24 ene 2009


O BOSQUE E A PERDA DA INOCENCIA
ANDOLIÑA luns 25 outubro 2004

Como sabemos por Bruno Bettelheim e por outros autores, os vellos contos infantís cumpriron unha necesaria función educativa: aprendían a enfrontarse aos medos e perigos da vida desde as claves dunha fábula infantil. Por iso aquelas historias doutrora non refugaban a crueldade, ben pola contra esa era a súa cerna máis fonda: ¿pódense imaxinar historias máis crueis que as de Hänsel e Gretel, a Carapuchilla Vermella ou a pobre Brancaneves? Cos mesmos vimbios narrativos, semella que hoxe o cine está a ocupar en parte o lugar daqueles relatos: velaí, “O bosque” (The Village), a película de M. Night Shyamalan.
Lucius, o personaxe que quere cruzar o bosque e chegar ata a “perversa” cidade non é máis que un novo Xoán Sen Medo que desexa probar a súa ousadía. Pero o argumento introduce unha atinada reviravolta para converter o noso heroe nun novo Belo Durminte que terá que agardar a salvación da man dunha agora heroína, Carapuchiña Vermella cega, pero non indefensa. Cando a muller recupera o seu espazo na sociedade e a iniciativa en tantas facianas da vida, é de agradecer este aceno: ¿entendemos que será ela, de volta da aventura, a que conduza ao noso Durminte ao seu espertar da sexualidade?
A película de Shyamalan, fiel aos tópicos do xénero (cómo non, o enemigo está dentro de nós mesmos), admite outras lecturas: entre elas, as que inciden nos seus aspectos máis conservadores (neo-con) e no terror do mundo logo do 11-S. Pero isto pasará, agardemos. E o poder marabilloso dos vellos contos infantís pervivirá sempre...



Por favor, identifíquese ...

Velaí algunhas das fotos das que falei embaixo. Unha no Zoo de Madrid, curso de Ingreso?. O rapaz que está á miña dereita creo que era un Reverter.

Na foto de grupo, no patio dos Maristas, quizais 1º de Bacharelato, lembro todas as caras pero esquecín moitos nomes. Aí van algúns, de enriba abaixo e de esquerda a dereita (irei completando, cos datos que vostedes acheguen).
Na primeira fila, 1. Pedro Diéguez. 2, Quiroga. 5, Darío. 6, Marra. 8. Jaime Barros Leboreiro. 11, Timiraos.
Segunda fila, José Luis Gutiérrez (actual delegado en Ourense da Consellería de Facenda), 1. Manuel Expósito, 2. José Luis Portugal Maceda, 3, e o meu amigo José Fco. Rey Barahona, o hondureño, 4. Alejandro de la Fuente, 6. Cabrera, 8. O Cobo pequeno, 11.
Terceira fila. J. Carlos Lorenzo Rodríguez? 1. Trigo, 2. Alejandro Bravo,3. Iriarte, 4. Felipe Gutiérrez, 5. Este menda é o n.7 e logo están Salgado, 8, o amigo Xosé Lois Carrión, 9, e Antonio Pérez. 10, hoxe avogado e atleta.
Na cuarta fila, Tato, 1. Taboada, 3. O alaricano Manolo Míguez, 4. Mera, 9. Fidalgo, 10. Ancoechea. 12, Maxi(mino).
Seguro que algúns amigos con máis memoria ca min son quen de recoñecer máis nomes... GRACIÑAS polos datos a X.L. Carrión e a Ricardo.

Un premio da infancia
Miren con que xeito sabía recoller un premio cando a miña máis tenra infancia. Debía ser un premio de debuxo, da delegación de Xuventudes, e o que fai entrega é Ricardo Martín Esperanza, Caíto, unha das caras do poder da época.

Fotos antigas.
PAN POR PAN sábado 24 xaneiro
Imaxe: o meu avó materno, Benxamín López Fernández, camareiro en Cuba.

Pasáronme unha pequena colección de fotos antigas da miña familia. Entre elas hai xoias como retratos dos meus avós maternos, Benxamín en Cuba e Carme en Buenos Aires, posando estilo Hollywood, e moitas da miña infancia. Vexo a foto dun curso de Bacharelato en Maristas e o cerebro ponse en marcha: non recordo todos os nomes, pero si moitos acenos, anécdotas, impresións. Outras fotos son dunha excursión colexial a Madrid, con Cesta y Puntos. Retratámonos no Zoo e no Santiago Bernabeu: os das imaxes, algúns hoxe profesionais coñecidos, son neniños ben peiteados, coas súas chaquetiñas de punto ben colocadas, cunha expresión tan cándida como a dos anxiños barrocos das nosas igrexas. Noutras estamos na praia, eu posando cos brazos en xarras. Que queda daquel cativo despois de catro décadas? Quizais unha mirada, quizais unha ilusión, quizais só unha luz no recordo.