Entradas
Hace 5 días
5 ene 2008
Películas que se poden recomendar (vistas nestes días)
Descubrindo Nunca Xamais, de Marc Foster (2004), con Johnny Depp e Kate Winslet, baseado na biografía do creador de Peter Pan, o exitoso dramaturgo escocés James Matthew Barrie.
Serenata nostálxica, de George Stevens (1941), con Cary Grant e Irene Dunne. Imprescindible para pais primeirizos. Un correcto melodrama que manexa con elegancia as elipses narrativas e a música como fío da historia. Por que se esqueceron sempre de Cary Grant no caprichoso reparto dos Oscar, mesmo en papeis dramáticos como este?
López en Galicia Hoxe
Dende o pasado día 2 incorporouse a Galicia Hoxe o humorista galego que asina como López: xusto enriba da miña Andoliña diaria, na contra dese xornal.
Creo que é o mesmo e misterioso López que se asomaba a cotío ós Croques, o blog de Perfecto Conde. En calquera caso, benvido a esta contigüidade xornalistica: rexistramos un novo debuxante de humor na prensa galega. Que sexa por moito tempo.
A viñeta de hoxe é ben simpática. E a de onte, aguda e atinada: dille unpersonaxe a outro, sentados os dous nun banco dun xardín: "Non queren á igrexa nos asuntos do Estado e pídenlle ao Apóstolo que nos resolva o problema do paro e do terrorismo".
Saturnino, o ciclista escalador-camareiro
Hoxe pola mañá fun coa miña filla ó Barco de Valdeorras. Pasados Os Peares, ó rematar esa costa que nos achega ás chairas de Monforte (sempre con néboa), encontrámonos con Saturnino González, o popular ciclista camareiro. Xa o temos encontrado varias veces por esta estrada: saudounos ós que íamos en automóbil e dende aquí devólvolle o saúdo.
Políticos vagos?
Andoliña sábado 5 xaneiro.
Andoliña sábado 5 xaneiro.
Imaxe: "Meu rei", Jorge Cabezas, 2005.
Son vagos os nosos políticos? A primeira vista habería que dicir que non: aparecen cada dous por tres a inaugurar algo, dando a súa opinión, ofrecéndonos as súas alternativas sobre este e aquel tema que coidan importante. Moitas veces, falando de máis. A algúns que coñecemos vémolos na rúa sempre pegados a un móbil, supomos que arranxando os grandes problemas da cidade ou do país; quizais desa chamada dependa a posta en marcha dunha infraestrutura vital para Galicia, quen o sabe?
Hainos de bico retorto e outros de sorriso publicitario. Como os hai próximos e outros distanciados, cesaríanos: algúns próximos fanse inaccesibles en canto pisan moqueta. Semella que andan sempre estresados e iso non é bo para o corazón. Por riba, en España teñen mala imaxe, sinónimo de nepotismo e corrupción para moitos cidadáns.
No concello ourensán, por terceira vez en pouco tempo, decidiron adiar un pleno municipal: noutras ocasións por ponte, nestas polas vacacións de Reis. O mesmo sucede nos parlamentos. Quizais o precisen para non gastar de máis o móbil. Pouco agradecidos, os cidadáns nin sequera entenden que todo o demais pode agardar.
ENTRE HORTAS E PORTAS, de Xosé Manuel González
26. Arreite.
O Xosé da Casanova é un ano máis novo ca min.
Ben ha de lembrar.
26. Arreite.
O Xosé da Casanova é un ano máis novo ca min.
Ben ha de lembrar.
Que confusión, canto mal amaño, que dozura. - A carne é débil. - Non, a carne é forte. Gaña en valor a segunda das retóricas; se alguén a enunciase, determinada cara enrubiaría, brillaría algún ollo.
O acto sexual pleno está, de boca, inmiscido no máis corrente da vida diaria. Son os anos sesenta e rapaces que xogan ás apandas proclaman “condón de esparto”, unha fórmula coma outra no salto previo á patada no cu; outros, que aprenden ciencias naturais, chámanlle condón de Aquiles a unha articulación fibrosa. Pouco hai que evocar, por innecesario, sobre voces tabú que se volven interxección ou comodín lingüístico, o xeneral Carallo á fronte de todas. Cousa frecuentemente inocua, igual ca no conto do gatiño.
Sobre a unha da mañá, van todos os gatos da Rúa Nova cara á Praza Maior; na Rúa da Cruz encontran un gato pequeno e pregúntalles:
- Onde ides todos xuntos?
- Imos foder.
- Quero ir convosco!
- Que has vir, hom, que has vir. Vaite deitar.
- Quero ir! Levádeme, levádeme!
- Veña, hom, deixa vir o pequeno. Ten que ir aprendendo.
Van logo xuntos por Conde Pallares, chegan á praza e alí, no palco da música, hai unha gata, toda remirada, lambendo nas unllas. Os machos comezan a dar voltas por baixo, unha vez, outra, unha vez, outra. Cando levan doce, o gatiño, que non pode co sono, advirte:
- Bueno, eu fodo outra volta e voume, ¿eh?
Xogos de palabra que fan aqueles a quen os maiores adoitan instruír, igual, a medio de conto e sobreentendido; tal ensino axudará como habelencia nun futuro, pouco agora para termar deste brío que ameaza arroiar en enxurrada. Dando, por veces, en malestar do ignorante ou novicio: de onde tal emanación, inesperada, que eu non activei? Saberá un, pero máis tarde, que polución nocturna non é masturbación (ou pera, ou palla); saberá, tamén, que a cabeza traballa ás veces máis cá man, por moi incrible que pareza.
Todo leva a encontro, ben se sabe. O como é outro choio, que debe explorarse; exploración, proba constante. Á expectativa na verbena da Milagrosa, con bolero; na festa de San Roque, samba. Hai quen vai bailar polo baile, outros por meter man; “mete man quen non pode meter outra cousa”, volve a palabra. Pero elas queren chegar virxes ao matrimonio e no fondo eles entenden, sobre todo pensando no propio casamento; algún concibe inusual interrogante, digno -para os outros- de parvo ou quizá madamita: por que mulleres e non homes?
Amor é outra cousa, e verba de canción. Cando a efusión de abaixo leva incorporado sentimento arriba, dise que un está polo outro. E de súpeto, hai volta de páxina, digo década.
Chegan os setenta, un degoro de franqueza dá en varrer condicionantes. A voz de Bonnie Tyler, o continente da Tina Turner han categorizar: dille abur á nena débil e calada, esa imaxe. No ano 69 un tabú de circunspección rolara co “Je t’ aime, moi non plus”, aínda que na máquina de discos en Los Tilos, rúa do Bispo Agirre, soase unicamente música, non letra. Tres anos despois, difundíase en copia a historia verídica e abraiante do cipote de Archidona; aquel Cela xa sacara a segunda entrega do Diccionario Secreto e algún adolescente especulaba: que será, como posible, “echar un polvo en el vacío”?. Vicente Araguas, aceno de esguello goliárdico nas Voces Ceibes, cantando pornografía medieval desvelaba un vencello cultísimo do homólogo cantigueiro galego e contemporáneo:
A ũu frade dizen escaralhado
O acto sexual pleno está, de boca, inmiscido no máis corrente da vida diaria. Son os anos sesenta e rapaces que xogan ás apandas proclaman “condón de esparto”, unha fórmula coma outra no salto previo á patada no cu; outros, que aprenden ciencias naturais, chámanlle condón de Aquiles a unha articulación fibrosa. Pouco hai que evocar, por innecesario, sobre voces tabú que se volven interxección ou comodín lingüístico, o xeneral Carallo á fronte de todas. Cousa frecuentemente inocua, igual ca no conto do gatiño.
Sobre a unha da mañá, van todos os gatos da Rúa Nova cara á Praza Maior; na Rúa da Cruz encontran un gato pequeno e pregúntalles:
- Onde ides todos xuntos?
- Imos foder.
- Quero ir convosco!
- Que has vir, hom, que has vir. Vaite deitar.
- Quero ir! Levádeme, levádeme!
- Veña, hom, deixa vir o pequeno. Ten que ir aprendendo.
Van logo xuntos por Conde Pallares, chegan á praza e alí, no palco da música, hai unha gata, toda remirada, lambendo nas unllas. Os machos comezan a dar voltas por baixo, unha vez, outra, unha vez, outra. Cando levan doce, o gatiño, que non pode co sono, advirte:
- Bueno, eu fodo outra volta e voume, ¿eh?
Xogos de palabra que fan aqueles a quen os maiores adoitan instruír, igual, a medio de conto e sobreentendido; tal ensino axudará como habelencia nun futuro, pouco agora para termar deste brío que ameaza arroiar en enxurrada. Dando, por veces, en malestar do ignorante ou novicio: de onde tal emanación, inesperada, que eu non activei? Saberá un, pero máis tarde, que polución nocturna non é masturbación (ou pera, ou palla); saberá, tamén, que a cabeza traballa ás veces máis cá man, por moi incrible que pareza.
Todo leva a encontro, ben se sabe. O como é outro choio, que debe explorarse; exploración, proba constante. Á expectativa na verbena da Milagrosa, con bolero; na festa de San Roque, samba. Hai quen vai bailar polo baile, outros por meter man; “mete man quen non pode meter outra cousa”, volve a palabra. Pero elas queren chegar virxes ao matrimonio e no fondo eles entenden, sobre todo pensando no propio casamento; algún concibe inusual interrogante, digno -para os outros- de parvo ou quizá madamita: por que mulleres e non homes?
Amor é outra cousa, e verba de canción. Cando a efusión de abaixo leva incorporado sentimento arriba, dise que un está polo outro. E de súpeto, hai volta de páxina, digo década.
Chegan os setenta, un degoro de franqueza dá en varrer condicionantes. A voz de Bonnie Tyler, o continente da Tina Turner han categorizar: dille abur á nena débil e calada, esa imaxe. No ano 69 un tabú de circunspección rolara co “Je t’ aime, moi non plus”, aínda que na máquina de discos en Los Tilos, rúa do Bispo Agirre, soase unicamente música, non letra. Tres anos despois, difundíase en copia a historia verídica e abraiante do cipote de Archidona; aquel Cela xa sacara a segunda entrega do Diccionario Secreto e algún adolescente especulaba: que será, como posible, “echar un polvo en el vacío”?. Vicente Araguas, aceno de esguello goliárdico nas Voces Ceibes, cantando pornografía medieval desvelaba un vencello cultísimo do homólogo cantigueiro galego e contemporáneo:
A ũu frade dizen escaralhado
e faz pecado quen lh' o vai dizer
ca, pois el sab' arreitar de foder,
cuid' eu que gaj' é de piss' arreitado;
e, pois emprenha estas con que jaz
e faze filhos e filhas assaz,
ante lhe digu' eu ben encaralhado.
Tal dato e texto literario adoita espallalo na cidade algún universitario en vacación; traen así mesmo noticia de que frecuentes mozas non queren ir virxes ao matrimonio, dubidan mesmo ou negan que vaia haber casamento ningún. “Vivir xuntos” quere dicir sen cerimonia nin compromiso. Moito lugués maduro escoita, queda abraiado, escandalizado, logo teme; a onde levará a promiscuidade, que será da miña nena, quen ha coidar do rapaz; e non haberá máis familia, quen me dará netos; e o romanticismo?
Outros maiores dubidan, tamén hai varón que acouga dama acolléndose ao efecto do tempo e o valor do refraneiro. E de certo haberá amor, familia, netos; seguirá patente que o casado, casa quere. Así e todo, en paralelo a certa polémica sobre estabilidade sentimental, o vello modo e motivo de gobernar o desexo volveuse concepto en dúbida. Precepto cambaleante.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
