Holocausto porcino.

A.V.M. La Región.23.06.2009.

Foto:Miguel Muñiz.

Cando o outro día os autócratas do Kremlin decidiron aconsellar aos seus concidadáns non visitar España polo medo á gripe A, moitos puxeron o berro no ceo. ¿Nós unha ameaza á saúde de ninguén? ‘Todo é política’, chegamos a concluír despectivos. Evidentemente as cuestións máis peregrinas poden ser argumentadas demagoxicamente para distraer ao vulgo iletrado dos seus problemas e focalizar en asuntos alleos o interese colectivo. E un problema serio acontece cando pasa desapercibida ou minusvalorada calquera acción deste estilo que teña como centro os naturais doutro país pero pertencentes a unha minoría étnica ou relixiosa. O paroxismo, como é sabido, foi a Alemaña de Hitler. Alí, desde as leis de Nuremberg no verán de 1935, chegaron a publicar máis de 3.000 decretos e ordes restrinxindo as liberdades dos seus concidadáns xudeus. Algunha tan alucinada como a prohibición de posuír paxariños, cans e gatos, ou de que os cegos levasen brazaletes que os identificasen como cegos. ¿A desculpa? Calquera valía para un pobo en proceso de fanatización.Pois algo semellante está acontecendo cos nosos irmáns cristiáns coptos de Exipto. É unha grande minoría -10 millóns de persoas- moito máis vella no país que os musulmáns, pois son herdeiros directos da etnia e lingua dos antigos exipcios das pirámides que foron cristianizados nos comezos da nosa era. Pois arestora están sufrindo continuos ataques por causa da crecente islamización do estado exipcio. E como unha medida máis contra os coptos -únicos que os crían e comen- deciden o sacrificio inútil dos 350.000 porcos do país, pregándose covardemente ás presións islamistas. Tamén é algo contrario a razón -escasean os tratos marrau mexicano/marrau exipcio-, aos ditados da ONU sobre medidas de saúde e a todo. E como a cousa ía en serio, o día 2 de maio come zaron as ‘execucións’ dunha forma salvaxe. O xornal Al Masri al Youm sinalaba que comezaran a facerse foxas no deserto onde guindaban vivos aos cochos, logo rociabanos con substancias velenosas ou botaban simplemente terra por riba. Tanto foi, que o primeiro ministro Ahmad Nazif tivo que pedir que diminuíse a ‘brutalidade’ do proceso. Aínda así, os máis arrichados defensores da medida, gobernadores incluídos, bromean dicindo que non poden ser degolados porque os marraus non teñen pescozo. ¡Que lonxe quedan os tempos en que Mediterráneo unía as culturas das súas beiras, e nas cidades de Alexandría, Salónica ou Constantinoplas vivían respectuosamente próximas as comunidades, como se fosen todas novayorkes da antigüidade! Ai, Kavafis, Kavafis, o poeta grego de Alexandría. Ai Naguib Mahfuz, único escritor árabe co Nobel, acoitelado por un integrista en 1994. ¡Que lonxe queda o voso país do Exipto de hoxe!

Dedos de Pedra (III).
Xoán da Cova para As Uvas na Solaina.
Acuarela de Dedos de Pedra.Foto Inferior.
(Localizada por indicación de Lobo Neghro no bar de Santiago Rguez.-Foto superior-.Cartelle.)

Dedos de Pedra tiña unha rara habilidade para conseguir traballos do difícil mercado da música da animación en directo . Esta que vos conto non é máis ca unha entre unha chea de outras similares. Pasaba eu unha noite diante dun de eses "pubs" con pantalla xigante , que tan de moda estaban a principios dos noventa. A música ambiente soábame extrañamente familiar, anque non coñecía o tema concreto, e decidín entrar. Cal é a miña sorpresa ao ver a Dedos de Pedra ,e o seu teclado, na pantalla xigante de video. De alí era onde proviña a música. Os clientes do pub, fundamentalmente parexas xóvenes que se amaban nos sofás, non prestaban ningunha atención ao feito de que o músico da pantalla non fora ningún coñecido ídolo de masas, nin que a realización do video estuvera lonxe de ser profesional. Dedos de Pedra falaba có propietario do local animadamente, con un "cubata" na man. No mostrador, os vasos vacios de dous ou tres que xa foran "escoados", por usar a su propia terminoloxía. Convencera ao hosteleiro de que aquel video podía supoñer unha "bomba" musical no seu local e conseguira venderllo. Por unha cantidade que non puden determinar, pero que, sospeitéi, podería estar na orde do precio das bebidas "escoadas". Eu "alucinaba" vendo cómo o propietario puña o video unha e outra vez ,mentras Dedos de Pedra lle facia ver detalles que se lle esqueceran comentar nos visionados anteriores. Toméi algo con eles, e Dedos de Pedra saéu logo conmigo á rua, pra seguir tomando algo noutro lado. Propúxenlle ir hasta Xinzo, hasta o pub "Cocos", de moda naquela altura. Non parecéu moi interesado, pero cando lle dixen que o propietario era amigo meu, aceptóu de inmediato. Arrancamos cara Xinzo. Non me preguntedes cómo, pero no tempo que tardéi en ir nun momento dado ao servizo, xa tiña convencido ao meu amigo de que o seu local era o máis axeitado que vira nunca para ter actuaciós en directo. Dedos de Pedra tocaría alí tres noites á semana, a partir da semana seguinte. Eu volvía a estar asombrado, vendo como charlaban animadamente, ultimando os detalles. Volvíamos cara Ourense cando, tras distinguir o enorme cartel luminoso de un coñecido hotel das aforas , díxome: "Vamos parar a tomar algo no bar de ese hotel, para celebrar que conseguín traballo no pub do teu amigo". Eu sabia que o hotel tiña un "piano bar". No quero facer moi largo o relato, e contaréi brevemente cómo foi o resto da noite. Dedos de Pedra pedíu permiso para tocar o piano e montóu un show alucinante, coa colaboración de moitos dos clientes que se atopaban alí tomando unhas copas. Un dos máis animados, que rematóu por cantar varias canciós en catalán, resultóu ser o propio director do hotel. Dedos de Pedra foi contratado para tocar todos os días, mellor dito, todas as noites, naquel piano bar. A oferta, tanto en número de días como na cantidade económica apalabrada, era mellor que a que acababan de facerlle en Xinzo. Tuvemos que volver ás terras do Limia, a última e hora e a toda velocidade, para que Dedos de Pedra poidera cancelar o compromiso previamente adquirido no pub. O propietario xa baixaba as persianas cando chegamos apresuradamente. Non lle parecéu moi ben, pero ao final aceptóu que a "competencia" lle levara ao músico, có que xa contaba para darlle un empuxón definitivo ao seu local. Cando chegamos a Ourense, xa á deshora, propúxome que foramos tomarlle a última a algún outro lado, pero eu xa non aceptéi. Eran demasiadas emociós para unha soa noite. Dedos de Pedra tocóu no piano bar do hotel Auriense unha larga tempada, protagonizando unha chea de situaciós alucinantes, algunha das cales podería ser obxeto de relato nunha próxima entrega.

Marcos Valcárcel, cós líricos, e revolucionarios, E.R.G.A. 'S

(Un clic aquí para entrar na fotogalería do xornal "A Nosa Terra".
Da homenaxe de Pen Club de Galicia a Marcos Valcárcel).
..............................................
A Nosa Terra.23.05.2009.
..............................................
Duascentas persoas asistiron na Capela do Hostal dos Reis Católicos á entrega do IV Premio Pen Clube da Liberdade a Marcos Valcárcel.

Foi un acto cheo de emocións, co salón ateigado de amigos/as de todos os sectores da cultura do país, nunha meirande parte escritores, reunidos para entregarlle ao escritor ourensán un recoñecemento adoptado por unanimidade do xurado, tal e como explicou Gonzalo Navaza, secretario do xurado. Nunha mesa presidida polo galardonado, flanqueado polo director xeral da mocidade e o voluntariado, Anxo Lourenzo, secretario de Política Lingüística, Roberto Varela, conselleiro de cultura, Luís G. Tosar, Xesús Alonso Montero e Bieito Iglesias, desenvolveuse un acto que se convertiu por parte de todos os intervinientes nunh auténtica defensa da cultura e a língua galega.
O presidente do Pen Clube de Galicia lembrou aos anrteriores galardonados, Bernardino Graña, Paco del Riego e isaac Díaz Pardo e ffaliu o galego como "peza fundamental da nosa cltura, signo de identidade que nos distingue e nos recoñece. Somos espada en defensa do galego sempre en busca dos camiños da concordia".
Bieito Iglesias e Alonso Montero foron os encargados de facer a laudatio do homenaxeado, con intervencións que estiveron cheas de lembranzas persoais no caso de Bieito Iglesias, compañeiro de instituto de Marcos, nun periodo iniciático ao que o propio Marcos Valcárcel se referiría na súa intervención.
Interveu tamén Anxo Lourenzo, que reivindicou como un referente do labor que emprende o traballo de Valcárcel e Alfonso Monxardin, "Falamos galego en aberto e positivo" e pechou as intervencións o conselleiro Roberto Varela.
No acto entregóuselle tamén ao historiador e poligrafo ourensán o título de socio do Pen Club International e un cadro agasallo de Antón Lamazares, poñendo o ramo musicai Xoán Fonseca Moretón, que tocou á gaita o "Alalá de Ourense" e a Marcha do Antigo Reino de Galicia