Diccionario de insultos.
Hai un par de meses a editorial Losada publicou en Buenos Aires un “Diccionario de la injuria”, obra do xornalista Sergio Bufano e do poeta Jorge Perednik, cuns tres mil insultos usados en Sudamérica. Por suposto, como noutros lugares, a maioría deles están cargados de connotacións racistas, misóxinas ou sexuais. Pero non se pode negar a riqueza da lingua ao respecto. Velaí algúns exemplos: “chimpapo” é como lle din en Nicaragua ás persoas de queixo grande na súa cara e “cachacán” emprégase no Ecuador para cualificar a que non serve para nada. “Boludo” vén sendo tonto en Arxentina, aínda que ten múltiples matices, e “ñoqui” úsase para os vagos no mesmo lugar. De carácter sexual son formas como “chingada” (México) e “chucha”, “cachucha” e “cajetilla (cajeta)” (Arxentina, Perú). Tampouco convén por aló chamarse Concha: por iso mesmo que están a imaxinar.
(Imaxe: detalle de Susana e os vellos, de Gentilleschi)

Nin escritores nin militares.

Resulta curiosa a enquisa do CIS que divulgaban onte os xornais. Xa saben: a de médico/a e as profesións sanitarias son as máis recomendadas polos pais aos fillos. Médicos, profesores, arquitectos, informáticos, albaneis e fontaneiros, por esta orde, son as preferidas. Os heroes da TV levan agora bata sanitaria. Por baixo, xa veñen policías, escritores, empresarios, xuíces, avogados, periodistas e militares (fin da cola). Na mentes dos pais pesará, supoño, que sexan profesións ben pagadas ou de certo prestixio: por iso sorprende o dos profesores, citada no mesmo traballo en caída libre en canto a prestixio social. De feito, os mozos xa din moi claras as razóns para non querer ser mestres: “agora os alumnos pórtanse moi mal...”. Está tamén polo chan o prestixio de xuíces e xornalistas. E dos escritores? Que queren que lles diga? O raro é que saian citados xa na enquisa...
(Imaxe: detalle do óleo No Moulin da Galette, 1892, de Ramón Casas)