Blanco Torres pídelle cen pesetas a don Ramón
Carta difundida por X. Alonso Montero, en La Voz de Galicia, 11-5-1999.

A Ourensanía acaba de chegar ás súas primeiras cen imaxes. Entre as máis curiosas, a carta que reproducimos alí na que o poeta Blanco Torres, acuciado por temas económicos, lle pide cen pesetas prestadas a don Ramón.

en poleiro alleo: das estratexias do nacionalismo
Diván nacionalista, de Carlos Luís Rodríguez (ECG 1-IV-08)

No hay aquí selvas bolivianas donde Camilo, Beiras o el mismo Paco Rodríguez puedan combatir ese aburrimiento que produce la gestión cotidiana. No existen esos desahogos que Byron buscó en la guerra de la independencia griega, Hemingway en la española, o John Reed (Rojos) en la revolución rusa. Sólo se puede ir a ese Consello Nacional a predicar contra la molicie.
Sin embargo, para el nacionalismo la gran revolución es dejar de ser la ideología inadaptada, para demostrarle a la gente que también se puede ocupar de las pequeñas cosas. Porque si no Galicia entendería que tiene ante sí dos clases de fuerzas políticas, a una de las cuales se le puede pedir que arregle las cuestiones mundanas, en tanto que la otra se reserva para la utopía.
Lo peor de esta situación es que figuras que tan mal lo pasaron en ese largo peregrinaje no disfruten del éxito. Eso envuelve los debates internos del BNG en una extraña atmósfera, como si, en vez de tratarse de un partido gobernante, fuese otro sumido en la marginalidad, que no tiene más remedio que lamentarse de su suerte.

* Izquierda Unida (J.Luis Bouza en ECG 1-4-08)

En Ourensanía, varias fotos da web da Casa da Xuventude de Ourense.

Esta é unha das mellores: nunha festa antiOTAN, 8 de marzo 1986, Antón Tovar parece recitar o seu poema NON.

A coral do Club Artístico de Ribadavia honra ao seu director
Xavier Álvarez Iglesias deixa o cargo logo de doce anos á fronte do coro
(Hoxe en La Voz de Galicia)

en poleiro alleo (entrada n.1751)
Cadea de erros na Xustiza, de Xosé M. Sarille (ECG, 1-IV-08)

Estamos falando dunha administración pouco exemplar durante todo o período democrático. Non hai tantos anos que se publicaban sentencias nas que se absolvía a violadores porque a muller levaba unha saia demasiado curta. Unha administración lenta, anticuada, con moito poder discrecional, poucos filtros democráticos, e con pegadas moi marcadas do Antigo Réxime, non do franquismo, senón do réxime anterior á Idade Moderna. O sistema xudicial ten que reformarse e deixar de ser unha administración onde priman as castas, distante da sociedade á que ten que servir e que ademais sempre se xustifica.
Non abonda cunha investigación puntual sobre este crime, cómpre un cambio profundo que modernice a xustiza e rexa aos seus membros polas mesmas normas e obrigas que as vixentes para o resto da sociedade.

Viaxeiros e turistas, de Afonso Vázquez-Monxardín (Galicia Hoxe 1-IV-08)

O contrario do viaxeiro élles claramente o turista. O turista cambia a consulta do expediente, a redacción do informe, a atención ao cliente, pola interpretación dun mapa imposible de volver dobrar ben, a consulta ao paisano que resulta ser de fóra e a redacción mental dalgunha reclamación que outra. Turista é o que durante un tempo non se enfada co compañeiro de traballo, senón coa copilota por non cantarlle a saída da autoestrada correcta. Ese que cambia a ordenada cola da caixa do súper pola vociferante fila da tenda de souvenirs; o que troca o atasco de entrada na cidade na saída da autoestrada, polo atasco de entrada na pequena vila, como Santillana del Mar, por exemplo... Para que vexa ben o que é un turista, agora que lembro, as únicas persoas coas que falei en Santillana antes de escapar de alí, foron un camareiro negro -polo acento non debía ser de Cantabria-, unha camareira suramericana, un hippie alemán que montara unha tenda e un galego que me fixo un oco na barra dun bar para pedir o meu viño. A vida do turista é moi dura.