28 dic 2008


Unha homenaxe lembrará a Xaime Quessada no aniversario da súa morte

LVG 28-12-08
O día 31 de decembro de 2007 faleceu o pintor Xaime Quessada Porto. Cando está a piques de cumprirse un ano da súa morte, organizarase un acto en homenaxe ao personaxe ourensán. O evento terá lugar mañá ás 20.00 horas no Centro Cultural da Deputación.
Ademais da súa viúva, María Jesús Blanco , intervirán Jose Luis Baltar, Manuel Peña Rei, José Gómez Alén, Marcos Valcárcel e Xosé Manuel do Caño.

(Engadido: infórmanme que agasallarán ós asistentes cun exemplar do libro de entrevistas de X.M. del Caño con Xaime Quessada)

Morre Huntington, autor de 'O choque de civilizacións'
O politólogo estadounidense faleceu o pasado 24 decembro, segundo anuncia a Universidade de Harvard na súa páxina web
ELPAÍS.com - Madrid - 27/12/2008
ANDOLIÑA luns 12 abril 2004. POR DESGRACIA ACERTARON OS PESIMISTAS
No ano 1258 os mongois, dirixidos por Hulengu, invadiron Bagadade, daquela a cidade máis esplendorosa do mundo. Hai uns meses José Luis Sampedro publicaba a súa novela Los mongoles en Bagdad, partindo deste suceso como metáfora para criticar a guerra de Iraq. Quizais esteamos volvendo ao mundo medieval cando toda a nosa gran historia –o Humanismo, a Ilustración, a Revolución Francesa, as Declaracións de Dereitos- non foi quen de deter tanta estulticia.
Sobre o poder simbólico, pero moi pouco operativo, das Nacións Unidas impúxose a brutal lei da forza, o discurso das mentiras e dos eufemismos cómplices e criminais. Ata as palabras quedaron manchadas: velaí os “ataques preventivos” dos Estados Unidos e as “execucións extraxudiciais” de Israel, estratexias militares que xeneran vinganzas e espirais de violencia que se reproducen vizosas, multiplicando a cada día os seus efectos. Varios intelectuais dialogaron a pasada semana en Madrid arredor da perversión da linguaxe: semella que o uso fascista e totalitario da lingua que denuncia Sami Naïr é xa irreversible. Seica gañou Huntington coa súa teoría do choque de civilizacións: se utilizamos as palabras sen precisión, velaí o concepto de terrorismo islámico, tan simplista, tan descalificador dun mundo cultural e relixioso, ¿podemos laiarnos de que, desde a outra banda, se ofreza unha visión do mundo igualmente falsa e reduccionista?
Por desgracia, tamén nesta hora o discurso do pesimismo foi o da lucidez. Ogallá se equivocasen Sampedro e outros coma el ...

Versos sadomasoquistas
Publican por primeira vez en España as cartas que o poeta francés Apollinaire lle enviou á súa amante Lou durante a I Guerra Mundial

Titulares equívocos
Afonso Vázquez-Monxardín, La Región 27-12-08

Se me dese por titular este artigo ‘Os miles de núcleos de poboación de Ourense non dispoñen de ningún aeroporto’ non mentiría pero, ás claras, estaría tratando de que vostedes pensasen nunha dirección, chamémoslle, vitimista. Se pola contra titulase ‘Máis do noventa por cento da poboación de Galicia ten un aeroporto a menos dunha hora da súa casa’, tampouco diría mentira ningunha e estimularía sensacións conformistas e de satisfacción. Por iso sería desexable, aínda que imposible, que as noticias empezasen pola brava, sen titular ningún e que houbese que ler todo para ter máis independencia de criterio á hora de xulgar e valorar.
Voulles pór un exemplo políticamente incorrecto. O outro día falábase de que as ourensás cobran o 22 por cento menos que os seus compañeiros. E é verdade, pero tamén mentira. Se dicimos pola moderna ‘compañeiros’ en vez do tradicional ‘o meu home’, ‘a miña muller’, sería certo, porque os salarios cobrados polas mulleres, en conxunto, adoitan ser inferiores aos dos homes. Pero se falamos de ‘compañeiros’ na súa acepción plana e primixenia, de colegas do mesmo nivel, ou sexa dos condutores e condutoras de autobús, de profesores e profesoras, de funcionarios e funcionarias, de dependentes e dependentas, de médicos de ambos sexos, de xuíces e xuízas, sería un disparate, porque, señores, por sorte a nosa sociedade evolucionou e nesta altura da historia, discriminación salarial por cuestión de sexo, xénero ou como vostedes gusten dicir, non hai.
¿Que acontece? Pois como é obvio que os traballos que adoitan facer as mulleres son de inferior categoría profesional, con menor formación e valoración social, e por iso é polo que se cobra menos, non pola razón de sexo cóncavo ou convexo. Evidentemente hai máis servizo doméstico ou limpeza en mans de mulleres que de homes. O que parece xusto é potenciar, por suposto, o ascenso igualitario -por formación e valía, estritamente- a postos de máis formación e responsabilidade.Pero podíamoslle dar a volta á noticia. Nun informe difundido pola Comisión Europea en xullo do ano pasado, antes de estalar a crise, falaba de que na Unión Europea a diferencia entre o salario medio dos homes e das mulleres era dun 15 % de media na Unión Europea, un 13 % en España e, por exemplo, o 22 % en Alemaña. Ou sexa, estabamos no conxunto no mellorciño de Europa, igual que as cifran de violencia contra as mulleres que, lembro de novo, son das máis baixas do continente. ¿E por que os datos de Galicia, nos salarios femininos son peores? Pois simplemente porque aquí hai menos industria -igualizadora- e máis subdesenvolvemento. Dese mesmo estudo da Cámara podíamos tirar tres titulares arrepiantes: 1) 1 de cada 3 ourensáns cobra pensión. 2) Case un de cada tres ourensáns pasa de 75 anos. 3) A cifra de sobreenvellecemento (+85 anos) de Ourense é das máis altas de Europa.
Incriblemente a botella está medio chea e medio baleira á vez. Depende de por onde a miremos.

Xaime Quessada
A mirada retida, La Región 28-12-08
Marcos Valcárcel

Vaise cumprir nestes días un ano do falecemento de Xaime Quessada, un dos artistas galegos de referencia do século XX. A súa obra está en galerías de todo o mundo e tamén na súa Auria natal, no Pazo de Vilamarín ou nas rúas ourensás, no seu Fauno do Paseo ou na Serea do parque do Barbaña, realizada co seu amigo Acisclo Manzano. Foi Xaime Quessada un innovador de formas, símbolos, linguaxes, e tamén un gran comunicador visual que levou os seus deseños a múltiples formatos, dende o cartelismo político ás etiquetas dos viños, pasando polo teatro e outras artes. E ese camiño renovador empezou en parte, no bar do Tucho, o Volter, aló polos primeiros anos 60, ó carón de amigos como José Luís de Dios, Acisclo Manzano., Buciños, Xavier Pousa, Virxilio, etc. Co maxisterio estético de don Vicente Risco, a quen sempre lle gardou devoción o pintor. Chamáronlles os artistiñas e gañaron de inmediato o respecto e admiración do mundo cultural. Nesta foto están varios deles (Xaime, primeiro á dereita, mirándonos a todos) con don Ramón Otero Pedrayo nunha taberna de Santander. A foto procede do libro ‘O Volter’, de Sofía Tros de Ilarduya, Ed. Ronsel, 1998.