O C.D. Ourense debe 832.000 euros a un profesor
O principal acreedor do equipo foi delegado de Medio Ambiente co PP
CRISTINA HUETE - Ourense - 17/03/2008

O ex delegado da consellería de Medio Ambiente en Ourense durante os gobernos do PP na Xunta, Agustín Prado Verdeal, é o principal acreedor privado do Clube Deportivo Ourense. Esta sociedade anónima que recorreu ó procedemiento concursal para facer fronte á súa situación de insolvencia débellle ó político do PP, docente de profesión, 832.160 euros, segundo o informe que o xuíz encargou a varios peritos. (ver comentarios)

Poetas e sátira (3).

Andoliña venres 21 marzo

Na poesía satírica e moralista é frecuente a utilización de animalizacións, imaxes de animais que se comportan de xeito antropomorfo, para ridiculizar os vicios dos seres humanos. Xa se fixo tal nas fábulas clásicas e tamén en obras como “Vida privada e pública dos animais”, de J.J.Grandville, en pleno século XIX.
Celso Emilio Ferreiro tamén empregou a cotío este recurso en libros como o seu “Cemiterio privado”. Usou nunha serie de epitafios imaxes como a do “can dogo” para imaxe dun policía fascista; a do “sapo”, para o emigrante abafado na metafísica da saudade; a do “cuco”, contra un escritor plaxiario, e a do “alacrán debaixo da pedra” para o bo e digno pai de familia que se converte cada noite criminal falanxista. Todo un repertorio satírico sacado do reino animal.
Eu véxolle un precedente no Curros de “O divino sainete”. Vexan este retrato anticlerical cando o de Celanova retrata, no vagón dedicado á Gula, un grupo de frades comendo anacos de ósos dos grandes escritores galegos: “Montón de frades noxentes,/ ouscenos, crasos, cebados,/ de longas uñas e dentes,/ con rudo ranxer de moas/ botan a parva, engulindo/ cal torpes serpentes boas”.

De alivio, de Bieito Iglesias (ECG 20 marzo)

Despois da tronada vén a calma enganosa, a xente volve falar de fútbol nos bares e de achaques nas reunións familiares, pero por baixo das aparencias nótase que uns quedaron aliviados e outros andan levados do demo. Este é un efecto secundario da política democrática, inevitable porque o que é bo para as costas é malo para as illargas. A escisión, a rifa, a tirapuxa forma parte esencial dun réxime de liberdades.
Como votante que nunca gañou uns comicios, estou en condicións de aconsellar aos que se fan mal sangue cando a elección non lles vai dereita. Nese caso, o mellor é pensar: "Tódalas perdas sexan esas" ou ben "Máis se perdeu na guerra de Cuba e viñeron cantando". Non é rexouba, dígolles moi en serio que a democracia consiste no convivio pacífico de persoas radicalmente diversas. O día das votacións coincidín ao pé da urna cos interventores dun partido que non me chista (un señor de gabardina e zapatos caros, dous mozotes de universidade privada con aspecto de pivots de baloncesto) e dixen contra min: "Entre nós hai máis diferenzas das que se observan entre as máis distantes razas humanas". No entanto, estamos chamados a trepar as mesmas rúas sen topeñar uns cos outros. A fala popular conta cunha frase feita que vale por cen sisudos tratados políticos: Cada un é da súa idea.
Alegreime por meu pai (el si figura entre os electores vitoriosos), porque nunha semana funesta na que mamá cegou dun ollo e un neto padeceu as vexigas loucas, cumpríalle algún suceso co que vigorizar os seus oitenta e dous anos. As batallas decisivas líbranse na vida privada. O domingo pelexamos cóbado con cóbado cun xamón de xabarín (abatido polo meu proxenitor, que está feito un Daniel Boone) e cunha cachucha de marrán sabedeiro. Non perdoariamos a comerota aínda que as urnas nos desen a patada.