22 ene 2008


PROBLEMAS DE EUROPA (Sami Nair, Faro de Vigo, 21.1.08)
(Post n.1505, un número bonito. A imaxe corresponde á Magdalena, de Jules Lefebvre, que case semella unha Europa que non acaba de espertar)
Podría evocar muchos temas para demostrar la decepción, la increíble decepción de los que soñaban en una Europa fuerte y que, en lugar de esa Europa, se encuentran hoy en día ante un enano político que obedece a un mercado liberal despiadado. La cuestión central es la de la legitimidad de todo el proceso. Pues está claro que el proceso de construcción, desde el Acta Única de 1986, o sea, a partir del mercado único, hasta el programa de Lisboa y la adopción de la Constitución y su rechazo, todo, digo, demuestra que existe, en cuanto a los pueblos europeos, un problema de legitimidad del modelo de construcción de Europa. ¿La prueba? Las elites políticas, tanto en Francia como en Alemania, no quieren organizar un nuevo referendo para saber si los pueblos aceptan o no ese Tratado institucional. Se esconden prudentemente detrás de sus Parlamentos. Temen al juicio de los pueblos. Violan la soberanía popular.¿Pero por qué los pueblos son inquietos y las elites dirigentes tan vergonzosas a la hora de decidir sobre el porvenir de Europa? Porque de hecho esta construcción tiene una sola dirección: la de la privatización generalizada del vínculo social en un mercado liberal desencadenado. Dicho de otro modo: los pueblos se dan cuenta de que el viejo sistema de servicios públicos, de solidaridad, en todos los campos (salud, alojamiento, jubilaciones, educación, seguro social), está desapareciendo bajo el avance ineluctable de la privatización llevada a cabo por la Comisión europea en nombre de las leyes de competencia. La dinámica de esta estrategia es imponer a la sociedad europea un modelo social comparable al modelo norteamericano, individualista, sin cobertura social ni lógica de solidaridad. Y todo eso para poder "competir con armas iguales" en la "competición mundial".

LUIS MATEO DÍEZ NO LICEO: REFERENCIAS GALEGAS.

Como xa se fixo coa de Juan Cruz, o Liceo colgará na súa web a gravación íntegra da conferencia que onte pronunciou Luis Mateo Díez no Liceo ourensán, nos XVIII Encontros Literarios, despois de ser presentado con xeito por Teresa Devesa. Xa que logo non a vou resumir aquí e limitareime a contarlles, ós non asistentes, que se centrou sobre todo no poder da Palabra, a Memoria e a Imaxinación na construcción da literatura. Polo camiño falou de qué é a novela, da relación entre a relembranza e o relato e do poder fecundador da memoria: “A imaxinación non é outra cousa que memoria fermentada”, en fermosa definición de Lobo Antunes.
Pero si sorprendeu a algúns (non a outros, que xa o tiñamos escoitado outras veces), o fondo coñecemento que o leonés Mateo Díez ten das letras galegas. Iniciou a súa charla reivindicando o centro do mundo nas súas terras natais de Laciana, que se multiplican no noroeste peninsular, dende o que os autores galegos e leoneses loitan en tensión co desexo de universalidade (e citou a mestres como Kafka, Roth e Faulkner). Esta loita e esta tensión é común, dixo, a autores galegos que foron moi relevantes na súa formación e citou, entre outros, a narradores como Rafael Dieste, Ánxel Fole e Méndez Ferrín. Tivo palabras de fascinación para “Os biosbardos” e para “Xente ao lonxe”, confesando o poder de Blanco Amor no espertar do escritor. E, por suposto, para o amigo Carlos Casares. Pero tamén falou de Curros (viña de visitar Celanova, con Teresa) e de Celso Emilio Ferreiro, a quen coñeceu nunha Feira do Libro de Madrid (“un dos meus poetas favoritos”). Aínda, noutros momentos da charla, saíron a conto autores como Manuel Rivas. E logo, na cea, alguén lle preguntou por Álvaro Cunqueiro, a quen, nun lapsus deses parvos, esquecera citar, sendo un dos escritores fundamentais do seu universo literario, que coñece moi ben, como logo nos demostrou, e a quen sempre admirou moi fondamente ("uno de los más grandes").
SALVAR AS PALABRAS (Palabras con memoria)
A AELG iniciou un proxecto de salvación de palabras en desuso e, xa que logo, en perigo de extinción. Tras pedirlle permiso á propia asociación e ó promotor do proxecto, traio aquí a carta que se está a enviar ós socios e máis un primeiro documento de Palabras recuperadas, con indicación das persoas que fornecen os datos respectivos (en COMENTARIOS). Da AELG infórmanme que solicitan a colaboración de todo o mundo que poida achegar máis suxerencias ó respecto.
Esta é a carta enviada:
Prezado Socio/a:Días atrás presentámosvos a iniciativa de recuperación de "Palabras conmemoria", que pretende xuntar un banco de palabras en desuso (e polo tantoen perigo de extinción) co afán de recuperalas e poñelas de novo envixencia e nos dicionarios.Pois ben, hoxe enviámosvos un primeiro documento (anexo) coas achegas recadadas até o momento.Ao enviar a palabra, cómpre facer constancia do seu significado ousignificados, así como a zona (ou zonas) onde aínda pode ser escoitada,amén doutras características que se consideren oportunas para a súarehabilitación.Animámosvos a seguir facendo os vosos envíos ao seguinte enderezoelectrónico a cargo do noso Vogal por Lugo, Isidro Novo: palabra.con.memoria@aelg.org.
Recibe un cordial saúdo,O Consello Directivo da Aelg.

Entre as palabras desta primeira remesa figuran formas tan orixinais como
acomerar, babuxo, broas, cencellar, conaipas, escampaviar, escornapitos, facer xixa, gabuxas, quilar, á rebendía, sifate e xarbote.
en poleiro alleo
Un pouco de lingua (Monxardín), evocación de Díaz Pardo (Sarille), chineses e máquinas tragaperras (Gzez. Tosar)...

Contra as lapas, de Afonso Monxardín (GH 22 xaneiro)

Isaac (X.M. Sarille, ECG 22 xaneiro)

Chineses (L. González Tosar, ECG 22 xaneiro)

Ángel González
Pan por Pan martes 22 xaneiro (A foto do poeta é de Marina Taibo)
O segredo dos grandes poetas é descubrirnos a realidade por vez primeira. Como se antes nunca existise. Como se acollese unha nova luz. A chuvia molla, pensamos, e non é certo: Ángel González descubriu toda a forza do amor en versos como estes: “La lluvia que ha mojado tus cabellos/ no ha mojado tu cuerpo ni tu cara”. Revelounos que no xardín onde xerminan os cadáveres a pompa da rosa nunca é fúnebre. E que toda patria, para os que a amamos, ten algo de presidio, aínda que sexa patria de amor cando “la nostalgia me muerde las entrañas”. Nun artigo di Juan Cruz que a poesía de Ángel González é terapéutica: somos só un elo máis dunha longa cadea, pensamos ó ler “Para que yo me llame Ángel González”, un dos seus textos máis coñecidos. Somos o que queda apodrecido entre os restos, di o poeta, “el éxito de todos los fracasos”: a felicidade de ser reconcílianos coa vida.