Museo virtual de artistas ourensáns
Para os que non a coñezan, recoméndolles vivamente a web www.museovirtualdeourense.com, inaugurada hai só unhas semanas e financiada con fondos europeos. O "artista" desta iniciativa é Francisco González, responsábel do Centro Simeón, e o deseño correu a cargo de Xosé Lois Vázquez. Recolle unha parte da obra de 150 artistas ourensáns (a condición é que os artistas sexan nados ou traballen en Ourense) e permite tamén visitas virtuais deste emblemático edificio cultural.
Entre os artistas representados está, cómo non, Antonio de Puga, o autor ourensán do século XVII e creador de "O afiador" que se conserva en Rusia (hai pouco estivo exposto na cidade, da man de Caixanova) e do que precisamente acabamos de coñecer un estudo biográfico-artístico de Irene Mera publicado pola Consellería de Cultura: presentouse a pasada semana nun acto no que foi apadriñada pola historiadora da arte Yolanda Barriocanal e polo delegado de cultura, Xosé C. Sierra. E soubemos nese acto da polémica atribución da maioría das obras deste artista. Escollín hoxe dúas das súas obras: O "San Xerome" que seica é seguro de A. de Puga e esa "Magdalena penitente", de atribución moito máis discutíbel, pero a min gustoume tamén moito e por iso figura nesta solaina.

Amigos da República
Os Amigos da República en Ourense, da man de David Cortón, fanme chegar as primeiras novas dos actos deste ano, que xa teñen pechados e que terán como centro unha homenaxe máis que merecida ao benquerido Julio Losada, personaxe cun historial de compromiso que agora se dará a coñecer máis e home fiel das tertulias do Liceo ourensán (foi tamén un dos grandes amigos e confidentes de Carlos Casares, como este mesmo reflectía nos seus artigos).
Para ir "entrando en calor" programan unha conferencia de Gonzalo Puente Ojea para esta mesma semana (transcribo tamén unha parte do seu curriculum, que pode interesar a algúns lectores).

REPÚBLICA, TRANSICIÓN E LAICISMO,
Conferencia de Gonzalo Puente Ojea, o mércores 15 de marzo, ás 20 h. no Ateneo (será presentado pola historiadora Susana Reboreda).

Gonzalo Puente Ojea
Naceu en Cienfuegos, Cuba, no 1925. É unha testemuña excepcional da vida política española, debido aos cargos propios da carreira diplomática, coñeceu aos máis importantes políticos franquistas e aos principais personaxes que levaron adiante a transición política.
Decano do corpo de embaixadores de España, autor de varios libros sobre temas históricos e relixiosos (case que todos reeditados en “Siglo XXI”), Puente Ojea representou ao seu país diante do Vaticano (1985-1987) logo de ser subsecretario no Ministerio de Relacións Exteriores. Un destino que causou polémica entre aqueles que pensaban que o seu ateísmo declarado (ademais de divorciado), resultaba ofensivo para desempeñar o posto (foi cesado como embaixador no Vaticano por deixar de ser idóneo para o cargo).Actualmente reformado (xubilado) da carreira diplomática con título de Embaixador .
Libros publicados
Animismo. El umbral de la religiosidad. Escrita con unha segunda parte a cargo de Ignacio Careaga Villalonga. (Madrid, 1ª ed., abril 2005)
La andadura del saber. Piezas dispersas de un itinerario intelectual. (Madrid, 1ª ed., mayo 2003)
Opus minus. Una antología.

Cumpríronse nestes días (o pasado 9 de marzo) catro anos da morte do amigo Carlos Casares. Moitos botamos en falla a súa palabra cálida, o seu xeito peculiar de entender o mundo e de narrar a vida. En homenaxe e lembranza, reproduzo aquí un seu artigo adicado a Salvador Allende, meses antes do golpe de Pinochet. Casares reflexiona con prudencia e intelixencia sobre os perigos do golpismo nun país como Chile, que presumía de ter as forzas militares máis democráticas de América. O artigo publicouse en "La Región", na sección "Con esta lupa" e con este debuxo de Siro López. (Máis textos do primeiro xornalismo literario de Casares no meu libro "Carlos Casares, punto de encontro", Concello Ourense, setembro 2002).

Con esta lupa: Salvador Allende.
A Unidade Popular de Salvador Allende está pasando un dos momentos máis críticos desde a súa ascensión democrática ó poder. O recente golpe de Estado protagonizado polos fascistas de “Patria y Libertad” vai ter moitas máis consecuencias que as que se supuxeron no primeiro momento. Evidentemente, o golpe foi a acción dun grupo minoritario que non conseguiu mover máis que a un pequeño número de militares de baixa graduación, pro sicolóxicamente tivo a súa importancia. Anque o mito do antigolpismo das forzas armadas segue en pé, pois o groso do exército mantívose fiel á Constitución, nembargantes o espectáculo dos tanques maniobrando polas rúas e disparando contra o pazo presidencial deteriorou unha miga a acariñada imaxen do profesionalismo dos militares chilenos. En todo caso, de agora en adiante o golpe aparecerá como máis posible. Os mesmos oficiales que acaban de aplastar o golpe poderían atopar mañá unha xustificación “moral” a favor dunha intervención. A mesma que lle está ofrecendo a Democracia Cristiá de Frei coa denuncia de anticonstitucionalidade e o entorpecemento continuo que leva a cabo contra a xestión socialista. Os militares poderían acabar sendo arrastrados polo clima alarmista e apocalíptico creado pola oposición. Haberá que agardar algún tempo pra ver cómo evolucionan os feitos. Mentras tanto, pase o que pase, Allende terá dado ó mundo unha lección de lealtade e compromiso coa palabra dada ó seu país antes das elecciós: iniciar a construcción do socialismo sin traicionar á Constitución. Outra cousa é xa se tal lealtade é posible frente a un enemigo poderoso que non cre neses valores a non ser que sirvan ós seus intereses. E desta vez non os sirven.
(La Región, 15 xullo 1973)

Ánxeles Cuña.
Entrou con toda a ilusión do mundo no proxecto de dirixir o Centro Dramático Galego, rodeada do aplauso entusiasta do sector e do mundo da cultura. Por iso é incomprensíbel a situación que levou á súa dimisión: un exercicio de inxenuidade e boa fe pola súa banda? Unha confusión ou chapuza por quen debería estar moito mellor informado? A Asociación de Actores reprochou á Xunta a falla de imaxinación para resolver este problema. Sexa como for, o mal está feito e mal empeza o CDG do cambio, xusto nun momento que todo ía ben, con varias montaxes en marcha. A peripecia surrealista da exdirectora de Sarabela daría para unha montaxe teatral cunhas pingas dos labirintos administrativos de Kafka e o sal groso dos mestres do teatro do absurdo, como os seus amados Ionesco e Alfred Jarry.