A mirada azul

Xa falamos aquí algunha vez de A gata sobre o tellado de zinc de Tennessee Williams, para min autor de culto. E hai quince días quixen revisar unha escena da versión fílmica dirixida por Richard Brooks e interpretada por Paul Newman e Liz Taylor. Era a escena da foto, un dos diálogos iniciais onde Paul amosa todo o seu desprezo contido cara a súa muller e cara o mundo. A miña intención era ver só dez minutos, porque vin a película varias veces. Pero non puiden resistirme: cando me decatei, xa a vira enteira outra vez. Adeus á mirada azul.

escrito en cafeterías : Lares,

de Miguel Anxo Murado (LVG. 19-9-08)
Imaxe: In ictu oculi, de Valdés Leal (igrexa do Hospital da Santa Caridade, Sevilla)

Non ou vin mencionado en ningures, pero é imposible que ninguén máis se decatase de que Madrid Fashion Week, a semana de moda que se celebra lestes días en Madrid, transcorre non mesmo lugar onde hai unhas semanas estaban vos corpos dúas falecidos non accidente de Barallas e, hai uns anos, vos dous atentados de Atocha.
Quizais é unha forma brutal de facernos ver que a vida segue a pesar de todo. Non xulgo, reflexiono. Pensamos que ou Barroco foi un tempo de artistas morbosos, pero ou Barroco é en realidade ou ser humano. Se onte xacía en Ifema a carne inmolada na violencia ou na mala sorte, hoxe paséanse alí rapaciñas somnámbulas e serias vestindo roupa prestada. Quevedo escribiríalle un poema a esta sucesión de morte e vida, de traxedia e banalidade, e Valdés Leal pintaríao con claroscuros graves e sentenzas latinas, como nese cadro onde, xunto a unha caveira, escribe: In ictu oculi (nun abrir e pechar de ollos), literalmente: nun chisco. Quería dicir que a fronteira que separa a vida dá morte é un instante, pero non é certo: é toda unha vida, teña a duración que teña, ou iso quero crer eu.

(artigo completo)

A MIRADA RETIDA

( Marcos Valcárcel, La Región 28-9-08)
DEMASIADAS VIDAS.

Escoiteille dicir nunha ocasión ó escritor Jhon Berger (“Puerca tierra”) que “negar a experiencia campesiña é negar o valor de demasiadas vidas”. Ben atinada reflexión para unha cidade como esta Auria de vellas raíces labregas: as viñas enseñoreaban os arredores da cidade habitada cando estas mulleres posaron, haberá xa uns cen anos, enriba da fonte das Burgas. Hoxe, cando a paisaxe se fixo máis urbana, lembro esa experiencia rústica diante da leiteira do Paseo, que xa se gañou o agarimo de turistas e concidadáns. A estatua de Ramón Conde serve para relembrarnos esas “demasiadas vidas” que dormen no substrato rural auriense, as leiteiras que lavaban os seus cacharros nos canos das Burgas e que desapareceron, non hai moito, con algún regulamento de necesaria hixiene sanitaria. As leiteiras da Marquesa de Atalaya Bermeja, contan os máis vellos, que chegaban dende o Couto ó Paseo para nutrir as casas dos cativos burgueses e fidalgos. Gardemos cando menos a memoria dunhas raíces non demasiado arredadas.
(A foto da leiteira é de Nacho Rego)

Vanse os mellores

Por motivos de saúde, non poderei, como sería o meu desexo, acudir á despedida cívica do amigo de vello Xesús R. Jares. O blog Brétemas informa deste acto que terá lugar hoxe mesmo en Vigo.

Nacido en Viana do Bolo hai 53 anos, foi un dos nomes fundamentais da historia da renovación pedagóxica e da Educación pola Paz en Galicia. Hai uns poucos anos presentamos no Liceo algúns dos seus últimos libros cando xa loitaba, con todas as súas forzas, contra os fados do destino.

Hoxe é só o día das lembranzas, do seu labor en Auria no nacionalismo popular, hai máis de 30 anos, na Auriense ou na A.C. Os Nemetanos de Viana, que el impulsou naquelas datas.

Tamén o día para acompañar á familia, á súa dona Paz e á súa filla Sira, e a todos os seus familiares e amigos, entre os primeiros tamén o poeta Román Raña, irmán da súa muller.

(A engadir...)

ANDOLIÑA mércores 1 outubro
XESÚS R. JARES

Souben da triste nova por unha nota necrolóxica no xornal “La Región”: nacera en Viana do Bolo, hai 53 anos. Lembro que alí impulsou no seu día a Agrupación Cultural Os Nemetanos e tamén o nacionalismo popular de ERGA e da AN-PG: coñeciámonos de vello, hai máis de 30 anos. Falo de Xesús R. Jares, falecido o pasado sábado en Vigo. A nova conmocióname aínda que fora temida xa hai algún tempo: o propio Suso despediuse no limiar dun seu libro dos seus seres queridos. Unha grave enfermidade cruzóuselle no fatal destino, pero non logrou derrubar o seu espírito nestes anos, de seguro tan duros.
No ano 2005 presenteille no Liceo ourensán o seu libro “Educar para la verdad y la esperanza”: tan fermoso título sintetiza con acerto toda a filosofía que conduciu a andaina vital de Suso Jares. Foi un nome fundamental na historia da pedagoxía, da renovación educativa e dos movementos de Educación pola Paz. Todo iso é moi importante e remito ó lector a Brétemas, o blog de Manuel Bragado que relembra con xeito ese longo e intenso labor. Pero por riba de todo foi unha excelente persoa. Por iso escribín na miña bitácora: “Vanse os mellores”. Unha aperta para os seus familiares e os seus moitos amigos.