do Cristo sen máis adornos grazas a un tratamento informático. é un selo personalizado acorde coas normas oficiais para esta clase de documentos. Preséntase en pregos de 25 unidades cun tamaño de 297 por 210 milímetros e un tamaño individual de 40, 9 por 28,8 milímetros, vertical ou horizontal e dentado. Os pregos imprímeos a Fábrica Nacional de Moeda e Timbre. A súa presentación farase o 3 de maio, tras a misa solemne que presidirá o bispo.
A imaxe do Santo Cristo de Ourense foi un agasallo do bispo Vasco Pérez Mariño á catedral nos primeiros anos do século XVI. Este relixioso foi bispo de Ourense entre 1333 e 1343. Colocouna no cruceiro da basílica, onde está hoxe o retablo da Virxe do Pilar . O bispo Fernando Tricio de Arenzana buscoulle un lugar máis adecuado e iniciou a construción da capela onde estaba a vella sancristía. Empezouna en 1569 para acabala en 1573. Era o que hoxe constitúe o primeiro corpo da actual capela, ampliada máis tarde entre 1673 e 1694.
A imaxe deste símbolo ourensán é de tres cravos, de longa melena negra e pouca barba. Ten coroa de espiñas e destaca o pano ceñidor. No século XVI Ambrosio de Morales dixo desta imaxe: «Verdadeiramente o rostro é devotísimo con aspecto de gran serenidade e mesura».
A imaxe mide dous metros de altura e parece que está de pé máis que colgada dun madero. O 7 de abril de 1905, no Eco de Ourense , o médico Andrés Vázquez publicaba un estudo anatómico desta imaxe e dicía: «Non pode se máis acabada», pois tal é o realismo que presenta, sobre todo no rostro e brazos. é unha imaxe con lenda. O seu pelo, barba e bigote son postizos.
O tronco é un tecido de liño con espesa capa de pintura, ten unha chaga fonda rechea dun material fibroso. Reflexa un dramatismo forte con este corpo descoyuntado pola tortura.
A súa capela xa está aberta ao culto desde o Mércores de Cinza, cando, baixo a presidencia do bispo, trasladouse en procesión, con velas, o Santísimo desde a capela maior da catedral ao sagrario da capela santuario cuxa iconografía ofrece unha mensaxe no que se harmonizan as virtudes cardinales agrupadas xunto á Xustiza (que nos remite ao platonismo) coas virtudes teologales, achegadas polo cristianismo.
Cardenal Quiroga. A sociedade filatélica Miño xa dedicou outros selos á igrexa de San Martiño de Loiro (Barbadás) no 2007 así como unha postal e sobre; dedicou outro selo e sobre a Xaquín Lorenzo, Xocas; deseñou un cuño en honra de San Martiño e, como di o seu presidente, José Barros Cachaldora, esperan pór en circulación un selo do cardeal Quiroga, que se presentará en Maceda, e o da igrexa de Vilarrubín, na Peroxa.

en poleiro alleo:

Austria no diván, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 3.5.08)
http://www.laregion.es/opinion/1551/

(Imaxe: O pesadelo, do pintor simbolista H. Füssli)

(...) este mundo rebentou dúas veces coas dúas Grandes Guerras. Pero sen culpables aparentes. A primeira reduciu o imperio á Austria actual, dúas veces e media o tamaño de Galicia, habitado por menos de oito millóns de persoas, e case matou Viena (no ano 2000 tiña setecentos mil habitantes menos que en 1916). Desapareceu o Imperio e a el foron as culpas todas. Logo, houbo vinte anos de resentimento para alborozarse coa chegada de Hitler; e de novo compartir un tráxico destino imperial. E cando cae Hitler, todos calan, todos teñen moito que calar. Érguese un inmenso muro de silencio e inventan o papel de vítima que convén a vencedores e vencidos. Así, con ese saber e calar, Kurt Walheim, ex nazi, chega ao cume das Nacións Unidas e logo, á presidencia do país.Todo é posible, pois. Só hai que disimular. A culpa non existe se non se publicita. Ademais, non é educado falar. O crime sen castigo. Nunca pasa nada. A Viena escura do ‘terceiro home’, dos refuxios antiaéreos, dos sotos onde agacharse de nazis, de aliados, de rusos... parece que agroma nos arrepiantes casos que por alí se producen. Austria necesita resucitar a seu veciño Sigmond Freud, deitarse no seu diván e falar, falar e falar dos anos mozos para tratar de enfrontarse de novo ao futuro con ollos máis limpos.

O artigo de Aymerich
Colgado xa noutro fío, non gustou a moitos comentaristas nin ós socios socialistas. Velaí algunhas mostras:

Si acaso, la desavenida pareja que gobierna Galicia podría correr el riesgo de que los ciudadanos se tomen al pie de la letra los reproches que los dos cónyuges suelen intercambiarse.Imaginemos, un suponer, que los gallegos den crédito al diputado progubernamental Aymerich cuando afirma que los conselleiros del PSOE son, por así decirlo, unas nulidades. Dado que los socialistas desempeñan aproximadamente el 75 por ciento de las tareas de gestión, al desconcertado vecino de este reino no le quedaría sino deducir que al menos dos terceras partes del gobierno gallego son un perfecto desastre. Una deducción avalada, además, por la restante tercera parte de ese gobierno y no -como parecería lógico- por la oposición propiamente dicha, que es la conservadora.
"El gobierno gallego se opone a sí mismo" (A. Vence en Faro Vigo 3.5.08)

"Si yo fuera Carlos Aymérich, portavoz parlamentario del BNG, estaría preocupado por las conclusiones que extrae al analizar la gestión de sus socios de gobierno en la Xunta, que juzga como un estrepitoso fracaso, excepción hecha del área de Pesca en la que sin ser optimista admite que ha hecho poco. Si el análisis fuese certero, habría que preguntarse cómo ha tardado tanto en hacerlo público; más, cuando los señalados trasladan su papel como modélico, salvo algunas disfuncións puntuais (Touriño dixit) en Sanidade por culpa de las listas de espera. Cierto que no todo es tragedia en la labor del Ejecutivo, pues el dirigente nacionalista salva la acción de las consellerías de su partido y su programa transformador".
"Transtorno bipolar" (Lalo Pavón en La Región 3.5.08)

Banksy ilumina o túnel
Máis de corenta graffiteiros de todo o mundo reúnense hoxe nun túnel do Eurostar, cerca de Londres, convocados por Banksy, o misterioso creador que se converteu na icona desta arte e que ultimamente cotiza á alza nas poxas de medio mundo. O propio Banksy prestou varias obras, entre elas, un encarapuchado autolesionándose.
REDACCIÓN Galicia Hoxe (Imaxes do noruegués Dolk)
Un lóbrego túnel ferroviario da liña Eurostar, os trens que unen Londres co continente, convértese hoxe nunha das atraccións artísticas da capital británica grazas a unha exposición de graffiteiros de todo o mundo organizada por Banksy. O misterioso graffUn lóbrego túnel ferroviario da liña Eurostar, os trens que unen Londres co continente, convértese hoxe nunha das atraccións artísticas da capital británica grazas a unha exposición de graffiteiros de todo o mundo organizada por Banksy. O misterioso graffiteiro británico, cuxas obras alcanzan ultimamente elevados prezos nas poxas, reuniu corenta cultivadores dese tipo de arte urbano para converter un escuro túnel do sur da capital británica nunha singular exposición. O propio Banksy contribuíu con varias obras, entre elas unha que representa un encarapuchado que se autolesiona, un buda cun colar ortopédico e un empregado municipal que intenta borrar unhas supostas pinturas rupestres. O artista noruegués Dolk pintou o Papa ó estilo da imaxe icónica de Marilyn Monroe sorrindo en plan coqueto mentres a túnica parece que lle vai voar.Os graffiteiros chegaron de todas as partes do mundo, incluídos Estados Unidos e a Arxentina. Segundo o arxentino Federico, do colectivo de arte urbana Run Dont Walk, “todo ocorreu moi rápido. Dixéronnos que reservásemos os nosos voos. É estupendo atoparse aquí con xente de todo o mundo”. Leon, artista británico residente nos Ánxeles, explica que aínda que “é tradicional que os artistas do graffiti colaboren, é algo que non ocorrera antes a esa escala”. Trátase da primeira exposición organizada no Reino Unido por Banksy desde a bautizada Crude Oils no 2005, cando expuxo 164 ratas vivas e estragou copias de cadros famosos de Van Gogh e Edward Hopper.

A vida dos maiores

Andoliña 3 maio 2008. Imaxe: Cabeza de home,

de Van Dyck.

Escoito na Radio Galega un anaco dun programa que trata sobre a Lei da Dependencia e a atención ós nosos maiores. Chaman persoas dende as casas contando as súas experiencias. Eu debín coller o programa en mal momento. Vexan. O primeiro que chama quéixase con detalle porque non lle pagaron aínda nada e, aínda que fixo todos "os papeis", logo llos perderon polo camiño: "Son uns mangantes, eles e elas, todos", di, indignado cos funcionarios que lle importunan a vida. Chama logo unha señora e case bota a chorar porque di quen os seus fillos si que a atenden, pero non lle dan agarimos: nada os que están fóra, que nin chaman, e insinúa que tamén pouco os que viven con ela.
Xa chegaba, pero hai máis. A terceira persoa ó teléfono está aínda máis cabreada cás outras. Segundo ela, atendeu á súa nai enferma durante vinte anos. Logo levouna canda ela outra irmá e esta quedou cos cartos da nai e secuestrouna en vida, sen deixala falar con ninguén. A segunda filla di que a primeira tíñaa mal coidada e chea de merda. Supoño que estes casos son certos. E haberá máis. Pero, unha vez máis, os medios sen querelo amplifican a traxedia. Se esa fose toda a realidade, habería que concluír que as familias galegas son un inferno.

Carlos Casares // Bieito Iglesias

(na imaxe, os dous escritores, con Cristina Berg no medio, nuns Encontros Literarios no Liceo de Ourense, mediados dos 90)

O celuloide perdido de Carlos Casares
A familia do escritor recupera algúns filmes en Súper 8 que él mesmo guionizaba e montaba (ALFONSO PATO en El País-Luzes 2.5.08)

ENTREVISTA: Luces BIEITO IGLESIAS Escritor. "Nas clases medias suceden poucas cousas", DANIEL SALGADO, tamén en Luzes, EP. 2.5.08.

en poleiro alleo

(Imaxe: Acróbata, 1930, Picasso)

En minoría I: Olga Gallego, de Xosé Luís Méndez Ferrín (FaroVigo, 2.5-08)

As amas de casa son as maiores consumidoras de psicofármacos (EFE, F.V. 2.5.08)

Fío Musical (5)
MÚSICA E LITERATURA (Xabier Álvarez Iglesias)

Nunha recente entrevista o escritor francés Pascal Quignard afirmaba: "Un bo libro, pola súa entoación, polo seu ritmo, é música. Cando se le, escoitase". Coñecía o escritor e músico por un par de obras xa antigas: "La lección de música" e "Tous les matins du monde", por certo levada ó cine baixo a dirección de Alain Corneau, na que Gérad Depardieu da vida ó músico barroco Marin Marais.
As reflexións de Quignard recordáronme o vello debate entre música e palabra para reafirmarme na idea de que a música xa está nas palabras ata tal punto que a linguaxe se pode considerar como unha das fontes naturais da música.É por iso que encontro na música vocal e coral (palabra e música) o maior exponente da simbiose de ámbalas dúas artes. Sirva de exemplo o sexteto finés RAJATON.

axenda: Visións de Galicia: Poetas de posguerra,
ciclo no Liceo de Ourense

Luns 5 maio. Darío Xoán Cabana, conferencia sobre Xose Mª Álvarez Blázquez
Venres 9 maio. Luís González Tosar: Uxío Novoneyra.
Luns 12 maio. Miguel Anxo Fernán Vello: Manuel María.
Xoves 15 maio. Ramón Nicolás: Celso Emilio Ferreiro.
Luns 19 maio. Marcos Valcárcel: Antón Tovar.

El Liceo de Ourense recuerda a los poetas gallegos de posguerra (El Correo Gallego, 1 maio). EFE • OURENSE
El Liceo de Ourense dedicará su ciclo anual de conferencias Visiones de Galicia a un grupo de poetas gallegos de posguerra entre los que se encuentra Xosé María Álvarez Blázquez, que será el centro de la celebración del Día das Letras Galegas, el próximo 17 de mayo, anunciaron ayer los organizadores.
El programa del Liceo incluye sendas conferencias sobre el poeta de Tui Álvarez Blázquez, los lucenses Uxío Novoneyra y Manuel María, además de Celso Emilio Ferreiro y Antón Tovar, de la provincia de Ourense, señala un comunicado.
Todos ellos se agrupan en lo que los críticos llaman Promoción de enlace o Generación de las Fiestas Minervales.
Según el responsable de la sección de Literatura del Liceo, Marcos Valcárcel, colaborador habitual del Grupo Correo Gallego, todos ellos contaron en Galicia con el respaldo del diario de Santiago La Noche, que tenía un suplemento cultural.

Ourensanía
Israel Rodríguez Freire fíxome chegar unha fermosa colección de fotos de Ourense (velaí esta mostra). Escolmei 11 delas que xa están entrando na Ourensanía.

Tamén hoxe en Auria (fotos Pepe Trebolle)

Simpática, sobre todo, a chuvia de bandeiras multicolores e plurais...

Corrixir e correxer (Afonso V. Monxardín, La Región 29.4.08)

Imaxe: Ciborio da Catedral, foto Fernando del Río.

Hai moitos anos, Ourense era unha especie de aldea grande. Xuridicamente parece que foi cidade desde a noite dos tempos. Así aparece en todos os textos antigos, como reitora administrativa dos terreos circundantes e sé eclesiástica. Seguramente levou o título de cidade desde época romana, pero os carros de vacas transitaban polas rúas do casco vello ata hai setenta anos e as viñas chegaban ao pé das casas ata hai cincuenta. (Cando Afonso X falou do ‘boo viño d’Ourens’ no século XIII referíase, insisto sempre, ao da urbe e non ao da inexistente provincia.) E como a maioría dos núcleos de poboación, como case todas as nosas aldeas, estaba dividido en barrios con nomes de orixes diversas. Moitos deles coñecémolos desde o século XI -como Mariña Mansa, por exemplo- e outros teñen que ver con cousas modernas, como o barrio de sorprendente nome matemático O Vinteún, denominado así pola antiga feira de Canedo. E entre os núcleos ou barrios antigos había, de forma desigual, casas, rosíos, hortas e espazos públicos e privados, máis ou menos baleiros e que foron desaparecendo ao tempo que se formaban rúas e prazas.Vexamos algunhas vicisitudes dun destes nomes. Por riba da Catedral, ou sexa do que se ía configurando como centro da urbe, apareceu nos séculos medievais antigos un barrio que se chamou, como en tantos sitios e por puras razóns topográficas, Cima de Vila. Logo, a partir de mediados do século XV, pasou a ter alí a súa residencia, casas e cárcere, a nova autoridade política do Estado que viña a reforzar entre os veciños da cidade a súa vinculación ao rei fronte ao poder eclesiástico. Esa dignidade, o que viña a ‘rexer’ con veciños, chamouse ‘correxedor’. Aínda hoxe cando a un non lle ‘goberna’ ben a cabeza, dise que non ‘rexe’. Por iso, o que ‘rexe’ con, insisto, é o correxedor. É lóxico que o nome do lugar fose cambiando, pouco a pouco na lingua popular de Cima de Vila a Correxedor e despois, cando esta se urbaniza e define, xa nos séculos modernos, ou sexa XVI ao XVIII, e se castelanice na documentación acabe aparecendo como Plaza -ou plazuela- del Corregidor. O que é disparate é que na sinaléctica urbana apareza ‘Corrixidor’, que en galego moderno, significa simplemente o que corrixe. Ou sexa que en vez de un gobernante e os seus súbditos, lembra a un mestre cos exames dos alumnos. Así eu propoño corrixir aos nosos munícipes rexedores de cultura que deben rexer no tema. E que manden corrixir os letreiros e pór Correxedor, porque o que desde alí se facía era correxer que non corrixir. ¿Correcto?

Hoxe en Auria (1 Maio 2008, fotos Pepe Trebolle)

A Pexa, de Bieito Iglesias (ECG 1.05.2008)

A pexa ou apea para trabar as patas dos cabalos foi estorbo de uso xeral ata hai poucos anos. Tratábase dunha soga atada a dúas pernas dos solípedos que acurtaba as alancadas e impedía que abeirasen lonxe. Nunha foto de imprensa vexo que se segue utilizando ese xénero de impedimentos co gado equino bravo ou mostrengo: a instantánea -tomada no monte Xiabre- retrata unha besta que leva un pau en forma de forquita prendido nun artello. Infórmame amais o xornal de que tal práctica está hogano prohibida pola Lei de Protección dos Animais Domésticos e Selvaxes en Captividade de Galiza. Parece lóxico e necesario lexislar contra as apeas porque nos incendios de pasados veráns morreu moita cabalada que, por pexada, non pudo fuxir da labareda. Pero, á marxe desta constatación, o feito de que existan esas leis proteccionistas revela a muda profunda que experimentou a sociedade nas últimas décadas, pois non hai tanto que semellantes providencias resultarían estrañas á mentalidade popular. Eu vin afogar unha egua que quería pasar o Miño, desde o coiñal da Chavasqueira ata os prados de Angelita Varela situados na outra banda do río, precisamente porque coas patas enredadas na traba non se remexía e non foi capaz de vadear as correntes. A xente que presenciaba o incidente lamentou esa morte pero non pensaba que atar a besta fose unha crueldade a prohibir. Rexía unha concepción utilitaria no trato coas animalias, exenta de todo sentimentalismo:tanguíanse coa aguillada os bois pousóns; ás vacas lionas púñaselle unha táboa (atada nas cornas) sobre a testa, para dificultarlle a visión e evitar que escornasen.
Tense a impresión de que o avanzo da civilización dulcificou o corazón dos humanos, do que se benefician os brutos. No entanto, en escenarios bélicos iraquianos e en domicilios con marido maltratador ou asasino, nótase que o home continúa sendo un lobo para o home. Dito sexa sen ánimo de difamar ao lobo.

Linguaxe e fascismo

Andoliña xoves 1 maio

A linguaxe nunca é inocente. En Roma a esquerda perde a alcaldía da cidade despois de quince anos de goberno, que pasará agora a mans de Gianni Alemanno, do partido posfascista Alianza Nacional e socio de Berlusconi. Co vello discurso de sempre: anticomunismo, medo á inmigración, alerta sobre a seguridade cidadá. O certo é que as dereitas, moderadas ou radicais, nunca son moi orixinais: Rajoy usou argumentos semellantes na campaña española. Pero non lle foi ben.
Os militantes da AN saúdan brazo en alto, como nas vellas películas de guerra, e Berlusconi presume de encabezar "a nova falanxe romana". O seu socio da Liga Norte, Umberto Bossi, fala de "cazar" os inmigrantes clandestinos e reta ameazante á esquerda: "Se queren pelexa, os fusís están quentes; temos 300.000 homes, 300.000 mártires listos para combater". Nin que fosen militantes de Al Qaeda.
Xa coñecemos esa linguaxe, non ten nada de nova, é a antiga chulería joseantoniana. Nos anos 20 e 30 o fascismo tamén quixo crear unha nova linguaxe: Estado Novo, culto ó xefe ou Caudillo, primacía da raza aria, conquista do Estado. Copiáronse slogans e estéticas dun país a outro. Xa sabemos como acabou aquilo: pobres italianos!