Réquiem, de Bieito Iglesias ("Pan e coitelo", ECG, 13 set.)

Nun dos tomiños d`O último round (o de cor verde) inclúe Julio Cortázar un fermoso texto co título de Una voce poco fa, dedicado a evocar a banda sonora da súa adolescencia arxentina. Nel celebra algúns milagres do século XX tales como os discos, o magnetofón, a radio e a televisión; lembra unha pléiade de cantores de ópera entre os que destaca a Tito Schipa, tenor nunca superado no rexistro medio; e vindica a voz humana como o máis belido e perdurable instrumento: "Os entendidos dirán que o sonido do violino de Kreisler non era o mesmo que o de Heifetz, para falar de dous monstros do meu tempo, pero a diferenza entre dous violinistas é sobre todo temperamental, interpretativa, e as disimilitudes acústicas non teñen importancia decisiva. En troques a voz de Joan Báez, a voz de Louis Armstrong, a voz de Leontyne Price, a voz de Helga Pilarcik, son en cada caso unha esencia única, o resultado dun vertixinoso microcosmo cada vez distinto, o resoador final dunha alquimia case inconcibible".
Así pois, nun principio foi a voz. Xa que a miña adolescencia transcorreu nun ambiente orfo da alta cultura musical que educou o oído do Cortázar, reducido como fun a seguir os programas radiofónicos de dedicatorias nos que orneaba Luis de Lucena, apenas podo xulgar os méritos de Luciano Pavarotti (en paz estea). Síntolle dicir aos críticos que posuía unha cor e un timbre inimitables, sinto falar da riqueza de harmónicos e acato ese veredicto. Valéndome da emoción, da intuición e ata do capricho, cando escoito o tenor de Módena confirmo que o italiano é un idioma de axóuxeres (inventado para dirixirse ás crianzas) e que o bel canto debe ser un anticipo da música celestial.
Cadaquén terá a súa peza e interpretación favoritas do Luciano; eu déixome levar pola dolcezza daquela aria da Martha de Flotow, que festexa un amor que comeza: "M`appari tut`amore; il mio sguardo l`encontrò bella si che il mio cor ansioso a lei volò".

Sobre o bipartito (Miguel Anxo Fernán Vello, Galicia Hoxe, 13 set.)

Coincido con Manolo Rivas cando di que nun goberno bipartito está ben que cadaquén teña a súa propia lenda, "mais o relato, na práctica de goberno –matiza o noso amigo escritor–, ten que ser común". Sendo como son dous partidos os que comparten a acción de goberno, o lóxico e o natural, e o intelixente, é que exista, por riba das diferenzas –mesmo diferenzas enriquecedoras– unha harmonía visíbel e constatábel, expresémolo así, tanto na forma como no fondo. A forma é un elemento identificador, un estilo, unha práctica real, un poderoso elemento de comunicación; e o fondo é a base programática acordada, pactada, a confluencia de "mínimos". Existe un estudo moi interesante, altamente recomendábel, da autoría do profesor Jordi Matas, que trata dos "problemas metodolóxicos na análise dos gobernos de coalición", e neste traballo dise, entre outras cousas, que os partidos que forman unha coalición deben perseguir en todo momento a consolidación dun goberno estábel, xa que a estabilidade gobernamental "é como a chuvia para o campesiño: fundamental para obter os froitos arelados". Non cabe dúbida, neste sentido, seguíndomos as reflexións do autor citado, de que a estabilidade gobernamental xera por si mesma estabilidade política e, neste mesmo plano, tamén se pode afirmar que os gobernos teoricamente máis estábeis serían os bipartitos, porque deben esixirse a si mesmos en todo momento estabilidade política e "calidade gobernamental". Fíxense vostedes, calidade gobernamental. Ou sexa, calidade do conxunto, calidade xeral da acción de goberno, percibida polos cidadáns e aprobada polos cidadáns. ¿Percibe a cidadanía galega a calidade gobernamental que ofrece hoxe o goberno bipartito da Xunta? O conxunto, debemos recoñecelo, non é harmónico, existen disonancias que desconcertan, "ruídos" que interfiren negativamente. Un goberno bipartito debe ofrecerse á sociedade na súa auténtica dimensión real, si, mais procurando a eficacia e a calidade inmediata nos resultados. Harmonía entre dous, calidade de todos.

Diada en Cataluña.

Pan por Pan xoves 13 setembro

Hai mar de fondo en Cataluña. Pujol radicaliza o seu discurso e di que agora hai máis independentistas que antes. Artur Mas quere lanzar un “new deal” catalanista coa defensa dun ámbito catalán de decisión e un proxecto nacional que supere a loita dereita-esquerda (mirando de esguello o modelo Sarkozy). En ERC segue a crise interna e eterna do partido republicano. Maragall, o expresidente, fala abertamente de independencia.

Por certo, non é o primeiro socialista nesa liña: hai anos que Rubert de Ventós mantén un discurso por unha Cataluña independente, apoiado máis en datos económicos que culturais. E a nota de color: os actos oficiais da Diada remataron cun concerto de fusión con María del Mar Bonet e o artista flamenco Miguel Poveda: lembran o barullo do Himno Galego no noso Parlamento? Non creo que en Cataluña ninguén se tire dos pelos por iso.