Dúas fotos de Xosé Abad

A foto que vai máis embaixo, nunha das excelentes portadas de LUZES DE GALIZA ( a quinta, n.4, outono de 1986), era de Xosé Abad. Tamén esta que ía na contraportada do mesmo número. Entre os moitos valores daquela revista, que dirixía Manuel Rivas e patrocinaba Ediciós do Castro, estaba o seu moi coidado deseño, a calidade das ilustracións, o labor dos artistas (pintores, debuxantes, fotógrafos...) que colaboraron nela. Fotógrafos como Xurxo Lobato, Delmi Álvarez, Moncho Rama, Vari Caramés, Chus García, Xulio Correa, Xoán Piñón, Manuel Sendón, Manuel Vilariño, Xosé Luís Suárez Canal, Caruncho, o citado Xosé Abad, etc. formaron parte do equipo que colaboraba naquela magnífica iniciativa cultural.

MÁIS CIDADES LITERARIAS (5)
Andoliña mércores 6 decembro

Hai moitas cidades literarias na Coruña dos nosos escritores. Ó carón dos poetas épicos do século XIX está Xurxo Souto e o rock bravú e tamén obras como “As rulas de Bakunin” de Antonio Riveiro Coello ou algúns relatos de Xosé M. Martínez Oca (“Os culpables”). E non esquezamos a forte tradición coruñesa dalgúns autores da literatura castelá de orixe galega: dende a Marineda da Pardo Bazán, con esa marabilla de novela social que é “La Tribuna”, ata a “Volvoreta” de Wenceslao Fernández Flórez.
Tamén nos poetas, por suposto. Dende o Curros Enríquez que canta “Ao pobo cruñés” ata a malograda Luísa Villalta e o seu poemario “En concreto” ou os seus versos sobre a desaparición do barrio do Papagaio, con fotos de Maribel Longueira. Nese camiño, a presenza coruñesa está viva nas voces, entre outras, de Luz Pozo Garza, Tomás Barros, Álvarez Torneiro, González Garcés, Cesáreo Sánchez, Ánxeles Penas, Xavier Seoane, Manuel Rivas, Lino Braxe, Fernán Vello, Francisco Salinas, e un longo etcétera. E naquela magnífica experiencia que foi a revista “Luzes de Galiza” e que ergueu o facho de Galicia como cidade atlántica. Dende A Coruña.

O misterio.
(Pan por Pan mércores 6 decembro)

Velaí un diálogo escoitado nunha emisora de radio local: “Bien, riquiña, tu me dirás”. “Quiero saber de salud y de amor”. “Pues, ya ves, yo te veo en las cartas buena estrella…”. Así empeza unha consulta de astroloxía que logo segue nunha longa sucesión de vaguidades. Comprobo nos últimos tempos un rexurdir deste tipo de espazos nas radios e televisións: territorios que explotan a industria do misterio e o esoterismo.
De pouco vale a crítica racional contra as supersticións, que veñen de vello: dende os tempos do Padre Feijoo e de Sarmiento. Sobreviven con forza todo tipo de agoiros. E non só entre a poboación menos formada. Sospeito que todo isto ten que ver con dúas cousas: unha, o medo, arma moi poderosa para dirixir as condutas. E outra, a necesidade dalgunhas persoas de falar con quen sexa, nunha sociedade non moi feliz nas súas formas de comunicación.