Sobre o Outono Fotográfico.

Alfonso Vázquez Monxardín

La Región 21.11.09

....................................................
Foto superior, de Eduardo Núñez. Inferior, de Óscar Rodríguez Nogueira.

Corresponden ó Outono Fotográfico 2009.

....................................................

Din que ten dito Baltar nos mitins electorais: ‘Acúsanme de colocar aos amigos...’, e a continuación espetaba: ‘¿E logo algún de vós ía colocar aos inimigos, ou?’. E seica a xente ría despreocupada. Se cadra non é certo e estamos ante unha lenda urbana, pero en calquera caso eu vou facer hoxe algo semellante. Vou falar ben dun amigo, porque del non ía falar mal, ¿non cren? Ademais de inxusto sería difícil porque se hai un mínimo de consenso social na xente que anda nas cousas da cultura da cidade, sexa un de esquerdas ou dereitas, nacionalista, estatalista ou anarquista, loiro ou moreno, dos que lles gusta a tortilla con cebola ou sen ela, esta idea común é que o Benito Losada é un gran tipo; accesible, amable e magnífico xestor. Un deses que pode traballar intensamente sen cara de agobiarse e que sempre facilita as cousas a todo o mundo. Creo que daría un bo concelleiro, conselleiro ou incluso confiteiro de Cultura, pero, claro, nin están libres os postos nin el, estou seguro, os querería. En fin. Que se lle vai facer. O caso é ir indo.¿E esta gabanza? Pois arestora vén a conto do Outono Fotográfico como noutro momento podía ser pola Bienal da Caricatura ou noutro polo Concurso de Contos da Casa da Xuventude.O Outono Fotográfico anda xa pola edición 27. Ou sexa, hai vinte e sete anos que vén furrulando e medrando a cousa. Edita uns catálogos preciosos que forman parte fundamental da historia da fotografía de Galicia. E move moito, moito. Este ano monta 50 exposicións individuais e 36 colectivas, ou sexa 86. E aínda outras 10 actividades de concursos, proxeccións, saídas fotográficas... Ou sexa, 96 actividades todas coordinadas. E participan en total máis de 400 fotógrafos. E faise en vinte e cinco cidades e vilas de Galicia. En todas as vilas de Ourense e en Monforte, Lugo, Lalín, Santiago, Oleiros e incluso Barcelona. En 71 lugares entre salas de exposicións, casas da cultura, bares, etc. Destes espazos, 37 son na nosa cidade.¿E quen fai isto posible? ¿Persoal? ¿Presuposto? ¿Coordinación editorial? ¿Coordinación de axendas? ¿Encargado do correo e contactos? ¿Redacción dos proxectos e textos? Pois velaí o máis bonito do conto, a cerna, o motivo último desta gabanza amical. Cun presuposto de 15.000 euros en total -incluída a edición do libro-, cunha dedicación súa parcial -pois non pode descoidar as súas outras obrigas na dirección da Casa da Xuventude- é capaz de mobilizar todas esas forzas. ¿E saben por que? Porque é un home de lei, de palabra, xestionando con eficacia e ilusión e facendo que se ilusionen os participantes nese proxecto colectivo aberto e dinámico. E para iso non fai falta traer interesados caretos do famoseo, nin abafar as árbores con centos de carteliños de aglomerado, nin facer desproporcionados ‘actos sociais’ con carísimas parafernalias. Chega con facer as cousas ben, moi ben, e provocar esas ‘sinerxias’ que o dicionario define como ‘accións de duas ou máis causas cuxo efecto é superior á suma dos efectos individuais’. Ou sexa, Benito logra que 2 + 2 sexan 5 ou máis. E iso ten moito mérito, sobre todo en tempos de tribulación como os presentes.