Primeiras postais de nadal (2)

O San Rosendo de Arturo Baltar, unha marabilla (enviada por Fco. Gzez).

A foto de Vázquez Pintor, creo que do seu propio xardín, fermosísima.

A niñada de ourizos cachos (son dúas fotos en realidade), tamén de natureza, é de Rosa Aneiros.

A postal do BNG, que envía Fco. Jorquera, senador e coordenador da Executiva Nacional, quizais sexa un pouco convencional, pero tamén efectiva como deseño de impacto directo e claro (perdón, don Vicente: polo de "impacto"...).

Primeiras Postais de nadal (1)
Outro amigo e compañeiro de traballo reclámame que faga a escolma de postais como o ano pasado.
Pois aí vai. De paso aproveito para agradecer ese aceno a todos os que se acordaron de min (por correo normal ou correo @). Agás esquecemento involuntario, os que seguen:
Biblos
BNG nacional
Centro Internacional de Prensa (Carme Carballo)
Concello Barbadás, cunha colección de retábulos barrocos (mágoa que as fotos sexan demasiado pequenas)
Concello Redondela (Xosé F.)
Cultura Popular Sandiás
Editorial Galaxia (con debuxo de Xohán Ledo e versos de X.Mª Álvarez Blázquez)
Faro de Vigo (cunha viñeta de Forges)
Francisco González (Centro Cultural Simeón, cun fermoso San Rosendo en barro policromado)
Fundación Rosalía (Helena Villar)
José Cabañas Grez. (ARMH)
Laura Seara
Liceo Ourensán
Luis Fernández Guitián ou Luís de Sober (cun poema propio)
Marga Alfonso (a máis gamberra, coa portada de El Jueves)
Marisa Marimón
PEN Clube
Presidencia da Xunta
Rosa Aneiros
Tacho
Xosé M. Vázquez Pintor (cunha fermosa fotografía da natureza)
Xesús M. Marcos

Xulio Ríos

(Nesta primeira entrega van as postais de Galaxia, Pen Clube, Fundación Rosalía e a brincadiera de Marga Alfonso. Saúdos e graciñas a todos/as).

Pelerinaxes

Un contertulio desta casa pregúntame por que Galaxia non ten publicadas as obras de Otero Pedrayo, Pelerinaxes e Do San Lucas ao San Xoán (Sazóns de Compostela). Polo que respecta á primeira podo informarlle que Ediciós do Castro reproduciu en 1993, en edición fascsimilar, o orixinal de 1929, cunha breve nota previa de Marta González.

Aproveito a ocasión para rescatar unha vella Andoliña (17.9.04), na que falaba deste libro:

PELERINAXES, DON RAMÓN E O XAMÓN

A sección de Efemérides dun xornal galego lembra que se cumpren nestes días os 75 anos da aparición de “Pelerinaxes”, de don Ramón Otero Pedrayo, publicado pola Editorial Nós na Coruña en setembro de 1929 (hai unha reedición facsimilar de Ediciós do Castro en 1993). Foi aquela a crónica da viaxe que en sete xornadas fixeran, desde o 7 de xullo de 1927, don Ramón Otero Pedrayo, Vicente Risco e “Ben-Cho-Shey” desde Ourense a San Andrés de Teixido, cruzando a Galiza central. En total 233 km. dos que fixeron a pé 146, porque don Ramón mancouse nun pé e para o resto acudiron ao coche e ao cabalo.
O libro é unha pequena xoia da nosa literatura de viaxes, cun interesante limiar de Vicente Risco e uns deliciosos debuxos da súa man. Pervive toda a forza das mellores prosas oterianas, que reflexiona sobre a filosofía do camiño e a necesidade de “sentir o decorrer, o devenir, o “elan”, os grados de perfeizón, etc., é propio das filosofías ceibes, imaxinativas, sentimentás. Nelas a fixeza somentes representa un caso fuxitivo nun istante de tempo. Camiñando rexurden tódolos momentos hourizontes novos. Unha serra vibra como un ser vivente na su pele; sentimos pasar un río coma unha forza, non como unha cousa que corre. N´hai un paisaxe feito definitivo e formado”.
Este podería ser un dos nosos grandes roteiros culturais. Cando se faga, hai que poñer unha placa en Monterroso que lembre a “cea feudal” dos camiñantes e os versos de don Ramón: “Groria do porco, frol da invernía,/ Sona da casa, lapa da carne./ Xamón”.

A vidreira de Díaz Pardo

Andoliña 21 dec.

Ós seus 87 anos, Isaac Díaz Pardo está a vivir días difíciles, vítima evidente da ingratitude humana. Pero tamén recibe algunhas homenaxes, todas elas merecidas, e algunhas outras alegrías. Entre elas, debe estar esa vidreira que deseñou para presidir o salón de plenos do Parlamento de Galicia, que se presentaba onte. Reproduce dúas figuras humanas que sosteñen un escudo cun dolmen e a lenda ‘Gallaecia’.
Simboloxía de xinea galeguista a utilizada polo artista: é o mesmo dolmen que figuraba na portada da revista Nós ou nalgúns carteis deseñados por seu pai, Camilo Díaz Baliño. Lembro un que fixera Camilo Díaz para a Coral de Ruada onde o dolmen se convertía nunha especie de altar sagrado, nun alento entre místico e nacionalista.
Rodean esta vidreira unha fileira de paxaros que simbolizan a imaxinación: a liberdade, a esperanza, a ledicia, son de certo imaxes acaídas ás aves en moitas tradicións culturais. Sorprendeume, en cambio, o grupo de caracois da base: seica representan a lentitude con que camiña o progreso na realidade, di Díaz Pardo. Por sorte, nada teñen que ver coa simboloxía sexual que lles atribuía Cunqueiro e da que xa falei neste recuncho: mellor, para o sosego dos parlamentarios.