Quintana saúda o acordo cun rotundo «Galiza é hoxe un país máis forte ca onte»
«Sempre tivemos unha sá envexa dous vascos e cataláns», afirma o vicepresidente

A información do apoio do BNG ós presupostos Zapatero...

Acerta o BNG? Podía facer outra cousa?

BREVÍSIMA CRÓNICA URXENTE E, POR ISO, POUCO ORIXINAL E ABONDO SUPERFICIAL, ADEMAIS DE PORQUE ESTE CORRESPONSAL NUNCA TOMA NOTAS
por Corresponsal (un amigo desta casa). Fotos de Pepe Trebolle.

Onte, venres día 17 de outubro, celebrouse no Liceo ourensán dous actos arredor da vida e obra de Curros Enríquez, mercé á recoñecida capacidade de Marcos Valcárcel para convocar a escritores e investigadores de toda Galicia. Neste caso de escritores e investigadores ourensáns cuxa maioría vive fóra de Ourense pero que gardan fidelidade ás raíces.
A Mesa Redonda foi convencional no seu formato, pero non por iso exenta de interese. ANTONIO PIÑEIRO, demasiado prolixo, expuxo novos datos familiares. SERAFÍN ALONSO PINTOS fixo unha correcta intervención contextualizando a obra de Curros dentro do Rexurdimento. Pola súa banda, AFONSO VÁZQUEZ-MONXARDÍN fixo unha moi amena e rigorosa exposición sobre a importancia das cidades da Coruña e Ourense na vida e obra do celanovés, adubiada de anécdotas significativas que cativaron o público.
A Cea Coloquio foi do máis orixinal. Despois dun refrixerio modesto pero acaído para a ocasión, tomaron a palabra catro grandes escritores ourensáns nun ambiente distendido pero atento.
O narrador BIEITO IGLESIAS, autodefiníndose ironicamente como “artista de variedades”, disertou sobre ‘‘Lingua e estilo en Manuel Curros Enríquez’’: o que nun principio comezou como unha introdución erudita á lingua e estilo, derivou nunha vizosa intervención sobre o galego popular ourensán que fixo as delicias dos asistentes.
O narador, poeta e dramaturgo MANUEL GUEDE OLIVA, baixo o título‘‘O meu Curros Enríquez’’, fixo unha personalísima disertación sobre a pegada do poeta na súa formación teatral, desde os tempos de Histrión 70 e a Agrupación Cultural Auriense até o Centro Dramático Galego, na que ecoou o ambiente político e cultural de mediados dos anos setenta.
O narrador, poeta e ensaísta FRANCISCO X. FERNÁNDEZ NAVAL introduciuse no enigma do ‘‘Curros protestante’’, achegando hipóteses suxestivas sobre a prensenza do evanxelismo na súa vida e obra, subliñando tamén a influenza de Curros na súa formación poética e ideolóxica: “Curros ten varios poemas imprescindibles para min”, afirmou.
O poeta LUÍS GONZÁLEZ TOSAR, declarándose currosián até a médula, abordou outro dos enigmas: “A Masoneria en Manuel Curros Enríquez’’, nunha intervención ben documentada e mellor artellada na que non faltou un arriscado anacronismo: “Curros sería un bolxevique se vivise na Rusia de 1917”.
JOSÉ MARÍA PÉREZ ÁLVAREZ (CHESI) tivo que ausentarse urxentemente e non puido intervir. Ao remate do acto, algúns dos interviñentes e do público foron tomar uns cafés e, baixo a invocación da lira do celanovés, a arranxar este mundo que anda tan desarranxado.

macro-historia do galeguismo
Justo Beramendi recibe o Premio Nacional de Ensaio
O recoñecemento á súa obra ‘Dde provincia a nación’ é “un avance moi importante” para os libros en galego

Informa Galicia Hoxe 18-10-08.

"O nacionalismo galego hoxe está estancado" e "o nacionalismo catalán, a longo prazo, é o máis perigoso, para a estabilidade na unidade do Estado", asegurou este historiador, quen leva estudando os nacionalismos desde hai 25 anos. "O sentimento nacional catalán en Cataluña é o máis forte de todos os nacionalismos periféricos. Ten un futuro moito máis claro, mentres que o nacionalismo vasco está encerrado no seu propio labirinto desde que naceu", asegurou. "Se se respectan as regras do xogo democrático, cada un ten as súas razóns. Por que lles temos que obrigar ós que son nacionalistas pero demócratas vascos, galegos ou cataláns a non selo?", argumentou o historiador para quen que un Estado sexa independente, "non ten moito sentido xa" na UE.

Respecto ó nacionalismo galego, recoñeceu que aínda que parece que está "máis forte, porque está participando o Goberno, en realidade, descendeu en apoios, deputados, e eu creo que se atopa nunha tesitura difícil" e advertiu de que corre o grave risco de quedar "enquistado no seu papel de acólito do socialismo en Galicia e non pasar de alí". O nacionalismo galego tivo un gran crecemento nos 80 e 90, ao seu ver e soubo arranxar as súas "diferenzas internas" e ademais beneficiouse de que o PSOE en Galicia tivo uns anos "autenticamente desastrosos". Por iso, produciuse un "transvasamento de votos bastante grande desde o ámbito do socialismo ó ámbito do bloque galego". Logo "o PSOE recompuxo a súa figura, resolveu os seus problemas internos e está recuperando parte do electorado que perdeu".

Comida grupal con crego
Afonso Vázquez-Monxardín

Agora está de moda comer xuntos nos traballos. Boa cousa. Creo que co ambiente distendido entre prato e prato, coa conversa lixeira de pásame o rioxa, ¿pero ti vas beber auga?, está bo o revolto, ¿onde lle tomamos logo a copa?, pódense solucionar unha boa parte dos roces que a convivencia diaria produce de forma inexcusable e permite, tamén, darlle entrada aos novos compañeiros na confraría. ¿E logo ti de onde es? ¿Onde estabas o ano pasado? Os que rin xuntos, os que cantan xuntos, os que beben xuntos, sempre serán xente que terá tamén máis proximidade para solucionar problemas. Lembremos que en grego simposium significa, simplemente, beber xuntos. E calo. Pois ben, contáronme unha anécdota moi curiosa dunha cea celebrada en Ourense hai xa bastantes anos, cando aínda había moita mestra beata vello estilo, e cando empezaban a chegar os curiñas novos aos centros de ensino.

En La Región 18-10-08.

GARZÓN. PAN POR PAN 18-10-08

Non teño coñecementos xurídicos abondo para saber qué vai pasar coa primeira causa contra o franquismo que Garzón vén de abrir buscando culpables de máis de 110.000 desaparicións ata 1952. Pase o que pase, non se pode negar o papel pedagóxico e rehabilitador da iniciativa de Garzón, chea de significados.

O auto xudicial do xuíz é un documento abraiante: lémbrase nel a entrevista dun xornalista americano con Franco en Tánger onde o ditador se manifesta disposto ‘a matar a media España, al precio que sea’. Ou as consignas asasinas do xeneral Queipo de Llano autorizando ‘a matar, como a un perro’ a cal quera que ousara opoñerse á rebelión. Datos coñecidos polos historiadores, pero non por toda a xente e tampouco polas xeracións novas que ás veces só teñen referencias inconexas sobre a barbarie de 1936.

O río da procura da verdade aberto xa non secará: necesita expandirse cara o mar.