Tierras de penumbra /

Una pena en observación (C.S. Lewis)

Un amigo mándame esta ligazón dunha interesante revista dixital, da Universidade de Salamanca, con este número sobre Medicina e Cine.

Entre outras cousas, hai un artigo sobre esta película e este libro, dúas pezas de culto no meu canon persoal. Velaí uns anaquiños da obra de C. S. Lewis.

La muerte es un tajo en seco al amor...el duelo forma parte integral y universal de la experiencia del amor... No deseamos realmente que la pena se prolongue en su primer estadio de agonía... Lo que pasa es que confundimos el síntoma con la cosa misma. La aflicción no es el truncamiento del amor conyugal sino una de sus fases regulares, como lo es la luna de miel...Hay que aceptar el dolor como algo inherente a esta fase...Pero si nos aclaramos con nosotros mismos, no vamos a estar buscando el dolor por el dolor. Cuanto menos mejor...mejor por cualquier parte que se mire. Porque he descubierto una cosa, el dolor enconado no nos une con los muertos, nos separa de ello.
Sea como sea, mi programa lo tengo bien claro. Volver a ella con alegría las más veces que pueda. Hasta saludarla con una sonrisa. Cuando menos la lloro, más cerca me parece sentirla.
Un programa admirable. Solo que, desgraciadamente, no se puede cumplir. Esta noche se me ha vuelto a abrir todo el infierno de la herida reciente: las palabras insensatas, el amargo resentimiento, el mariposeo en el estómago, la irrealidad de pesadilla, el baño de lágrimas. Porque en la pena nada se asienta.
Está uno saliendo de una fase, pero siempre se repite. Vueltas y revueltas... Dicen que los cobardes mueren muchas veces, eso les pasa a los seres amados.
Creí que podría describir una “comarca”, elaborar un mapa de la tristeza. Pero la tristeza no se ha revelado como una comarca sino como un proceso. No es un mapa lo que requiere, es una historia, y si no dejo de escribir esta historia en un momento determinado, por capricho que sea, no habría razón para que dejara de escribir nunca.
La pena es como un valle dilatado y sinuoso, que a cada curva puede revelar un paisaje totalmente nuevo… ¿Te diste cuenta en algún momento amor mío, de lo mucho que te llevaste contigo al morir? Me despojaste hasta de mi pasado, hasta de las cosas que nunca compartimos.

un vello debate, que segue pendente ...

ANTÓN REIXA, De onde son os filmes?, EL PAÍS 03/10/2008

Hóuboche un grande incendio...´, X.L. Méndez Ferrín 3-10-08

Tal como reza ó título desta bagatela comezaban unhas coplas de entroido que, pasada a festa, ficaron para sempre no depósito do folklore familiar dos vigueses. Se os últimos alcaldes de Vigo concorresen cos metalúrxicos ás festas profanas de Bembrive en lugar de ir con cana de mando á procisión nacionalcatólica do Cristo da Victoria coñecerían tamén a cántiga que, en clave de sátira pillabá, perpetúa a lembranza dun incendio que ocorrera a principios do século XX na Porta do Sol. Caracterízanse os vigueses, de pura torgueira ou aveciñados de novo, por teren, ma memoria local. As súas autoridades semellan tamén alleas á historia e á tradición da cidade que gobernan, por iso reinciden cada ano nos fastos do Día da Reconquista ignorando que o bon rei Xosé Bonaparte foi quen propiciou, na constitución de Baiona, que Vigo fose capital da primeira provincia centralista das constituídas á queda do Antigo Réxime: Vigo, e non Tui nin Pontevedra, foi designada como cabeza departamental polos partidarios do bonapartismo e non por Cachamuíña nin polo abade de Valadares nin por Pablo Morillo (grande felón). Penso que as autoridades municipais non saben moito da cidade e inexplicabelmente ignoran o xeito aberrante e disparatado de medrar que ten, á marxe de calquera regularización racional. As autoridade permitiron durante moitas décadas instalacións industriais e comerciais sen taxa. Nun escrito recente, Miguel Pérez González enumerou un rosario de asentamentos fabrís cuxo espazo carece de calquera garantía de salubridade pública, de seguridade no traballo e, mesmamente, de legalidade. Os nomes dos asentamentos, moi eufónicos, son O Gorxal, O Seixiño, O Gandarón, A Vagunda ou Bagunda, A Raposeira, Fragosiño, Freixo, O Lameiro, O Caramuxo, Coruxo en varias zonas. A enumeración de asentamentos de talleres e armacéns irregulares podería incrementarse cos localizados nos concellos limítrofes de Gondomar ou Mos. Os territorios portuarios de Vigo están inzados de depósitos, fábricas, establecementos que non teñen que ver nada coa actividade marítima. Os activistas que consideran o castelán como lingua "propia" de Vigo e Galicia deberían visitar eses dédalos labirínticos que ao cronista lle parecen encantadores pro que fan tolear os transportistas doutros lugares e países á hora de lles entregar as mercadorías aos destinatarios. Verían con espanto que ningunha de tales zonas industriais, primitivas pro dinámicas, teñen un nome en castelán. Soubemos que o pasado 6 de Setembro se orixinou un grave incendio nunha nave na que desempeñaban as súas funcións, algunhas non autorizadas, once empresas diferentes. Houbo quen tivo medo polos veciños que habitan casas próximas aos armacéns que arderon, os cales (beizón aos bombeiros) non sufriron dano esta vez. O alcalde e a cámara municipal non ofreceron explicacións razoabeis. A idea de Vigo é confusa para moitos dos cidadáns do seu vasto, activo multiforme e contradictorio termo municipal. E os gobernantes deste semella que padezan tamén dunha grande ignorancia sobre a realidade urbanística que eles solicitaron administrar. Inoperancia, desidia, abulia, descoñecemento, constitúen a tónica das maioranzas municipais de Vigo desde que temos uso de razón política.

LOBOS, CANS, RAPOSOS ...

PAN POR PAN venres 3 outubro

Tres animais da mesma familia con simboloxías ben diferentes. Os lobos no mundo cristián simbolizan a crueldade, devoradores das ovellas que rexeitan a protección do Bo Pastor. Pero, noutra dirección, foi unha loba quen aleitou a Rómulo e Remo, fundadores de Roma, onde simboliza o coidado materno. O raposo representa o engano e a astucia: pensen nos contos populares; tamén a sabedoría instintiva para os indíxenas de Norteamérica. E os cans? A lealdade, a vixilancia, o valor, o coidado da casa, o vento e o lume, a masculinidade e o sol; nas tradicións celtas tamén o poder da curación. A fidelidade é o seu paradigma e os exipcios e gregos pensaban que compartían a vida de ultratumba dos seus amos e con eles os enterraban. E un chacal simbolizaba en Exipto o gardián dos mortos: Anubis, encargado de levalos ata Osiris, gran xuíz e señor dos ceos e do inframundo.