Cine de calidade para empezar o 2009

Reviso nestes días obras mestras do cine en DVD.

Non fai falla nin poñer os títulos: seguro que as identifican vostedes cos fotogramas...

Compostela ...

Venres pasado recibín unha agradable visita: unha benquerida amiga, luguesa, coa que compartín horas e emocións nos tempos de Compostela. Pilar M.C. Agora vive en Barcelona, ten unha filla de 17 anos que se chama Laura e había uns 25 anos que non nos víamos. Souben dela hai meses por Pepe Miranda e logo ela mesma chamoume e escribiume.
Foi unha tarde para os recordos. Falamos da homenaxe do 29, na que non puido estar porque se enterou tarde, e das cousas que escribiron os amigos. Como o Sarille, a quen lle quero moito, di Pili, pero non é certo que o Marcos (ela di case sempre Marquiños) fora o único ERGA que estudaba en Compostela. “Que va! Eu si que estudaba e logo chegaban os cabróns do Marcos, cos seus magníficos esquemas, e o Bieito (Iglesias) e nun par de horas xa sabían máis que todos os demais”. Aínda así, Pili aprobou Prehistoria en 1º, os demais non porque lideraramos o boicot, case todo o curso, contra o profesor Luís Monteagudo, que estivera en Alemaña e parecíanos un nazi: xa o primeiro día de clase díxonos que el só daba clase para o dous por cento, a elite, que o resto non lle interesaban.
Pili lembra cousas que eu xa esquecín. “O día que antes de entrar o Ares, un profe de arte, crego e moi carca, enchiches a clase de panfletos tirados ó aire. Ou á saída das asembleas e o encontro cos grises: collíaste da miña man e eu xa me sentía segura. Ou o día que nunha carga o Bieito caeu ó chan coas muletas e fomos os dous a recollelo”. En Baldaio non, alí collemos medo; fomos dos que quedamos a 700 m. das marismas, baixando un longo camiño, ó ver toda a praia tomada pola garda civil.
Foron cinco horas de charla moi agradable e de evocación dos vellos amigos: Susy (vina hai uns meses en Ourense co seu marido, na charla de Galeano), Elvira, Loly e a súa amiga (esquecín outra vez o nome?) e a banda dos de Ribeira, O Carreirán (Quico Cadaval), Agustín, Santi, Aida, Daniel, etc. Saúdos a todos/as se lesen estas páxinas. Na conversa saen moitos outros nomes que non podo transcribir: Bragado, o Che do Irixo, o Celso de Maceda, Lobito (Xulio Gaioso), Sarille, Xulio Cuba, Suso Jares e un longo etc. Tamén os amigos de Lugo, de vello (Xosé Manuel) e novos (Xaime Da Pena), que a amiga luguesa nos le dende Cataluña.

Pili tróuxome ademais algunhas fotos da miña infancia e adolescencia que eu lle agasallara hai moitos anos. Algunha chegará ó blog, se non lles parece mal ...

Idiomas irreais.
M.A. FERNÁN VELLO, Galicia Hoxe 2 de enero de 2009
Felipe de Borbón e Letizia Ortiz, máis coñecidos como Príncipes de Asturias, felicitaron o Nadal cunha tarxeta escrita en castelán e en inglés. Xoán Carlos I e Sofía de Grecia utilizaron exclusivamente o castelán nas súas felicitacións e Elena de Borbón, máis afrancesada, incluíu tamén a lingua de Molière. Finalmente, Cristina de Borbón, duquesa de Palma de Mallorca e residente en Barcelona, utilizou só o castelán na súa postal de felicitación, esquecendo o idioma propio da nacionalidade histórica na que decidiu vivir. A Casa Real española, como se ve, ignora os idiomas oficiais do Estado, e non lles ten sequera ese típico e mínimo aprezo sentimental que se exhibe en datas tan sinaladas. O certo é que está ben fixada en España, resulta máis que obvio, unha forma de exclusividade impositiva do español, tanto no plano simbólico como no real, e os outros idiomas non se consideran, non se recoñecen, non existen. Se no conxunto de España se falan catro idiomas oficiais, sendo un deles o idioma maioritario do Estado, ¿por que se despreza a riqueza, o gran patrimonio histórico, cultural e social que representan os outros tres? Octavio Paz, premio Nobel de Literatura, definiu a poesía medieval galega como unha das xoias da Humanidade. E en galego escribiu o rei de Castela Alfonso X o Sabio. Chama poderosamente a atención a falta de sensibilidade lingüística e a falta de cultura humanística da Casa Real borbónica. Viven noutro mundo e o galego, o catalán e o euskera son, para eles, idiomas irreais.