Ourensanía

Abrín o arquivo de fotos Ourensanía hai pouco máis dun mes.

O tempo que teño é pouco, pero, de vagar, xa pasamos das 300 fotos. 310 en concreto hoxe. Graciñas de novo a todos os que mandaron imaxes.

Velaí as referencias de hoxe: Ben-Cho-Shey (3), Santo Cristo (2), carta comercial José Aguirre, postal comezos s. XX, Olga Gallego (2), Millán Picouto, Xaime Quessada, Liceo de Ourense e Clube A. Bóveda, exposición Curros na Coruña.

Deixo aquí dúas de Ben-Cho-Shey (identificados case todos en Ourensanía).

Dende mañá, selo do Santo Cristo de Ourense

Correos estreará un selo dedicado a este símbolo de Ourense no día da súa festa na capela restaurada (Jesús Manuel García, LVG. 16-2-08).

O 3 de maio Correos porá en circulación un selo coa imaxe do Santo Cristo, un dos tres símbolos da cidade de Ourense, coincidindo coa súa festividade na capela recentemente restaurada na catedral. é un proxecto que partiu da Sociedade Filatélica, Numismática e Vitolfílica Miño. Todo empezou na súa exposición de novembro do 2007. O bispo viu unha serie de selos vaticanos e propúxolles facer unha exposición o día que se inaugurase a capela. Pero a sociedade foi a máis e os seus directivos promoveron o deseño dun selo e unha postal que recibiron a aprobación de Correos .
Do deseño do selo encargouse a profesora María Elisa Abad Suárez. Vese só a imaxe do Cristo sen máis adornos grazas a un tratamento informático. é un selo personalizado acorde coas normas oficiais para esta clase de documentos. Preséntase en pregos de 25 unidades cun tamaño de 297 por 210 milímetros e un tamaño individual de 40, 9 por 28,8 milímetros, vertical ou horizontal e dentado. Os pregos imprímeos a Fábrica Nacional de Moeda e Timbre. A súa presentación farase o 3 de maio, tras a misa solemne que presidirá o bispo.
A imaxe do Santo Cristo de Ourense foi un agasallo do bispo Vasco Pérez Mariño á catedral nos primeiros anos do século XVI. Este relixioso foi bispo de Ourense entre 1333 e 1343. Colocouna no cruceiro da basílica, onde está hoxe o retablo da Virxe do Pilar . O bispo Fernando Tricio de Arenzana buscoulle un lugar máis adecuado e iniciou a construción da capela onde estaba a vella sancristía. Empezouna en 1569 para acabala en 1573. Era o que hoxe constitúe o primeiro corpo da actual capela, ampliada máis tarde entre 1673 e 1694.
A imaxe deste símbolo ourensán é de tres cravos, de longa melena negra e pouca barba. Ten coroa de espiñas e destaca o pano ceñidor. No século XVI Ambrosio de Morales dixo desta imaxe: «Verdadeiramente o rostro é devotísimo con aspecto de gran serenidade e mesura».
A imaxe mide dous metros de altura e parece que está de pé máis que colgada dun madero. O 7 de abril de 1905, no Eco de Ourense , o médico Andrés Vázquez publicaba un estudo anatómico desta imaxe e dicía: «Non pode se máis acabada», pois tal é o realismo que presenta, sobre todo no rostro e brazos. é unha imaxe con lenda. O seu pelo, barba e bigote son postizos.
O tronco é un tecido de liño con espesa capa de pintura, ten unha chaga fonda rechea dun material fibroso. Reflexa un dramatismo forte con este corpo descoyuntado pola tortura.
A súa capela xa está aberta ao culto desde o Mércores de Cinza, cando, baixo a presidencia do bispo, trasladouse en procesión, con velas, o Santísimo desde a capela maior da catedral ao sagrario da capela santuario cuxa iconografía ofrece unha mensaxe no que se harmonizan as virtudes cardinales agrupadas xunto á Xustiza (que nos remite ao platonismo) coas virtudes teologales, achegadas polo cristianismo.
Cardenal Quiroga. A sociedade filatélica Miño xa dedicou outros selos á igrexa de San Martiño de Loiro (Barbadás) no 2007 así como unha postal e sobre; dedicou outro selo e sobre a Xaquín Lorenzo, Xocas; deseñou un cuño en honra de San Martiño e, como di o seu presidente, José Barros Cachaldora, esperan pór en circulación un selo do cardeal Quiroga, que se presentará en Maceda, e o da igrexa de Vilarrubín, na Peroxa.

en poleiro alleo:

Austria no diván, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 3.5.08)
http://www.laregion.es/opinion/1551/

(Imaxe: O pesadelo, do pintor simbolista H. Füssli)

(...) este mundo rebentou dúas veces coas dúas Grandes Guerras. Pero sen culpables aparentes. A primeira reduciu o imperio á Austria actual, dúas veces e media o tamaño de Galicia, habitado por menos de oito millóns de persoas, e case matou Viena (no ano 2000 tiña setecentos mil habitantes menos que en 1916). Desapareceu o Imperio e a el foron as culpas todas. Logo, houbo vinte anos de resentimento para alborozarse coa chegada de Hitler; e de novo compartir un tráxico destino imperial. E cando cae Hitler, todos calan, todos teñen moito que calar. Érguese un inmenso muro de silencio e inventan o papel de vítima que convén a vencedores e vencidos. Así, con ese saber e calar, Kurt Walheim, ex nazi, chega ao cume das Nacións Unidas e logo, á presidencia do país.Todo é posible, pois. Só hai que disimular. A culpa non existe se non se publicita. Ademais, non é educado falar. O crime sen castigo. Nunca pasa nada. A Viena escura do ‘terceiro home’, dos refuxios antiaéreos, dos sotos onde agacharse de nazis, de aliados, de rusos... parece que agroma nos arrepiantes casos que por alí se producen. Austria necesita resucitar a seu veciño Sigmond Freud, deitarse no seu diván e falar, falar e falar dos anos mozos para tratar de enfrontarse de novo ao futuro con ollos máis limpos.

O artigo de Aymerich
Colgado xa noutro fío, non gustou a moitos comentaristas nin ós socios socialistas. Velaí algunhas mostras:

Si acaso, la desavenida pareja que gobierna Galicia podría correr el riesgo de que los ciudadanos se tomen al pie de la letra los reproches que los dos cónyuges suelen intercambiarse.Imaginemos, un suponer, que los gallegos den crédito al diputado progubernamental Aymerich cuando afirma que los conselleiros del PSOE son, por así decirlo, unas nulidades. Dado que los socialistas desempeñan aproximadamente el 75 por ciento de las tareas de gestión, al desconcertado vecino de este reino no le quedaría sino deducir que al menos dos terceras partes del gobierno gallego son un perfecto desastre. Una deducción avalada, además, por la restante tercera parte de ese gobierno y no -como parecería lógico- por la oposición propiamente dicha, que es la conservadora.
"El gobierno gallego se opone a sí mismo" (A. Vence en Faro Vigo 3.5.08)

"Si yo fuera Carlos Aymérich, portavoz parlamentario del BNG, estaría preocupado por las conclusiones que extrae al analizar la gestión de sus socios de gobierno en la Xunta, que juzga como un estrepitoso fracaso, excepción hecha del área de Pesca en la que sin ser optimista admite que ha hecho poco. Si el análisis fuese certero, habría que preguntarse cómo ha tardado tanto en hacerlo público; más, cuando los señalados trasladan su papel como modélico, salvo algunas disfuncións puntuais (Touriño dixit) en Sanidade por culpa de las listas de espera. Cierto que no todo es tragedia en la labor del Ejecutivo, pues el dirigente nacionalista salva la acción de las consellerías de su partido y su programa transformador".
"Transtorno bipolar" (Lalo Pavón en La Región 3.5.08)

Banksy ilumina o túnel
Máis de corenta graffiteiros de todo o mundo reúnense hoxe nun túnel do Eurostar, cerca de Londres, convocados por Banksy, o misterioso creador que se converteu na icona desta arte e que ultimamente cotiza á alza nas poxas de medio mundo. O propio Banksy prestou varias obras, entre elas, un encarapuchado autolesionándose.
REDACCIÓN Galicia Hoxe (Imaxes do noruegués Dolk)
Un lóbrego túnel ferroviario da liña Eurostar, os trens que unen Londres co continente, convértese hoxe nunha das atraccións artísticas da capital británica grazas a unha exposición de graffiteiros de todo o mundo organizada por Banksy. O misterioso graffUn lóbrego túnel ferroviario da liña Eurostar, os trens que unen Londres co continente, convértese hoxe nunha das atraccións artísticas da capital británica grazas a unha exposición de graffiteiros de todo o mundo organizada por Banksy. O misterioso graffiteiro británico, cuxas obras alcanzan ultimamente elevados prezos nas poxas, reuniu corenta cultivadores dese tipo de arte urbano para converter un escuro túnel do sur da capital británica nunha singular exposición. O propio Banksy contribuíu con varias obras, entre elas unha que representa un encarapuchado que se autolesiona, un buda cun colar ortopédico e un empregado municipal que intenta borrar unhas supostas pinturas rupestres. O artista noruegués Dolk pintou o Papa ó estilo da imaxe icónica de Marilyn Monroe sorrindo en plan coqueto mentres a túnica parece que lle vai voar.Os graffiteiros chegaron de todas as partes do mundo, incluídos Estados Unidos e a Arxentina. Segundo o arxentino Federico, do colectivo de arte urbana Run Dont Walk, “todo ocorreu moi rápido. Dixéronnos que reservásemos os nosos voos. É estupendo atoparse aquí con xente de todo o mundo”. Leon, artista británico residente nos Ánxeles, explica que aínda que “é tradicional que os artistas do graffiti colaboren, é algo que non ocorrera antes a esa escala”. Trátase da primeira exposición organizada no Reino Unido por Banksy desde a bautizada Crude Oils no 2005, cando expuxo 164 ratas vivas e estragou copias de cadros famosos de Van Gogh e Edward Hopper.

A vida dos maiores

Andoliña 3 maio 2008. Imaxe: Cabeza de home,

de Van Dyck.

Escoito na Radio Galega un anaco dun programa que trata sobre a Lei da Dependencia e a atención ós nosos maiores. Chaman persoas dende as casas contando as súas experiencias. Eu debín coller o programa en mal momento. Vexan. O primeiro que chama quéixase con detalle porque non lle pagaron aínda nada e, aínda que fixo todos "os papeis", logo llos perderon polo camiño: "Son uns mangantes, eles e elas, todos", di, indignado cos funcionarios que lle importunan a vida. Chama logo unha señora e case bota a chorar porque di quen os seus fillos si que a atenden, pero non lle dan agarimos: nada os que están fóra, que nin chaman, e insinúa que tamén pouco os que viven con ela.
Xa chegaba, pero hai máis. A terceira persoa ó teléfono está aínda máis cabreada cás outras. Segundo ela, atendeu á súa nai enferma durante vinte anos. Logo levouna canda ela outra irmá e esta quedou cos cartos da nai e secuestrouna en vida, sen deixala falar con ninguén. A segunda filla di que a primeira tíñaa mal coidada e chea de merda. Supoño que estes casos son certos. E haberá máis. Pero, unha vez máis, os medios sen querelo amplifican a traxedia. Se esa fose toda a realidade, habería que concluír que as familias galegas son un inferno.