Da lingua nunha hora decisiva
(Andoliña 2 maio)
Estou entre as persoas moi preocupadas pola sorte da nosa lingua, o galego: nada garante o seu futuro se nun prazo relativamente breve non se toman medidas cruciais na súa defensa. Por parte das institucións políticas e por parte dos cidadáns. Ten que chegar a ser vista polos seus falantes como unha lingua necesaria, non como un adobío cultural nin como unha koiné reservada á burocracia política.
Non hai moitos meses aprobouse por unanimidade de todos os partidos, no Parlamento galego, un novo Plan de normalización da lingua: agora vaise adiar un ano máis. A proposta de poñer en marcha algunhas escolas monolingües galegas é positiva como símbolo, pero non abonda para deter a deterioración social do idioma. As bases sociais do BNG están molestas co goberno bipartito polo que entenden unha liña seguidista da do PP neste tema. Para os socialistas quizais non sexa este un tema central, pero si o será para os nacionalistas. Non sei se as políticas concretas dos conselleiros do BNG terán unha rendibilidade electoral directa chegado o momento. Pero, de seguro, os seus electores van preguntar qué avanzamos co novo goberno no terreo da lingua e da cultura galega. E os responsábeis terán que dicir algo nese momento. (Imaxe: Alegoría da prudencia, de Tiziano, 1565, National Gallery, Londres).