15 nov 2008


Cambalache
MANUEL RIVAS, El País 15/11/2008

Cuando era un ángel de la guardia y director general de la Benemérita, Luis Roldán no consiguió nunca ser entrevistado a fondo y en prime time en televisión. Ése era su verdadero anhelo. Lo intentó por todos los medios, pero sólo obtuvo displicencia. Un día tuvo una revelación. Se le apareció en sueños Alfred Hitchcock y le dijo: "Escucha, Rol, muchacho. Cuanto más elaborado sea el malo, mejor será la película". Desde entonces, se aplicó a la tarea, desarrolló lo mejor que supo lo peor de sí mismo, derrochó talento para hacer bien el mal, se sacrificó incluso en penosas orgías y desagradables dispendios, hasta conseguir, no sin alguna incomprensión en este país de la envidia, una meritoria condena de 31 años de prisión por delitos propios de una encomiable voluntad de estilo, como malversación, cohecho, fraude y estafa. Y todo por conseguir una entrevista en hora de máxima audiencia. El guión de Luis Roldán no se entiende de otra forma. Con todos los matices y diferencias pertinentes, ése es también el caso de otros esteticistas como Mario Conde o Julián Muñoz. Por fin empiezan a ser comprendidos. (...)

Amina Lawall e Aisha Ibrahim Duhulow
Afonso Vázquez-Monxardín
LA REGIÓN 15-11-08


Lembran aquela desdentada nixeriana a quen querían lapidar -matar a pedradas, que soa máis duro e claro- por ter un fillo cinco anos despois de divorciada, alá, no cu do mundo, nunha das catorce provincias do norte de Nixeria onde se aplica a Sharia? Seguramente Amina Lawal nos debe a vida e ela ben o debe saber. Pois si. A presión internacional fixo daquela -hai cinco anos- que o caso fose sobreseído polas cortes do país. Nixeria, cos seus defectos e problemas, é un país. Amnistía Internacional, chapeau. Pero o caso de Aisha é outro. Amnistía chegou tarde, chegamos todos tarde, porque Somalia desde hai vinte anos son só unhas raias nun mapa que fan sufrir, cun xogo de alianzas cambiantes entre señores da guerra, islamistas, piratas e ‘occidentais’, que nin os que seguen a actualidade puntualmente dan entendido ben. O tema é que non puidemos facer nada por ela. Só soubemos que vivira pola súa morte.Aisha pasou uns anos da súa nenez no cam pamento de Hagadeer no noreste de Kenia. A guerra leváraa alí da man de seu pai, quen, como optimista, hai catro meses, decidira que as cousas ían a mellor na terra de orixe e volveu con saudade dos parentes.Instalouse en Kismayo, a terceira cidade do sur de Somalia e a última en ser conquistada aos señores da guerra locais, en xaneiro de 2007 polo exército etíope e o Consello de Tribunales Islámicos, e tratou de refacer a vida. O lugar, certamente, ten un clima paradisíaco pero resultou ser o ollo do inferno. Aisha Ibrahim era xa unha mociña que se daba a maior. Tiña trece anos pero aparentaba máis. Axiña, tres desalmados dun grupo armado calquera, violárona. Ela rota pero con ganas de vivir, animada polo pai, foi presentar denuncia ao cuartel da milicia islamista Al Shabab que no mes de agosto pasado, ou sexa cando nós estabamos coa barriga ao sol, se fixo co control de Kismayo. Os soldados, cómplices, ríronse na súa cara e acusárona de adulterio. Por iso debía morrer. Sentenciárona. Un tal Sheikh Hayakalah, dixo que un tribunal islámico que a xulgara e que ela pedira a morte. Tiveron que levar un camión cheo de pedras ata o estadio de fútbol pois era onda a praia e alí só lle poderían tirar puñados de area. Cavaron un foxo e enterrárona viva deixándolle só fóra a cabeza, tapada iso si, cun saco negro. Seica eran mil os espectadores. Cincuenta milicianos empezáronlle a tirar as pedras. Un rapaz intentou auxiliar á nena. Matárono dun disparo, retiránono e seguiron tirando pedras. Cando pensaron que estaba morta, desenterrárona e levárona para certificar a morte. Pero aínda estaba viva. Devolvérona ao burato, seguiron as pedras zoando no aire e impactando na cabeciña da nena ata que acabou por morrer de todo. O pai, os parentes, as testemuñas din que a nena quería vivir e que a deberon levar arrastras ao burato mortal. Noticia tan incrible é incriblemente certa. Al Jazira fala dela. E mentres aquí, inútiles, discutimos sobre o sexo dos anxos, sobre desenterros, sobre se a raíña pode opinar ou non de terminoloxía e case ninguén falou de Aisha. Que lonxe nos caen esoutros mundos que están tamén neste mundo...