Periferias.

A xeración de poetas españois dos 50, á que pertence Caballero Bonald, tivo moi boas relacións cos escritores cataláns daquela hora. Nos anos finais da ditadura de Primo de Rivera houbo un importante encontro de escritores españois e cataláns. Os poetas galegos tiñan as portas abertas en “Papeles de Son Armadáns”, a revista de Cela que se editaba en Palma de Mallorca. Son só tres datos: hai moitos máis semellantes.

Despois de 30 anos de democracia e do Estado das Autonomías, o panorama cambiou e quizais non para ben: mesmo intelectuais progresistas asinan na prensa madrileña furibundos artigos para denunciar temas tan absurdos como un suposto “imperialismo” das culturas periféricas. É tan difícil entender dende o centro a pluralidade lingüística e cultural das diferentes comunidades das Españas?

(Pan por Pan 2 febreiro. Imaxe: W. Bouguereau).

Insistindo: Creo que se podería facer moito máis por favorecer as relacións cordiais e mutuamente enriquecedoras entre a literatura castelá e todas as literaturas periféricas. Hai relacións máis ou menos estables entre as letras galegas, catalás e vascas (velaí os Galeuscas). Pero debemos buscar, creo, tamén aliados entre as letras en castelán. E iso non é imposible. Unha experiencia: por Auria, polo Liceo e por outros lugares, teñen pasado moitos dos máis relevantes escritores leoneses de hoxe, nomes como Julio Llamazares, Luis Mateo Díez ou José María Merino (nacido na Coruña, pero formado en León). Poden engadir, se queren, a Antonio Gamoneda (aínda que creo que nunca veu por Auria). Á marxe do tema da lingua, teñen moitísimo en común, na súa sensibilidade, na forma de entender a paisaxe, na apertura á fantasía, con moitos escritores en galego. E creo que comprenden ben o noso xeito de ser e de pensar dende a periferia. Non se deberían intensificar estas relacións letras galegas e escritores en castelán (os de León e todos os demáis)? Non serviría iso para rachar moitos tópicos e estereotipos caricaturescos como os que agora aparecen nos medios de comunicación? É unha utopía?

Un aviso e unhas graciñas
Onte debeu haber problemas con Blogger: creo que houbo xente que non entrou e eu mesmo tiven dificultades en acceder a outros blogs. De feito hoxe abro o correo e hai unhas 35 mensaxes pendentes de onte, que deberon entrar a moi diferentes horas: contestarei agora todas as que poida. E graciñas, unha vez máis, á xenerosa Débora Campos, que mantén eses permanentes e sólidos Fíos invisibles: a nosa amiga ten unha colaboración semanal na radio galega e onte dedicouna ó poder da tecnoloxía na comunicación e nas relacións coas comunidades galegas do exterior, deitando gabanzas xenerosas deste blog e dos amigos/as que o compartimos (se non o puidestes escoitar onte, xoves 1 de febreiro, creo que está online na páxina do programa dende esa data e por unha semana facendo click no audio do xoves: ttp://www.crtvg.es/RG/ficha.asp?prog=15&tipo=Cultura). Graciñas de corazón.

Ademais, estou a engadir, de momento só nas entregas das últimas semanas, o esquema das Etiquetas, que agora si me permite o sistema de Blogger. Para os que aínda non o controlen, é extremadamente funcional: tanto para min como para os posibles lectores/as. Clicando enriba das etiquetas, saen outras referencias, xa publicadas no blog, do mesmo abano temático, ou do mesmo autor, ou dun tema central que poida merecer ser etiquetado como tal (p.ex.Holocausto, Literatura e Memoria, etc.). Co paso do tempo isto permitiranos (tamén a min) ter catalogados todos os artigos do blog, cos seus comentarios, e buscar con máis facilidade calquera referencia necesaria.