26 sept 2007



Dos tebeos
Pan por Pan xoves 27 set.
Reviso un estudo sobre os tebeos españois da posguerra e encóntrome con personaxes entrañables da miña infancia e adolescencia. Os vellos tebeos dinos moito sobre a microhistoria social (a que non sae nos ensaios históricos). Basta achegarse a Carpanta para imaxinar aqueles tempos de fame e miseria, aquí parodiados con humor e simpatía. Ou lembrar o vandalismo moderado de Zipi e Zape contra unha escola que era aínda máis represiva do que ensinaban estes comics. O mundo rural aparecía asociado á inxenuidade, a ignorancia e a estulticia e del proviñan tipos Petra, “criada para todo” e Agamenón, que sempre facía todo ó revés. E personaxes tan ruíns como Dona Urraca ou xeniais como as irmás Gilda en busca do seu noivo ideal (para iso eran educadas as mulleres no franquismo). Non temos hoxe tebeos que nos retraten nas nosas miserias. Que sen dúbida subsisten.

en poleiro alleo.
A beleza da Terra
(Imaxe de Úrculo, Ruedo Ibérico)

Incide hoxe Miguel Anxo Fernán Vello, en A beleza da Terra, nun tema que xa temos tocado aquí, creo: a maior atención ó coidado do medio ambiente e o patrimonio natural nas terras veciñas de Asturias e Cantabria fronte os desastres que se poden ver Galicia adiante.

Tamén pode ser interesante lembrar que se cumpren Veinte años del gobierno Laxe, como destaca José Luís Gómez en El País. Aínda que hai diferenzas evidentes co goberno bipartito actual, aquela foi a primeira experiencia da esquerda (en alianza co centrodereita de CG e PNG) na transición no noso país.

Por outra parte, non deixen de visitar a gorentosa galería de tapas do amigo Arume dos Piñeiros, todo un convite para achegarse polas terras luguesas nos días do San Froilán.
LIBRO DE VISITAS.
PEZAS EN FUGA, de A. Bahamonde
(la opinion. coruña. 20-7-07)

As uvas na solaina

Se hai un blog en Galicia que é imprescindible visitar ese é As uvas na solaina. Agora cumpre mil entradas, que digo eu que debe de ser como a maioría de idade para un blog, nun medio, a rede, no que cada día nacen e morren miles de botellas enviadas ao mar. Internet fai dos blogs un espazo e unha esperanza da comunicación que son consustanciais á natureza humana.
Dende marzo de 2006, en que botou a andar, é posible atopar cada día en As uvas na solaina unha imaxe feliz, un texto afortunado, unha discusión viva e libre. O historiador Marcos Válcarcel coidao con paixón de orfebre e ten conseguido facer del un punto de referencia ao que moitos acudimos para experimentar un momento de pracer literario e intelectual. Marcos é, ademais, unha personaxe única en Galicia. Se hai alguén no que a Xeración Nós sobrevive é el. Respirou o seu aire, tomou por propias as súas referencias. Otero Pedrayo ou Xocas sobreviven un pouquiño nel.
Ese blog é, ademais, un instrumento para a Historia Cultural de Galicia. A capacidade de Marcos Válcarcel de ir historiando o día a día, de entender como o tempo fugaz do presente tamén é materia da historia futura, lle ten permitido facerse cun arquivo personal poderoso e significativo do que dalgún modo "as uvas na solaina" é unha versión electrónica. Quedémonos hoxe cun só argumento dos que se pode ler en as uvas...: "A crise da nosa paisaxe dos últimos anos moito ten que ver coa crise cultural e de identidade que sofreu o noso país nos tempos máis modernos. Nas últimas sete decádas Galicia perdeu case un millón de familias campesiñas. Despois de séculos de convivencia entre o home e a paisaxe, algo terá que ver esta realidade coa ruptura desa mutua interrelacion".

Denunciar a Deus

Andoliña mércores 26 set. (Imaxe: A Creacíón, de Miguel Ángel)

Xa saberán que o senador norteamericano Ernest Chambers denunciou a Deus ante os tribunais do seu país acusándoo de carecer de compaixón e causar feroces fames, temibles inundacións e desastres que levaron o terror a millóns de persoas na Terra. O señor Chambers, líder negro en Omaha (Nebraska), non saberá, supoño, que xa Curros fixera acusacións moi semellantes en Mirando ó chau e bastantes problemas por certo lle causaron algúns destes versos. Nin saberá tampouco que o poeta Antón Tovar escribiu cousas coma esta: "Si se nos aparece Deus, teriamos que xulgalo como culpable diste anchuroso campo de torturas e de morte que é o manicomio do planeta".

Eu creo que no fondo víñalle ben a Tovar a idea de Deus para liberar a súa carraxe: "Se Deus non existe non hai un responsable, un culpable da dor do mundo contra quen revoltarse, contra quen blasfemar". Tovar necesitaba de Deus para facelo culpable "deste corpo de miseria do que eu non teño culpa". E de grandes blasfemias están ben cheos os seus diarios: "¡Que fusilen o neno Xesús e que boten unha bomba atómica enriba do Vaticano!", chegou a escribir nun deles. O que non tiña o noso poeta era un avogado que lle botase unha man.