en poleiro alleo

Sobre a localización do campo de fútbol, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 2-9-08)
Vou provocar, aviso. Creo que a idea exposta o outro día polo BNG volve, simplemente, sobre unha vella idea de sentido común: concentrar nun punto da cidade as delegacións administrativas dos poderes autonómicos e centrais. É algo lóxico e útil que a todo o mundo lle debe parecer razoable. Ao igual que hai zonas con especialización sanitaria ou educacional, é lóxico que haxa unha con especialización administrativa. Que sexa no Couto está, ademáis, moi ben. É unha zona dinámica, ben comunicada co centro e coas estradas e levaría un impulso magnífico. Que se faga isto xogando coa localización do estadio de fútbol, discúteno algúns. Pola miña banda paréceme ideal. Unha posible utilización pública de, no mellor dos casos, un par de horas á semana, non debería pexar unha rendibilización do espazo ben maior como sería a dunha zona administrativa, que, ademais, metería moito funcionario, oficina, moita vida, no mesmiño corazón do Couto.Pero discrepo coa localización futura do campo de fútbol. Eu levar levaríao... ¡para ningún sitio! (...)
Artigo completo


Mover as mans como as move o Amo, de X. L. MÉNDEZ FERRÍN (Faro Vigo 1-9-08)
(artigo completo)

Moitas persoas, xeralmente novas, non collen o lapis entre o dedo cachapiollos e o longo de todos (ou gordo) e pulgar axudándose co furabolos (ou índice) como era regra nas escolas e na vida. Agora, levados pola forma de empuñar o lapis nas películas, moitas de eiquí agarran o útil de escribir como unha garra ou pouta de ave rapaz. O cine norteamericano ensinoulle ao mundo a coller o vaso alto de whisky e a manexar o pito de tabaco rubio, e hoxe apréndelle a beber viño tinto en copa alta e a non fumar senón xarutos. Eu comecei a fumar por paipa fascinado polas películas. O beixo da boca, aínda que sexa unha práctica atávica na especie nosa, foi imposto como signo de prestixio no mundo a partir do cine norteamericano, e hoxe as parellas íspense reciprocamente con moita presa secundando na intimidade erótica un tópico igualmente norteamericano e cinematográfico. Non debemos extrañarnos de nada. O Amo é o dono de case todo, inclusivemente dos acenos e das poses. O escravo quer parecerse sempre ao Amo. Por iso o galego colonizado intenta unha falsa vía de dignidade imitando a forma de falar do colonizador. Hai quen lle fala ao can en castelán se este é de raza e en galego se é mesturado. (...)

Tabú (Bieito Iglesias en ECG 21-8-08)

En recente conversa cun médico teso e estúpido, este acusoume de non aceptar a morte, convertida en tabú pola sociedade contemporánea. Tal xeneralización resulta no meu caso abusiva, porque si asumo a acabación en determinadas circunstancias e dependendo de qué persoa pase a mellor vida. Por exemplo: se finase o mencionado galeno empertigado e idiota, eu afrontaría o seu óbito con encomiable presenza de ánimo, con resignación cristiá e extraordinaria serenidade de espírito. Pero dáse o caso de que a ameaza da Gadaña pende sobre unha persoa por min moi querida e loxicamente desexo esgotar tódalas posibilidades de supervivencia. O menciñeiro en cuestión desempeña o cargo de Xefe de Servizo, sendo o peor dos profesionais que coñecín no hospital dos meus pesares, de onde deduzo que na saúde pública impera a selección natural negativa, aquela que empoleira aos menos aptos. Velaquí un motivo para non votar nas eleccións e para nunca meterme en política (non podo tomar a serio ningunha xestión que non despida a metade das ­batas brancas e tal providencia está fóra do alcance das autoridades democráticas, ­incapaces de tusirlles a gremios intocables).
Aceptemos pois a morte, incluso se con ela se atúan as lembranzas da xente que nos importa e que facemos nosas. No sinistro cuarto hospitalario sentín falar estes días dunha egua medio cega que comía rostrollo e que lles propinaba tremendos couces a unhas vacas que se chamaban Cabana ou Vermella; de como se comía a bica de millo con leite mazado polo verán, con chourizos ceboleiros por Semana Santa e con fígado encebolado pola mata; e escoitei partes meteorolóxicos rimados: por Santa Mariña, unha canadiña (de auga), por San Pantaleón, un canadón. Sei que estas acordanzas desaparecerán, pois todo canto existe merece perecer (Hegel). O que me amola é que non vaian dediante os malvados ou simplemente maliciosos para ir deixando sitio. Sentenza dun señor de Sigüeiro, filósofo el: "A metade da xente sobra".

OMAGH
Andoliña mércores 3 setembro

O 15 de agosto de 1998 un coche-bomba explotaba no centro da cidade irlandesa de Omagh. Morreron 29 persoas e houbo máis de douscentos feridos: entre os mortos una moza e un neno españois, que participaban nun intercambio escolar. O atentado foi reivindicado no seu día polo IRA Auténtico, una escisión do IRA provisional oposta ó proceso de paz iniciado no Acordo de Venres Santo.
O pasado luns, TVE-2 contábanos a historia de Omagh a través dunha película de Pete Trevis (2004): un documento erstremecedor que enfoca o drama dende a perspectiva das familias das vítimas, organizadas para coñecer a verdade. Excepcional a interpretación de Gerard McSorley (na imaxe) no papel de Michael Gallagher, portavoz do Grupo de Autoapoio. A cinta, en clave de falso documental, está en cambio chea de verdade e autenticidade e esculca nas lúgubres miserias da chamada Razón de Estado.
Hai só unhas semanas cumpríronse dez anos da traxedia. Houbo actos conmemorativos en Omagh pero moitos dos familiares non asistiron. Tal como conta a película, aínda hoxe ningún dos acusados por aquel atentado foi declarado culpable polos xuíces.