Inauguración oficial do curso na Universidade de Vigo

Como xa anunciaramos, hoxe pola mañá tivo lugar a inauguración oficial do curso 2007-2008 na Universidade de Vigo, no campus de Ourense, cunha conferencia do catedrático de Historia Contemporánea, Jesús de Juana. A conferencia, pronunciada en galego, titúlase "Historia e galeguidade" e reflexiona sobre o papel e función do historiador no mundo de hoxe e sobre a construción da identidade galega dun xeito aberto, cunha mención especial á Galicia da emigración.

Na foto inferior, grupo de amigos arredor do conferenciante, despois de quitarse toga e birrete: de esquerda a dereita, M.V., Manuel Ángel Candelas Colodrón, Jesús de Juana e Xosé R. Quintana. As uvas xa estaban ben vendimadas como demostra a copa que porta na man Manuel A. Candelas. As fotos son do amigo Pepe Trebolle (Trebi no blog) que tamén estivo presente durante toda a ceremonia e tertulia posterior.

en poleiro alleo

Desfeita no sul (Méndez Ferrín comenta no Faro os desastres patrimoniais nas terras de Bande)

Adeus a Lidia Senra, tras 18 anos de loita no mundo sindical agrario galego (entrevista no Faro de Vigo)

(Foto Bernabé, de FV)

Refraneiro (2).

Andoliña sábado 6 outubro. Imaxe de Mar R. Caldas.

Outra nota sobre os refráns das mulleres: creo que din máis da posición submisa e marxinal da muller na sociedade tradicional que un longo ensaio. Á muller non se lle permitía sen mofa non ser fermosa: “A muller con bigote, non necesita dote”, di un dos ditos máis crueis. E a mofa caía con todo o seu peso sobre as donas que xa pasaran a mocidade: “A muller despois dos corenta, pónseche balorenta”. Tampouco debía queixarse, seica: “Can que moito ladre, e muller que moito se queixe, é mellor que se deixe”. A muller, en fin, aparece obxectualizada e utilizada: “A muller e o muíño queren uso continuo”.
Velaí o espello dunha situación de despezo e marxinación que foron ben reais ata tempos moi recentes. “Home casado nin muller é” di outro dito moi popular, creo que tamén en Portugal, que amosa con contundencia como a desvalorización feminina serve mesmo para ridiculizar ó home, neste caso ó home casado.
O indicado non é privativo da cultura popular galega: os mesmos riscos poden encontrarse noutras culturas tradicionais e campesiñas, tamén nas que hoxe obrigan ás mulleres a levar velo. Insisto no xa dito: memoria crítica dun pasado que tiña luces e sombras.