Un tema do que se falou nesta casa varias veces:
a Xunta e os cartos ós medios
na revista TEMPOS (sobre os contidos, ver Comentarios)
Entradas
Hace 5 días
15 jul 2008
Lugar do canto (Andoliña 15 xullo)
Xesús Rábade Paredes axuntou poemas escritos con case trinta anos de diferenza, dende Xuntos cara ó mañán (1969) ata Poemas do aire (2007): un reto difícil pois son moitos anos para manter a unidade dun rexistro poético. Pero Rábade supera o reto. A súa voz mantén a fidelidade ás raíces, no ronsel daqueles novísimos dos 70 que reivindica no limiar o seu amigo Darío Xohán Cabana.
‘Lugar do canto’ (Hipocampo Amigo) resulta, ó cabo, un libro unitario. Un libro onde o amor ten presenza substancial, no apartado A cerva branca, con poemas tan fermosos como Ronsel quixera serche de esperanza ou Porque así te aprendín e así te quero. Versos de acenos elexíacos (o apartado De Tristia) e poderosas imaxes como esa nai horrorizada ante o fillo que xoga na escola ó ritmo dun desfile militar. Poesía que reflexiona sobre os silencios, o paraíso da infancia e as mudanzas do vivir: velaí Onde habita o meu nome, exemplo da forza das palabras contra o paso inapelable do tempo.
Non falta a denuncia da guerra, nos ollos dos meniños de Iraq e Chechenia e o emocionado canto Execración da patria, alegato dun país que confunde, ás veces, a mansedume coa submisión.
‘Lugar do canto’ (Hipocampo Amigo) resulta, ó cabo, un libro unitario. Un libro onde o amor ten presenza substancial, no apartado A cerva branca, con poemas tan fermosos como Ronsel quixera serche de esperanza ou Porque así te aprendín e así te quero. Versos de acenos elexíacos (o apartado De Tristia) e poderosas imaxes como esa nai horrorizada ante o fillo que xoga na escola ó ritmo dun desfile militar. Poesía que reflexiona sobre os silencios, o paraíso da infancia e as mudanzas do vivir: velaí Onde habita o meu nome, exemplo da forza das palabras contra o paso inapelable do tempo.
Non falta a denuncia da guerra, nos ollos dos meniños de Iraq e Chechenia e o emocionado canto Execración da patria, alegato dun país que confunde, ás veces, a mansedume coa submisión.
FÍO MUSICAL 27 (envío de Tacho)
Na selección dos discos mais salientábel da pasada semana da revista EFEEME, volta aparececer un disco dunha artista galega Tratase do disco de Sr. Carmen: Na flor dos meus anos, a compoñente máis maior de Malvela. Esta e a referencia con data 11-07-08, asemade vai o enderezo da paxina coa posibilidade de escoitar dous temas. Unha aperta.
Para recuperar todo eso, el inquieto sello PAI edita un disco-libro en el que a las once canciones les añade un DVD biográfico que apuntala la emoción de las melodías. Melodías que se visten con ropajes, arreglos de músicos de Milladoiro, instrumentos de Treixadura o la voz de Dulce Pontes entre otros que dan vida al disco. Y sobre todo ello la voz de la señora Carmen que desgrana silencios de siglos en la rosaliana “Vals de Pazos” o en los aires morunos de “Ramo verde”.
Es una voz desacostumbrada y extraña, ajena a todo lo que sea convencional porque bebe de fuentes que no han sido escritas y que por tanto el consumidor tipo no conoce. Pero merece la pena acceder a ella, no sólo por la curiosidad, sino también porque es parte de nuestra memoria sentimental. La explosión de simplicidad en la canción que cierra el disco y que recuerda el género de las mayas o el intenso hedonismo que recorre la invitación de “Baila meu Manoeliño” no estaría de más que se contagiara a los grupos de más amplio calado. En otros países sucede así, ojalá que en éste también. CÉSAR PRIETO.
Es una voz desacostumbrada y extraña, ajena a todo lo que sea convencional porque bebe de fuentes que no han sido escritas y que por tanto el consumidor tipo no conoce. Pero merece la pena acceder a ella, no sólo por la curiosidad, sino también porque es parte de nuestra memoria sentimental. La explosión de simplicidad en la canción que cierra el disco y que recuerda el género de las mayas o el intenso hedonismo que recorre la invitación de “Baila meu Manoeliño” no estaría de más que se contagiara a los grupos de más amplio calado. En otros países sucede así, ojalá que en éste también. CÉSAR PRIETO.
La La La, Carmen Marón e Garrido Collazo
X.M. Sarille en ECG 15.07.2008
Pero resultou preocupante, e hai que dicilo, o discurso da concelleira Carmen Marón, antiga vazquista. Aplicouse no pleno cunha vehemencia excesiva en contra do Partido Popular. Este partido é agora o defensor das posicións lingüísticas do embaixador e a señora Marón tirouse á iugular da dereita, proclamando que se debe cumprir a lei, o cal é unha grande e fermosa verdade. Benvido o cargo público á obediencia debida ás normas, mais amosar ese impulso case agresivo cos que ficaron atrás mentres ela se transformaba, dá lugar a un comportamento pésimo.
É difícil concederlles a razón ás persoas que viran tan bruscamente, sobre todo se deciden defender o contrario do que defendían, coa mesma vehemencia e o mesmo talante. É para cavilar. Se lles dá por botarse a correr atrás dun, o recomendábel é saír por patas.
(o artigo completo)
X.M. Sarille en ECG 15.07.2008
Pero resultou preocupante, e hai que dicilo, o discurso da concelleira Carmen Marón, antiga vazquista. Aplicouse no pleno cunha vehemencia excesiva en contra do Partido Popular. Este partido é agora o defensor das posicións lingüísticas do embaixador e a señora Marón tirouse á iugular da dereita, proclamando que se debe cumprir a lei, o cal é unha grande e fermosa verdade. Benvido o cargo público á obediencia debida ás normas, mais amosar ese impulso case agresivo cos que ficaron atrás mentres ela se transformaba, dá lugar a un comportamento pésimo.
É difícil concederlles a razón ás persoas que viran tan bruscamente, sobre todo se deciden defender o contrario do que defendían, coa mesma vehemencia e o mesmo talante. É para cavilar. Se lles dá por botarse a correr atrás dun, o recomendábel é saír por patas.
(o artigo completo)
A intelixencia de Barreras (Miguel Anxo Fernán Vello, 14-7-08): graciñas de novo, Miguel Anxo.
Copio o título deste artigo dun outro artigo escrito por Manuel Bragado no seu "Brétemas", unha das "bitácoras electrónicas" máis interesantes (e debo citar aquí tamén "As uvas na solaina", de Marcos Valcárcel: excelente) de todas cantas se escriben en galego: por diversidade de contidos culturais, literarios e informativos e polo estilo e a forma que a define. Fala Bragado da admiración que sente polo proxecto empresarial de Barreras, o primeiro esteleiro privado galego, empresa punteira pola súa capacidade construtiva e de aplicacións tecnolóxicas, e informa o editor da progresiva adopción do idioma galego na documentación interna, na rotulación e nas relacións laborais e comerciais que realiza o esteleiro vigués.
(o artigo completo)
Copio o título deste artigo dun outro artigo escrito por Manuel Bragado no seu "Brétemas", unha das "bitácoras electrónicas" máis interesantes (e debo citar aquí tamén "As uvas na solaina", de Marcos Valcárcel: excelente) de todas cantas se escriben en galego: por diversidade de contidos culturais, literarios e informativos e polo estilo e a forma que a define. Fala Bragado da admiración que sente polo proxecto empresarial de Barreras, o primeiro esteleiro privado galego, empresa punteira pola súa capacidade construtiva e de aplicacións tecnolóxicas, e informa o editor da progresiva adopción do idioma galego na documentación interna, na rotulación e nas relacións laborais e comerciais que realiza o esteleiro vigués.
(o artigo completo)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
