Fukuyama

Seguro que todos vostedes lembran a Francis Fukuyama. Politólogo, nacido en Chicago (1953). O autor de “O fin da historia” que fixera derramar ríos de tinta. Estivo hai días en Barcelona e foi entrevistado por “La Vanguardia”. Algunhas pistas desa entrevista quedan aquí:
Sobre o fin da historia: “Non se entendeu ben. Quixen dicir que a idea de que estación de destino da historia era o socialismo naufragaba coa caída do Muro. E, xa que logo, a verdadeira terminal, era o liberalismo democrático”.

China e Rusia: os gobernantes chineses saben que están sobre un volcán social, e acabarán por das voto á súa poboación. E se os gobernantes rusos se corrompen, a seguinte xeración impulsará a rexeneración democrática.

Que diría Marx do noso mundo de hoxe: Sorprenderíao, o noso mundo! Vería musulmáns en Europa! E vería que o conflito xa non é tanto de clases sociais como de identidades, nacionalismos e relixións, sobre todo no Primeiro Mundo. O espiritual por diante do material? O sentimento de pertenza a un colectivo, diría eu.

Polo demais, Fukuyama recomenda maior flexibilidade laboral (loubando a Thatcher e criticando o modelo europeo, moi estratificado, “que aínda conserva certa rixidez social”). Lembra que apoiou a guerra de Iraq, para derrocar a Sadam, pero critica o realizado por Bush: “non soubo preparar un futuro mellor para os iraquís. Vino de contado e denunciei tanta incompetencia”.
Ademais, fala ben de Obama (“non é un resentido, é un tipo razonable, centrado, que non polariza posicións, e por iso me gusta”), critica a Hillary Clinton por estar asociada ás loitas de poder clásicas (“e fallou naquel prepotente intento de reforma do sistema sanitario”). E sostén que os Estados Unidos demostraron a súa incompetencia para xestionar os dereitos humanos e a democracia e frear o terrorismo.
Pódese impór a democracia pola forza? Pregúntanlle. E responde: “Ou unha sociedade abrázaa de xeito voluntario ou non hai xeito. Pero a forza axudou a levala ós alemáns e ós xaponeses”.

Unha mensaxe para Mariano (M. Rivas, EP 18 xaneiro)
O artigo completo
(e, dende aquí, vaia o meu saúdo cordial para os que moven os pulos da asociación Xarmenta no Bierzo, que me consta que tamén se achegan por esta solaina. Co meu aplauso para o seu labor).

As linguas non restan, Mariano. As linguas suman. As linguas non pesan. Non son un lastre para quen as leva. Pola contra, son elas as que levan o peso da historia enriba da cabeza. Móvense por unha sorte de enerxía interior, alternativa. O xeito en que traballan as verbas, a maneira de elas viviren, é moi semellante á relación que ten a avelaíña coa lámpada na noite. Porén, malia non ter peso, as linguas pertencen á natureza. Mesmo son o enxerto máis logrado e actúan coma o pole para a semente. Verbo desa fecundación, quixera lembrar que na lingua galega os seres máis nomeados son dous cativos coleópteros. O vagalume (de nome científico, lampyris nocticula) é chamado de máis de cen maneiras diferentes e algo semellante ocorre coa xoaniña (coccinella septempunctata). O vagalume emite luz. A xoaniña, coa súa forma esférica e sete puntiños mouros sobre o vermello dos élitros, trae a boa sorte se se pousa na man. O vagalume e a xoaniña escasean agora por mor dos herbicidas.
Unha lingua é comparábel a un senlleiro ecosistema. Se sentimos noxenta a queima dun bosque amazónico ou a seca dun río, ou a perda dunha obra artística e monumental, cómo ser insensíbel ante a vida das linguas!
Non hai fotografías das linguas feridas, das verbas fanadas, mais cada unha desas perdas deixa un cráter na boca da humanidade, unha chaga na gorxa da historia. Se tiveramos esas imaxes, serían estarrecedoras. Porque as linguas non son abstraccións nin simples artificios gramáticos. Teñen corpo e alma, que non van esgazados o un da outra.
A vida das linguas é unha metáfora das nosas vidas.

Arcadio López Casanova
Entrevista co poeta, de Oscar Iglesias, en LUZES (El País)
O que lle falta á literatura galega e castelá é unha sistematización desde outras perspectivas historiográficas... Hoxe xa non ten moito sentido falar, propiamente, de grupos ou xeracións literarias segundo criterios deterministas. Eu, pola miña parte, teño defendido unha poética da revelación, que é a que tenta afondar e iluminar os signos da existencia. O poeta ten que ter algo de profeta, de esculcador deses signos máis escuros que amosa a existencia, de maneira que, de cara ó lector, a poesía acerte a cumprir unha verdadeira función edificativa, que é a que axuda a construír o noso proxecto existencial. Unha das claves da miña poesía son os signos de ultimidade.
(...) É unha poética dunha enorme amplitude que pode arrancar desde os místicos españois... Pero tamén o é unha parte da poesía de Machado, o último Juan Ramón, nos poetas dos 50 está Claudio Rodríguez ou, doutro signo distinto, a de Valente...

Entre o vello e o novo (Daniel Salgado, tamén en LUZES): crítica literaria e modelos xeracionais.

O que non fixeches.

Pan por Pan venres 18 xaneiro. Imaxe: Courbet, retratado por si mesmo.

Neste mundo acelerado e fragmentario no que vivimos, só quedan son as mensaxes breves, emotivas, precisas. Así funcionan as campañas electorais e a publicidade comercial. Un anuncio de TV presenta un individuo que ten unha avaría no coche e é recollido por un camión con guindastre e logo aparece nun novo lugar. Pregunta onde está e dinlle: “É o lugar das cousas que nunca fixeches”. Logo vanlle presentando: a noiva que non tiveches, a viaxe que non realizaches, a profesión que non tiveches, etc. Ó remate anuncian un automóbil, pero prescindamos diso. O anuncio fai pensar. Podería seguir así: os libros que non liches, a música que non escoitaches, as paisaxes que non coñeciches nin soubeches apreciar, as películas que non viches, os cadros que non pintaches e así ata o infinito. Non, non será por un automóbil que eu sinta nostalxia dos tempos non vividos.