FIRENZE EN CADEIRA DE RODAS (agora en fotos)
Entradas
Hace 5 días
30 ene 2009
FIRENZE EN CADEIRA DE RODAS (para ARUME, cómo non!)
(Vai, con retraso, esta minicrónica da viaxe a Florencia entre o 16 e o 19)
Convidados polo meu cuñado, Millán Picouto, e a súa compañeira Deborah, fixemos unha rápida visita a Florencia. Saímos do Porto un venres, de madrugada, e dúas horas e pico logo xa estabamos en Pisa. No avión vimos alborexar o día, unha xornada soleada e clara, atravesando os Pirineos, os Alpes e o golfo de Xénova. En Pisa collemos un autobús ata Florencia, que nos recibiu cun atasco de tráfico xigantesco, o que nos retrasou máis dunha hora.
Paramos no Hotel Maxim´s, no mesmo centro da cidade, unha casa antiga, pero cómoda e quentiña, coa calefacción a tope. A miña primeira sensación foi o frío na rúa, pois non o esperaba, pero o solventamos cunha mantiña que trouxo Deborah da súa casa. A vantaxe é que nestas datas non hai demasiada xente e non hai que facer colas para entrar nos monumentos.
A segunda sensación potente foi ver aboiar a cúpula do Duomo, como un globo xigantesco, no centro das rúas da cidade. A primeira tarde e noite foi só o encontro, fascinante, coa beleza da cidade. Achegámonos xa, de noite, á Ponte Vecchio e á dozura do Arno.
O sábado xa foi xornada de visitas con detalle: o Duomo de Santa María del Fiore e as portas de Ghiberti, o Baptisterio (encantáronme os frescos apocalípticos do interior), Santa María della Santa Croce, Piazza della Signoria, Piazza della Republica, Santa María Novella, Hospital dos Inocentes, Santa María Annunciata, etc. Non podo entrar en detalles: só indicar que ó entrar no Duomo, encontrei austero e sobrio o interior. Logo entendín o que me pasaba: faltábame o Barroco que estamos afeitos a ver os galegos dende nenos nas nosas igrexas.
Tivemos ademais, na xornada do sábado, a compaña dun guía, Enrico Santini e a súa dona, que comeron connosco, descifráronnos tantos tesouros e agasalláronos cunha chea de anécdotas de Miguel Ángel, Brunelleschi e todos eses xenios.
Da arte vista neses días, sorprendeume a presenza de Giotto e os pintores da súa escola na cidade e, por suposto, case todo o que se pode admirar nos Uffizzi, dende a Venus de Tiziano a Miguel Ángel, pasando por Leonardo, Caravaggio, etc. E algunhas sorpresas en obras de Bronzino, Parmigianino e outros mestres. Ós Uffizzi dedicámoslle boa parte do domingo.
Tamén me encheu de emoción espertar escoitando as campás do Duomo e doutras igrexas. Outra tardiña dedicámola toda a San Miniato, visitando o interior da basílica, tan orixinal e sorprendente, e deleitándonos nas fermosas vistas de Florencia dende alí e dalgunhas grandes casas do arredor e as paisaxes típicas da Toscana.
Fomos varias veces á Ponte Vecchio e lembreime do meu pai: canto lle gustaría poder ver estas xoierías!
A comida, italiana, agás unha cea nun chinés, e probamos a grapa e os doces e licores típicos (non había que conducir).
Tamén houbo tempo para visitar algunha gran libraría: autores españois máis visibles, Javier Marías e César Vidal (uf!).
Firenze, por razóns patrimoniais, non é unha cidade nada doada para visitar en cadeira de rodas: chan non liso, beirarrúas demasiado estreitas, etc. Solucionámolo co esforzo continuado de Millán, María, Deborah e a súa filla Fernanda, e o amigo desta, Paulo. Graciñas de corazón a todos/as eles. Foi unha visita fermosa, ben aproveitada, ben agradable. Nas miñas circunstancias, un auténtico milagre de fermosura e historia.
(Vai, con retraso, esta minicrónica da viaxe a Florencia entre o 16 e o 19)
Convidados polo meu cuñado, Millán Picouto, e a súa compañeira Deborah, fixemos unha rápida visita a Florencia. Saímos do Porto un venres, de madrugada, e dúas horas e pico logo xa estabamos en Pisa. No avión vimos alborexar o día, unha xornada soleada e clara, atravesando os Pirineos, os Alpes e o golfo de Xénova. En Pisa collemos un autobús ata Florencia, que nos recibiu cun atasco de tráfico xigantesco, o que nos retrasou máis dunha hora.
Paramos no Hotel Maxim´s, no mesmo centro da cidade, unha casa antiga, pero cómoda e quentiña, coa calefacción a tope. A miña primeira sensación foi o frío na rúa, pois non o esperaba, pero o solventamos cunha mantiña que trouxo Deborah da súa casa. A vantaxe é que nestas datas non hai demasiada xente e non hai que facer colas para entrar nos monumentos.
A segunda sensación potente foi ver aboiar a cúpula do Duomo, como un globo xigantesco, no centro das rúas da cidade. A primeira tarde e noite foi só o encontro, fascinante, coa beleza da cidade. Achegámonos xa, de noite, á Ponte Vecchio e á dozura do Arno.
O sábado xa foi xornada de visitas con detalle: o Duomo de Santa María del Fiore e as portas de Ghiberti, o Baptisterio (encantáronme os frescos apocalípticos do interior), Santa María della Santa Croce, Piazza della Signoria, Piazza della Republica, Santa María Novella, Hospital dos Inocentes, Santa María Annunciata, etc. Non podo entrar en detalles: só indicar que ó entrar no Duomo, encontrei austero e sobrio o interior. Logo entendín o que me pasaba: faltábame o Barroco que estamos afeitos a ver os galegos dende nenos nas nosas igrexas.
Tivemos ademais, na xornada do sábado, a compaña dun guía, Enrico Santini e a súa dona, que comeron connosco, descifráronnos tantos tesouros e agasalláronos cunha chea de anécdotas de Miguel Ángel, Brunelleschi e todos eses xenios.
Da arte vista neses días, sorprendeume a presenza de Giotto e os pintores da súa escola na cidade e, por suposto, case todo o que se pode admirar nos Uffizzi, dende a Venus de Tiziano a Miguel Ángel, pasando por Leonardo, Caravaggio, etc. E algunhas sorpresas en obras de Bronzino, Parmigianino e outros mestres. Ós Uffizzi dedicámoslle boa parte do domingo.
Tamén me encheu de emoción espertar escoitando as campás do Duomo e doutras igrexas. Outra tardiña dedicámola toda a San Miniato, visitando o interior da basílica, tan orixinal e sorprendente, e deleitándonos nas fermosas vistas de Florencia dende alí e dalgunhas grandes casas do arredor e as paisaxes típicas da Toscana.
Fomos varias veces á Ponte Vecchio e lembreime do meu pai: canto lle gustaría poder ver estas xoierías!
A comida, italiana, agás unha cea nun chinés, e probamos a grapa e os doces e licores típicos (non había que conducir).
Tamén houbo tempo para visitar algunha gran libraría: autores españois máis visibles, Javier Marías e César Vidal (uf!).
Firenze, por razóns patrimoniais, non é unha cidade nada doada para visitar en cadeira de rodas: chan non liso, beirarrúas demasiado estreitas, etc. Solucionámolo co esforzo continuado de Millán, María, Deborah e a súa filla Fernanda, e o amigo desta, Paulo. Graciñas de corazón a todos/as eles. Foi unha visita fermosa, ben aproveitada, ben agradable. Nas miñas circunstancias, un auténtico milagre de fermosura e historia.
Beatificación de Esperanza Aguirre
(vía Carrión)
(vía Carrión)
Colabora co proceso de beatificación da Presidenta Aguirre (do blog recuperamadrid)
Como es bien sabido de todos, en el proceso de beatificación y de canonización es necesario pasar por la Petición Pública de Milagros, siendo requeridos dos milagros para cada uno de los pasos, salvo en el caso de martirio. (se dá en este caso, pero no aplicable a la beata)Es necesario dirigirse al Excmo. y Rvdmo. Sr. D. Antonio María Rouco Varela para que reuna pruebas y tome acta notarial de los testimonios y, si los datos lo justifican, enviar dichos materiales a Roma. De este modo se necesitan personas que hayan sido testigos de:
Milagro namber uan: Tener una larga carrera en la política. Si milagroso fue su inicio como Concejala del Ayuntamiento de Madrid o Ministra de Educación, no lo fue menos su desempeño como Presidenta del Senado.
Milagro namber chu: Cuando, tras perder las elecciones autonómicas, nadie daba un duro por su futuro político una milagrosa intervención la llevó a la Presidencia de la Comunidad de Madrid.
(segue en Comentarios)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
