Un novo blog

Descubro, case por casualidade, que Arume dos Piñeiros, visitante habitual desta bitácora e que nos enriquece coas súas reflexións, abriu un blog hai poucos días, que leva como cabeceira esa mesma marca: Arume dos Piñeiros.
Ademais nese blog promociónase unha tamén interesante páxina dedicada a Bob Dylan que xa leva algúns meses no mundiño virtual.
Bob Dylan era un dos cantantes preferidos do meu irmán maior cando eu deixaba atrás a adolescencia e por el escoitei os seus primeiros discos. Tamén me levou nunha ocasión ó cine Xesteira, sendo eu moi mozo (15 anos), porque tiña cara de neno e sempre me pedían o carné ó entrar nas salas, a ver a película Pat Garret e Billy The Kid, de Sam Peckinpah (1973), con música de Dylan (actuaba tamén), que daquela me impresionara moi favorablemente.
Noraboa e todos os nosos parabéns ó amigo Arume, a quen visitaremos a cotío.

Falemos, pois, do señor de Mondoñedo

Varios lectores suxeriron nestes días, noutros fíos, debater entre todos sobre a vida e obra de Álvaro Cunqueiro. Pois aló imos: en fío independente, que ben o merece pola súa entidade histórica. Para abrir o debate propoño algunhas consideracións xerais, miñas e, como todo, discutibles:

1. Álvaro Cunqueiro é, cando menos en tres dos campos que abrangueu a súa obra, un dos cinco grandes das letras galegas contemporáneas: falo da súa narrativa, da súa poesía e do seu xornalismo literario (en galego e castelán). Prefiro que outras persoas máis informadas falen do seu teatro ou do seu papel como traductor, entre outras posibilidades creativas.

2. É, ademais, un dos nosos autores máis “exportables” e mellor coñecidos fóra das fronteiras galegas, en parte pola súa obra en castelán (lembro gabanzas da súa obra de autores como Joan Perucho ou Francisco Umbral, entre outros).
3. Das súas opinións e actitudes políticas. Parto eu dos datos da que eu considero magnífica biografía de Armesto Faginas, recentemente falecido (concordan vostedes?) e dos estudos de Claudio Rodríguez Fer e outros autores. Xa saben: galeguista de preguerra, falanxista dende o 36, próximo ó réxime dende aquela (non foi o único: Torrente Ballester e tantos outros, naquel momento). Pódese interpretar o seu falanxismo daquel momento como acomodación ó réxime ou só como un elemento decorativo e non demasiado substancial? Beneficiouse política e economicamente desa situación?

4. As consecuencias das súas opinións e actitudes políticas. O modelo de literatura de Cunqueiro non cadraba cos estereotipos dominantes: na época de poesía social, de Celso Emilio Ferreiro a Manuel María, víanse as obras de Cunqueiro como”escapismo” ou evasión da realidade. Non tivo entón Cunqueiro lectores entre o nacionalismo e quizais tampouco moitos entre o galeguismo: foi redescuberto na inmensidade da súa obra despois, poucos anos antes de morrer. En honor á verdade, digamos que houbo persoas, moi arredadas das súas ideas políticas, que sempre defenderon a súa calidade literaria: Méndez Ferrín, por exemplo.

5. E pecho cunha curiosidade: se acoden vostedes á web da Hermandad do Valle dos Caídos, vanse encontrar cun estudo sobre o noso poeta de Mondoñedo, da autoría de José María García de Tuñón Aza (sen referencias, pola miña parte).
Opinen. Se lles prace.

Pescanova nosa
Deixo aquí a ligazón ó artigo semanal de Monxardín en Galicia Hoxe: "Pescanova nosa".

Eu creo que hai que facer compatible o respecto ó medio natural e á paisaxe cunha industrialización racional do país: así o estamos a pedir dende os anos 60. E iso vale para as celulosas, as térmicas, as nucleares, Alúmina ou para Pescanova, con ser esta unha empresa nosa e moi respectable en moitos aspectos. En calquera caso, aquí queda a ligazón por se alguén quere afondar na polémica...

Políticos que che son como nenos

A política española parécese cada vez máis ós chistes de Forges. Ou ós tebeos da nosa infancia. A realidade empéñase en imitar os humoristas porque temos algúns políticos, e non poucos, que semellan non ter sosego: velaí toda a leria das condicións que o Partido Popular puxo para asistir á manifestación do sábado contra ETA para logo decidir non ir, cando se lle concederon todas as premisas que utilizaba como escusa. Por certo, o noso PP debe ser o único partido de dereitas en todo o mundo que se nega a asistir a unha manifestación antiterrorista unitaria simplemente para amolar o goberno.
Pero sempre hai alguén capaz de superar o esperpento: como ese presidente dunha comunidade autónoma, todo un presidente!, divertido a gravar co móbil unha xuntanza parlamentaria que se celebra a porta pechada, a Conferencia de Presidentes Autonómicos. Tal como os nenos pequenos das escolas: xogando co móbil ás costas do profesor. Xa postos, ata pode mandar o vídeo ó Youtube para consagrar a súa gran fazaña. E logo as declaracións do presidente da Rioxa, cheas de groserías e faltas dun mínimo respecto político. Pero non se asusten: mañá seguro que haberá algunha outra babecada máis sublime.
(Imaxe: King Kong).