31 ene 2010



Darío Villanueva non ve o conflito do que algúns falan
Defensor a ultranza das linguas como vehículo de comunicación, o catedrático de Teoría da Literatura da USC Darío Villanueva (Vilalba, 1950), acaba de tomar posesión como secretario de la Real Academia Española de la Lengua (RAE). É partidario de leis protectoras
Galicia Hoxe, 31.01.2010 F. FRANJO
Kaydea.Costa da Morte.Lenzo.

Hai pouco máis dun ano mantiña que a convivencia do galego e o castelán vivía un momento doce. Os feitos ocorridos das últimas semanas parece que cambiaron as cousas.
Un lingüista ten unha posición ante a lingua bastante distinta dun lexislador ou do membro dun Executivo que aplica algunhas leis. Esa é a dimensión autenticamente política. Un lingüista ama todas as linguas, considera que son iguais e que a súa función primordial é servir para a expresión das persoas e para a comunicación entre elas. Do mesmo xeito que un médico ten o seu xuramento, nós tamén o temos, aínda que nunca realmente pronunciado, de amar todas as linguas. É moito máis fácil que se entendan dúas persoas que falan linguas distintas a que se entendan dúas persoas que non teñen lingua algunha. O peor que se debe é converter ás linguas en instrumentos de división e instrumentos de incomprensión.
Entón onde está a clave?
A clave en termos políticos podería estar nun cumprimento estrito e leal do que a Constitución di e que recoñece a cooficialidad das outras linguas españolas que non son o castelán. Eu sobre todo aplicaría o artigo terceiro que é o que di que o patrimonio lingüístico debe ser respectado e protexido. Isto é algo que non só compromete ós políticos senón tamén á sociedade civil.
Quizais utilizouse como unha arma política esquecendo o aspecto filolóxico.
O importante é apreciar se esa conflitividade existe. O peor sería que se cometesen erros que provocasen un conflito innecesario onde non o hai. O que non aprecio é que exista o conflito lingüístico do que se fala.
O dialógo é o camiño?
Eu falaría da lealdade constitucional, o que significa que todos apliquemos ese principio de que hai unha lingua oficial e dunhas cooficiales. E que esta variedade no canto de ser un problema debe ser respectado e protexido. Isto significa que hai que contribuír a que non se deteriore e alí onde necesita un apoio que as leis llo dean.