Medo de verdade (relatos de Xosé Miranda)
Andoliña, 6 setembro

Sigo con atención a carreira literaria de Xosé Miranda, escritor lugués e ademais vello amigo dos tempos de Compostela, cando dirixía os movementos rebeldes do estudantado aquel que tiña no Lume o símbolo máximo do seu voceiro. Autor dunha gran novela de aventuras (Morning Star) e estudoso constante do noso imaxinario popular en múltiples traballos ó carón de Antonio Reigosa e Xoán Cuba, Miranda asinou varias novelas xuvenís valiosas como Pel de lobo e Ariadna e nesa contorna inscríbese a súa última entrega, que remato de ler, pero que tamén é unha peza magnífica para adultos.
Falo de As mans do medo (Xerais). Ten catro relatos redondos: As mans do medo, Lambirón, Mondoñedo e Seis dedos. O último dos citados xa figuraba na Antoloxía do conto galego de medo (1995) de Silvia Gaspar. O vizoso mundo fantástico do lugués ofrécenos agora corpos mutilados e suxeitos a rexeneración dexenerativa, partes do corpo que cobran vida propia, homes peixe, os aparecidos da nosa tradición popular, etc. O medo, consubstancial á especie humana, impreso nos xenes dende o tempo das cavernas: ben o sabían Poe, Mary W. Shelley e Lovecraft, os mestres do xénero.