UN ESTATUTO PARA CRER NO PAÍS.

(Dende a palabra dende o corazón -primeiras Andoliñas-).

(9 outubro de 2004).

A situación política creada nos últimos meses está a formular as posibilidades dunha reforma da organización territorial do estado, onde as comunidades con mayor vontade de seu –Euskadi e Cataluña- xa están a propoñer as súas alternativas. Galiza, definida nacionalidade histórica por ter votado o Estatuto de Autonomía antes da guerra, debe facerse escoitar. Alguén debe erguer esa voz se o goberno galego non o fai: Fraga afirmou hai pouco que o noso país era unha rexión máis.

Sobre este tema falou Anxo Quintana antonte en Ourense. Falou claro, directo, mesmo didáctico: un alumno de primeiro de bacharelato podería seguir ben o seu fío argumental. Entenderano tamén os votantes? Expuxo un formulamento de nacionalismo pragmático e cívico onde conceptos como a “débeda histórica” con Galiza se enchen de contido na necesidade de contar cos instrumentos necesarios para atender as demendas dos cidadáns na súa vida cotía: na sanidade e na educación, na cultura e no artellamento da economía... Quintana valorou ademais o labor inmenso dos precursores: o esforzo de Castelao e Bóveda que nos permite falar hoxe de Galiza

como nación histórica e a nosa aspiración, xusta e merecida, a camiñar sen mimetismos, pero a un ritmo non inferior do de Cataluña ou Euskadi.

Desta vez, os cambios estructurais non teñen por que caernos do ceo, como sucedeu no inicio da transición democrática, en paralelo a Cataluña e Euskadi. Desta vez, será preciso algo máis:para empezar, crer no país, afirmou Quintana. Que non é mal programa...

Fotos de Pepe Trebolle
(No Liceo, de esquerda a dereita Marcos V., Arume dos Piñeiros, J. de Juana e Quintana -o outro-.)