31 ene 2008

Ferocidades, de Anxo Tarrío Varela (GH 31 xaneiro)

O artigo completo

Vasili Grossman adoita narrar cunha minuciosidade que por veces resulta exasperante se o lector non asume o ritmo lento que lle impón a escritura. É unha extensa e delongada novela que produce perplexidade pero que nos esmigalla pacientemente a vida civil e militar en torno aos acontecementos próximos ao asedio e defensa do sitio de Stalingrado, decisivo, como ben se sabe, xunto ao desembarco de Normandía por parte das tropas aliadas, para a derrota de Hitler na segunda guerra mundial. A miserábel vida nos campos de concentración, a persecución e exterminio de millóns de xudeos, que se viron acosados dobremente, por alemáns e rusos, as tremendas noticias dos millóns de mortos víctimas de Stalin durante os programas de colectivización, entre kulaks e todo aquel que, polo si ou polo non, caía na acusación de "burgués", a desacougante vida diaria de quen dependía da delación do veciño ou do amigo máis íntimo, o condicionamento do pensamento filosófico e científico aos dogmas do partido comunista, todo iso e moito máis se nos vai dando nunha prosa lenturosa, chea de digresións e de parsimonia, mesmo nas descricións físicas dos personaxes, ás que xa había moito tempo que renunciara a novela do século XX, todo exposto sen o máis mínimo xesto de revancha, malia ter sido o autor e a súa familia víctimas das barbaries que se narran.

(...) E tirando deste fío torguiano chego ao meu amigo João Pedro Mésseder, quen abre o seu libro Abrasivas (Deriva Editores, 2005), inesgotábel de sabedoría, con esta reflexión aforística: Apesar de pouco dotados, certos homens guardam um grão de lucidez, a que basta para intuírem a inteligência de outros. Sentem-na porém como um insulto à própia cegueira. Dedícam-se então a cultivar um ódio surdo. Por vezes tornam-se ferozes.


Convivencias

Co título non sei se pomposo, raro ou cursi, de Convivencias Saudables, o Parlamento de Galicia celebrou onte en Auria un acto conmemorativo dos seus primeiros 25 anos. No Teatro Principal.
Consistiu nun concerto de música galega ou de autores clásicos sobre poemas galegos a cargo de Cristina Pato (unha peza de gaita, o resto ó piano), a soprano Laura Alonso (na foto) e o violinista Leonardo Blanco, excepcionais todos.
Entre as pezas un video insería anacos de poemas sobre Ourense (Otero, Celso Emilio, Eugenio Montes, etc.) e tamén no seu discurso Dolores Villarino, pta. Do Parlamento, leu uns anacos de Otero (por certo, sacaron eses textos do meu libro-escolma “Ourense, craro río, verde val”, aínda que isto non se citou en ningures, nin sequera no programa de man).
O mellor para min foi descubrir a voz de Laura Alonso que nunca escoitara.
O peor, dúas cousas. Un bebé no colo da súa nai facéndolle os coros á soprano (tan difícil é entender que non se pode ir cun neno a estas cousas!!!); unha nova metedura de pata do noso alcalde (citou a José Ángel Valente na contorna da Xeración Nós) e un lene aceno propagandístico no de D. Villarino, citando como logro, p.ex., unha Cidade do Transporte que nin sequera existe.
Para os melómanos que nos seguen, velaí o programa:

1.Seis danzas galegas. Música: Octavio Vázquez. Marcha procesional dos Mato. Costureiriña bonita. Moderato. Imos indo-alalá. Vivace. Muiñeira de Ponte Sam-Paio.
2. As froliñas dos toxos. Música: Eduardto Toldrá. Letra: A. Noriega Varela.
3. Panxoliña. Música: Cristóbal Halffter. Letra: Vicente Risco.
4. Aureana do Sil. Música: Federico Mompou. Letra: Ramón Cabanillas.
5. Destero. Música: Rodolfo Halffter. Letra: Xosé María Álvarez Blázquez.
6. Canzón de cuna para Rosalía de Castro, morta. Música: Isidoro B. Maiztegui Pereiro. Letra: F. García Lorca.
7. Lúa descolorida. Música: Osvaldo Golijov. Letra: Rosalía de Castro.
8. Chanson Espagnole. Música: Maurice Ravel. Letra: Trad. Maison du Lied (Rosalía de Castro)
9. Soedades: Música: Marcial del Adalid. Letra: Rosalía de Castro.
10. ¡Un home, Santo Antonio!. Música: Joaquín Rodrigo. Letra: Rosalía de Castro.

As Seis danzas a cargo de C. Pato ó piano e o violinista L. Blanco. O resto, C. Pato ó piano e a soprano Laura Alonso. O acto rematou co Himno Galego cantado (completo!!) por un corista da Coral de Ruada (de xeito magnífico, por certo). Había tamén abondo barullo de cámaras gravando: supoño que o emitirán na TVG en calquera momento.

Á rapañota, de Bieito Iglesias (ECG 31 xaneiro)
A caricatura do Bieito é de SUSO SANMARTÍN e saiu en Tempos.

Antonte líase neste diario un título alegre: "Chega o antroido máis divertido". O cabezallo do artigo anunciaba concursos de filloas e rebulideiras carautas propias da sazón; pero o mesmo podería referirse á prebatalla electoral, a esa música mazadora e pegadiza que nos convida a un baile de máscaras. Cando se dá o braquinazo de saída dunha campaña, volvémonos coristas de Marisol, espectadores de cinema en sesión de tarde: "La vida es una tom, tom, tómbola de luz y de color". Nas tómbolas que pousan nos paseos da Alameda -alá polas festas da Ascensión e do Apóstolo- rara vez che toca algo que pague a pena, son atraccións de feira que meten moito ruído, abouxando os xardíns e as rúas inmediatas, para despacharte as máis das ocasións con ridículos premios tales como caxatos de caramelos ou bonecos vestidos de flamengo, con chapeu cordobés e coa cara de Felipe González. Na rifa electoral, por contra, pódeche tocar un Ministerio de Familia ou a pedrea dun fachuco de billetes devoltos por Facenda.
Haberá quen considere noxento este tipo de electoralismo, quen se sinta insultado ao ver que os líderes políticos queren comprar o voto con catro cadelas. Non lles falta razón aos que se incomodan coas ofertas, primeiro porque nos toman aos electores por xente parva ou venal, e segundo porque as promesas se incumpren ou son inxustas. Así por exemplo, darlle catrocentos euros a todos (ricos e pobres), como pretende Zapatero, atenta contra a xustiza distributiva: para os humildes é cativo aguinaldo, mentres para os opulentos privarse desa cantidade é como arrincar un pelo dun boi.
No entanto sospeito que a rapañota colleita sufraxios e que parte do pobo vende a papeleta por uns patacos. Non quero eu quedar de puro, teño un prezo como calquera, somente que os candidatos non mo poden pagar. Votaría por Rajoy a troco dunha millonada que me levase lonxe, onde nunca máis o vise dediante.