Manuel Suárez Castro.
(Na imaxe un cartel deMax Pechstein)

O pasado luns celebrouse en Ourense un xusto e necesario acto de homenaxe a Manuel Suárez Castro, organizado polo Seminario de Estudios Socialistas, unha entidade creada hai uns meses co obxectivo de preservar a memoria do que foi alcalde da cidade co Partido Socialista e coa Fronte Popular e vicepresidente da Deputación cando estoupou a guerra civil. Como ben explicou Xulio Prada alí, nunha exacta biografía, Suárez Castro foi home moderado, prietista nas liñas do PSOE, mesmo criticado ás veces polo socialismo máis radical. Mestre de obras e canteiro, liderou tamén a UGT e o mundo obreiro local na cidade dende os anos 20 ata a Segunda República. De pouco lle valeu o seu carácter moderado e apostar pola calma naqueles días de xullo do 36: detido e xulgado en marzo do 37, na madrugada do 28 de xullo sería fusilado con outros catro militantes republicanos.

Cartas dende o pasado (IV)

Andoliña 12 abril. Na imaxe, unha peza de Luís Seoane.

Na relación epistolar, hoxe escasa, algunhas xentes amosaron a súa faciana máis sincera. Cando menos así o facía Blanco Amor nas súas cartas dende América, tal como se reflicte no volume Eduardo Blanco-Amor, dende Buenos Aires, que publicara Ediciós do Castro da man de Xosé Neira Vilas (1995). Nese libro están algunhas das cartas máis amargas que escribiu o creador de A esmorga, entre elas as que amosan a súa fonda frustración por non gañar con Xente ao lonxe o premio de novela do Centro Galego de Buenos Aires en 1970.
En carta a Díaz Pardo (1956), laiábase o ourensán do pouco apoio que lle prestaban os galeguistas para publicar A esmorga: "Como me fun da obediencia entonces deixei de ter condiciós literarias. Pra os galeguistas o talento é o de menos. Se eres da obediencia, entonces protéxenche; e si non, non". No 69 dicíalle a Seoane que quería irse para Vigo ou A Coruña "y rescatarme de la mediocridad orensana, donde me iré disolviendo con pena y sin gloria; mediocridad y probablemente en el futuro, hostilidad, ya que los reaccionarios no me perdonan y consideran un grito de soberbia que haya rehusado la presidencia del Ateneo. "¡Que se cree ese rojo!" y esas cosas".