estamos de parto...

(Imaxe: Autobús dos mixtos no mercado de Allariz)

Miren se ando toliño que decidín abrir outro blog:

Ourensanía.FotosdeOurense

Transcribo aquí a carta de presentación do mesmo.

Ourensanía. Fotos de Ourense. Lugares, personaxes, libros.
Pois aquí estamos. Ourensanía-Fotos de Ourense nace como o primeiro fillo de As Uvas na Solaina, dalgún xeito complementario da bitácora principal.
A miña intención é deixar aquí un amplo Arquivo de Fotos de Ourense en diferentes perspectivas: lugares, personaxes, libros.
Aparecerán tanto fotos antigas como modernas, fotos propias como doutros medios (as que me parezan máis interesantes). Por suposto, admítense achegas de todos os interesados/as en función do perfil deste novo blog.
Ourensanía funcionará como Arquivo Clasificado tamén das fotos ourensás das Uvas (alí as etiquetas remiten ós temas de texto, non ás fotos).
As fotos aparecerán organizadas, co sistema de Etiquetas, en dúas direccións:
(1) Por cronoloxía: Ourense Antigo, Medieval, Moderno, Século XIX, s.XX, s.XXI.
(2) Por temática: Escritores. Artistas. Arquitectura. Teatro. Música. Turismo. Monumentos. Prensa. Asociacións. Xentes populares. Políticos. Liceo de Ourense. Clube Cultural Alexandre Bóveda, etc. Ademais, os chamados Autores Principais (p.ex. Otero, Blanco Amor, Risco, Cuevillas, Ferrín, Casares, etc.) terán unha etiqueta propia.
Ademais de fotos, arquivaremos tamén imaxes artísticas, carteis, anuncios, etc.

Por que Ourensanía? O nome é un préstamo e homenaxe ó Manifesto da Ourensanía que hai uns anos redactou o poeta Luís González Tosar e asinamos un mangado de autores ourensáns. Aspiro a, nun prazo non moi longo, ter clasificadas aquí un par de centos de fotos ourensás (xa están no meu ordenador). Quizais este material, iso agardo eu, sexa útil para estudiantes de diferentes niveis, xornalistas, historiadores, documentalistas, investigadores sociais, arquitectos, afeccionados á fotografía, etc.

oS SOLDOS DOS CHOFERES

Andoliña xoves 27 marzo

Cóntanme na rúa que anda na boca da xente o ruxerruxe dos soldos dos choferes da Deputación de Ourense. Saíu a nova nun xornal de Madrid, hai uns días, e máis de un quedou abraiado de non sei cantos miles de euros que din que teñen no convenio: seica cobran tanto como os funcionarios do grupo A da Xunta.
Pero eu creo que merecen estar ben pagados. Vexan as miñas razóns. Quen sería quen de soportar un horario semellante ó que padecen algúns políticos, case 24 horas ó pé do canón, sobre todo en tempos de campaña e precampaña? Pois o chofer aí ten que estar, ó carón do xefe: en mitins, enterros e lareiras, en calquera lugar onde se cociñen os votiños dos ratiños de aldea, que dicía o Lamas.
E como se pode pagar, ademais, a súa discreción? Porque, se alguén sabe o que pasa neste país, ese alguén ten os perfís exactos dun chofer dun político: cantos segredos pasan por diante dos seus ollos que valerían unha fortuna en calquera medio de comunicación? E, por riba, están os dereitos de imaxe: se lle houbese que pagar ó chofer de Baltar por todas as fotos en que sae, en segundo plano, creo que non habería no país orzamento capaz de afrontar o seu soldo.

axenda: xoves 27 marzo

Curros, Pimentel, Alcaraz

Conmemoración do Día Mundial da Poesía

Homenaxe a Curros Enríquez (no centenario da súa morte), a Luís Pimentel e a Alfonso Alcaraz (nos 50 anos do seu pasamento; Alcaraz faleceu en decembro do 57).

17 h. Sala de Tertulia do Liceo: recital poético de alumnos/as dos IES A Carballeira, Celanova e As Lagoas, acompañados de Teresa Devesa, Loli Conde e algunhas profesoras.

20 h. Salón Nobre: mesa redonda sobre Luís Pimentel (na imaxe) e Alfonso Alcaraz, a cargo de Delfín Caseiro e o poeta Víctor Campio. Modera M. Valcárcel.

Os soldos dos choferes (e outras cousas)

algúns din que os choferes da Deputación de Ourense cobran cantidades astronómicas...

Un capitán do Exército aconsellla a unha subordinada non denunciar unha violación "por ser culpa súa" (El País, 26-3-08). Os compañeiros do cuartel de Hoyo de Manzanares exculpan ó acusado e aseguran que a moza quería vingarse por "haberle dado plantón".

Ourense, universo cultural

Diso falou onte Ramón Villares en Ourense, nunha breve, pero gorentosa charla. O que antecede é o título exacto: na prensa saíu “Ourense, universo literario”, pero o enfoque era máis amplo.
Na súa excepcional Historia de Galicia (Galaxia, 2004, pp. 401-411) xa fala Villares con detalle deste mesmo tema. Onte só precisou algunhas cousas máis. Preguntouse polo papel fulcral desta pequena cidade na nosa historia cultural, no tránsito do XIX ó XX, e comparouna con outras urbes, de maior dimensión, como Oviedo (capital universitaria) ou Toledo (capital relixiosa e mística dende a Xeración do 98).
Que tiña o Ourense da época que especificaba este ámbito cultural respecto a outras vilas galegas? En telegrama, Villares fixou catro riscos especiais:
(a) O carácter de cidade de tránsito e itineraria, dende tempos moi antigos (a Ponte medieval, o río), e comunicación vital con Castela e Portugal (papel que pode revalidarse co futuro, cando?, AVE);
(b) Unha maior integración entre o marco urbano e a contorna rural, propiciado polo marco do viño, e o papel dos señores, fidalgos e burgueses;
(c) O papel determinante da burguesía foránea, chegada de fóra de Galicia, e dos maragatos dende mediados do século XIX, xulgados polos de Nós como inimigos do país e da nosa cultura. Velaí o estereotipo dos “casteláns” e o papel de símbolo da “carretera” como mecanismo de asimilación e integración cultural (nun aparte, chegou a afirmar, retándome a min mesmo a investigar no tema, a posibilidade dun xeito de “antisemitismo” en Nós, onde os galegos serían os celtas e puros e os casteláns os novos “semitas).
(d) A existencia de sempre en Ourense de elites intelectuais, cun curioso equilibrio dende tempos medievais entre elites laicas e eclesiásticas. Nese sentido, os de Nós propóñense como as novas elites intelectuais do país, que pensan o mundo dende Galicia (e dende Ourense) e elaboran un proxecto nacional e cultural para todo o país (non son localistas, non se quedan na erudición ourensá).

Subliñou ademais a vitalidade cultural dos tempos do Rexurdimento: Lamas e O Tío Marcos d´a Portela, nacemento do xornalismo en galego; formación inicial de Curros, etc. e, sobre todo iso, hai que engadir o papel fundamental do que chamou os “anticuarios”: eruditos e arqueólogos do Instituto do Posío e da Comisión de Monumentos, que están na base da formación da Xeración Nós. Citou varias veces a Marcelo Macías e Benito Fernández Alonso (eu, se se me permite, engadiría tamén, cun papel relevante, a Arturo Vázquez Núñez).
Relacionou o papel dos de Nós co desenvolvido nese momento por Costa e Ortega en toda España (cando se decatan de que non hai nación ou proxecto nacional español) e comparou o seu labor cultural e ideolóxico ós de meirande nivel da España e da Europa toda da súa época.

(Pido perdón por adiantado a Villares e a todos polos posibles erros deste resumo. Non tomei notas nin gravamos (mágoa!) a charla. Isto é só un convite ó debate no que agardo pola participación de todos os amigos/as e contertulios).

LOSANTOS
Xabi Arias, en De luns a venres, 26-3-08

Certamente (e certeiramente) creador de filias e fobias, o locutor da Cope Jiménez Losantos afirmou o 10-M nas ondas matutinas que “media España é un lixo e un horror”, a conta da vitoria de Zapatero. Manufacturador de provocacións viscerais e anatemas contra todo e contra todos, este antigo maoísta reconvertido en ultradereitista aterroriza a diario a poboación de calquera ideoloxía que non sexa a súa propia con insultos (como a Pilar Manjón, da cal dixo que facía teatro, entre outras lindezas), amenazas de querela (a TV3 por parodialo, dicindo “que se van rir do seu pai e da súa nai”), comentarios homófobos (asegurou non querer estar nunca diante de Zerolo, polo que puidera pasar) e toda clase de insultos e descualificacións da maior baixeza moral en complicidade e cohabitación co inefable César Vidal e compañía. Eu respecto a liberdade de expresión, de toda clase e especie. Agora ben, se por moito menos hai xente que está no cárcere por delitos de expresión e pensamento, da-quela haberá que reconsiderar se é xusto que eu respecte opinións coma as deste “pequeno talibán de sancristía” (en axeitadas palabras de Luis del Olmo). Resulta inconcebible que unha radio (e por riba da Conferencia Episcopal) permita a este señor proclamar a xenreira e a bile, contravindo os mandamentos do Evanxeo.

Anselmo López Morais
PAN POR PAN mércores 26 marzo

Xa hai algún tempo que non falo con el e por iso quero hoxe dedicarlle estas liñas. Na memoria cultural da cidade das últimas décadas ten un lugar reservado o avogado e historiador Anselmo López Morais (Ourense, 1924). Cronista oficial da cidade (nomeamento no seu día envolto nunha polémica absurda), Anselmo ten na súa biografía unha longa andaina como investigador e como animador cultural, sobre todo dende o Ateneo. Son coñecidos os seus traballos sobre cerámica e artesanía, sobre os museos galegos, sobre Castelar e Paz Nóvoa ou o seu último volume “Del Orense perdurable”. Non estaría mal recoller sequera unha escolma dos seus numerosos artigos en LA REGIÓN, nas seccións “Arte en Orense” e “Orense en el recuerdo”. Sería un xesto digno de homenaxe e xustiza. Sen esquecer o seu compromiso democrático en tempos máis difíciles que os de hoxe.