en poleiro alleo

Un PP sen complexos (X.M. Sarille, ECG 11 marzo)

A crispación, a altivez, as actitudes intolerantes, as posicións lepenistas destes últimos catro anos non van desaparecer coa derrota de antonte, como insinúan algúns portavoces da esquerda. Continuará porque hai unha renovación de fondo calado, da que fican excluídos os que non estean dispostos a un novo envite radical, coa inmigración indesexábel, a crise económica, a ruptura de España e a inseguridade cidadá como paisaxe de fondo, forzado e intencionadamente dramatizado.
Mandará Rajoy ou un novo líder, mais a liña está firmemente trazada. Teríase esfarelado se o PSOE acadase a maioría absoluta, porque o PP percibiría de verdade o fracaso e un porvir de doce anos a pan e auga. Iso non sucedeu, o PP conserva o solo electoral despois de tantos despropósitos. O arsenal de adrenalina fica intacto, e aínda aumenta en Madrid, a comunidade máis rica, un territorio que usan como exemplo de modernidade da súa política.

Bilingüismo paletoide, de Afonso Vázquez-Monxardín (Galicia Hoxe 11 marzo)

No mundo actual, os europeos occidentais de nivel medio somos unha elite culta, progresista nos costumes, dinámica, viaxeira e de tendencias cosmopolitas. Usuarios de internet, Ryanair, TV por satélite, os nosos estudantes chegan ao punto de teren máis en común entre eles -música, cine, tecnoloxía, debuxos animados, moda, literatura, coñecemento do inglés...- que cos seus antepasados de procedencia. Así pois, a opción dunha Galicia bilingüe paréceme pobre. Non quixera que as miñas fillas falasen dúas linguas... as mesmas que o seu tataravó. Sería ir para atrás. Hoxe os nosos nenos estudan en galego e en castelán, e tamén inglés como primeira lingua estranxeira e francés ou alemán como segunda. Ou sexa catro. E como parvos non son, entenden bastante ben o portugués. Cinco. Iso, unido ao gusto pola música en inglés, ao traballo dos profesores, á presenza das E.O.I e aos cursos no estranxeiro con bolsas da administración, sitúannos ante uns mozos abertos desprexuizadamente a unha riqueza lingüística como nunca antes se vira. Esta paixón polas ferramentas de comunicacion é cousa europea e o coñecemento de linguas, un dos indicadores máis claros do nivel socio-cultural. O 7% fala catro linguas á parte da propia. Sen dúbida, a elite máis preparada das zonas máis ricas; principalmente, lugares de falas pequerrechas -luxemburgués, holandés, danés, sueco- onde compatibilizan ese amor ao local co dominio doutras grandes como inglés, francés e alemán. Nós, por suposto, debemos tender a estar nesa elite. O galego porque é a lingua en que se creou esta terra. O castelán porque é unha marabillosa ferramenta comunicativa, chave para España e o mundo a través de Iberoamérica e porque é a lingua principal de moitos galegos e dunha parte importantísima da literatura feita en Galicia. De Rosalía a Valle-Inclán, de Torrente a Valente. En fin, que ninguén pense que os amantes do galego somos tan obtusos como para querer borrar das nosas cabezas ou das dos nosos fillos esta vantaxe comunicativa e renunciar ao que sabemos que nos é tan útil. Queremos só liberarnos de prexuízos e fomentar o uso do galego para garantir o seu uso normal. Nada máis. O inglés, precisámolo por ser a lingua principal de comunicación internacional e co portugués temos unha intercomunicabilidade que debemos aproveitar. Hoxe a vella Galicia rural esmorece -cada vez hai menos nenos con aldea- e a posiblidade de recibiren as clases en galego debe ser valorada, como de feito o é entre a maioría dos pais, como unha sorte que eles non tiveron e que suma coñecementos, non os resta. Non cremos problemas onde non hai, porfa.

Cadro branco, cadro mouro
Andoliña 11 marzo 2008 (Imaxe de Lorenzo Goñi)

Os galeguistas de A Nosa Terra histórica resumían dúas das novas importantes de cada día nunha sección titulada ‘Cadro branco’, para noticias en positivo, e ‘Cadro mouro’, para as negativas ou as máis indignantes para o noso país. Para o ‘Cadro branco’ de hoxe, que en realidade xa o escribiron antonte os cidadáns nos colexios electorais, eu subliñaría o fracaso da estratexia da crispación, a derrota das mentiras e das teorías surrealistas a favor de non sei cantas conspiracións, a nidia rectificación dun discurso insultante contra a poboación inmigrante, a descualificación das teses que optaron pola confrontación coas linguas periféricas para gañar votos en Madrid. Alguén debería tomar nota de todo iso: alguén debería pensar en construír unha dereita con outro discurso e xubilar unha longa ringleira de personaxes, empezando por Rajoy, Acebes, Pujalte e Zaplana.
Como ‘Cadro mouro’ da xornada do domingo, eu non teño ningunha dúbida na escolla: sería para ese 41 por cento de cidadáns que optaron pola abstención, seguindo as consignas de ETA en Arrasate-Mondragón. Un moi tristeiro agravio máis á memoria de Isaías Carrasco, asasinado nesa vila vasca no final da campaña electoral.