Menudo barullo...

Menudo fregado que se está montando no PP a nivel español. Entre os diferentes sectores están a dedicarse "xoias" semellantes ás que detinaban ata agora ós seus adversarios políticos ("enemigos", dirían eles).
Se a cousa segue así, vai haber lío e ben gordo no PP de aquí a xuño.
Iso tería incidencia evidente no PPdeG e deixaría a organización galega en mala disposición para as próximas autonómicas: se as perdesen os peperos galegos, de novo, sería a hecatombe para Rajoy que presume cando quere de galego. Se iso chega a suceder, non lles viría nada mal ós promotores dunha nova CG, como informa hoxe a Voz. Se son quen, engado eu, de facer unha campaña ben feita e de fasquía nidiamente galeguista.

A aventura do Volter (e 2)

La Región 21 abril 2008. Imaxe: "Do circo", de X.L. de Dios, 1985.

Poetas. Ó carón dos murais dos artistiñas, dos que falei o luns pasado, estaban os poetas. E, dende logo, o apartado poético nas paredes do Volter non era menos importante que o artístico. Aqueles muros enchéronse de poemas de Ramón Cabanillas, Ricardo Carballo Calero, Otero Pedrayo, Ferro Couselo, Blanco Amor, Celso Emilio Ferreiro, Bernardino Graña, Antón Tovar, Xocas (Xoaquín Lorenzo), Carlos Casares, Méndez Ferrín, Carlos Velo, Curros Enríquez e Vicente Risco. E tamén breves composicións de autores ourensáns como Ernesto G. Del Valle, Julio López Cid, José Luís López Cid, Carlos Casares, Pepe Romero, Gimeno e M. F. Sampayo, entre outros. Moitos anos despois, en 1975 e 1976, alí se celebrou o certame de poesía O Volter e os premios foron outorgados ós poetas Millán Picouto e Ánxeles Penas, que os viron tamén reproducidos nas paredes.

Vicente Risco. E no centro de todo este movemento cultural, Vicente Risco. O creador ourensán encabezou os máis importantes faladoiros do Ourense da posguerra e imprimiu neles o aceno da súa forte personalidade cultural. Risco estaba entre os habituais da tertulia da Peña dos Sabios, que se xuntaba no café do retaurante Roma, na rúa do Progreso, e logo, ó desaparecer ó Roma, no café La Marquesina, no Paseo. Nesa xeira andaban, con Risco, Prego de Oliver, Faílde, o escritor Ernesto Gómez del Valle, os irmáns José Luís e Julio López Cid, Julio Gimeno, Segundo Alvarado e Ricardo Outeiriño, entre outros.

(segue... o artigo completo)

O xornalismo de Basilio Álvarez

O xornal Galicia Hoxe, a través da xornalista Rosa Rodríguez e na serie "Olladas", está a facer un especial seguimento do libro Xornalistas con opinión, publicado recentemente polo Consello da Cultura Galega e a editorial Galaxia.

Nas semanas anteriores publicáronse entrevistas (sempre dunha páxina) con Rosa Aneiros, sobre Concepción Arenal (7 abril) e con Francisco Campos, sobre Alfredo Brañas (13 abril).

Hoxe sae a terceira entrevista da serie, sobre Basilio Álvarez, co conductor deste blog: entrevista completa.
Destaco aquí algúns anacos:

Descóbrenos a Basilio Álvarez. Marcos Valcárcel: "Basilio apostaba por xornalistas ousados que tivesen a redacción na rúa".

- Como definirías a Basilio Álvarez como xornalista?
Foi un xornalista do seu tempo, que usou o xornal como ferramenta para cumprir a súa misión política e social. Moi consciente do poder do xornalismo dos anos 20 e 30: dicía que un xornal é como un volcán que vomita ideas, máis valioso que mil escolas ou que tres mil estradas, porque actúa a fondo sobre as conciencias. Por iso titulei o meu traballo "Basilio Álvarez: o xornalista que acendía volcáns", porque Basilio era moi consciente do poder subversivo e transformador da prensa escrita.
- As súas teorías sobre a profesión podería seguir vixentes na actualidade? Pode ser un modelo a seguir polos estudantes de xornalismo?
Ben, o xornalismo de hoxe é moi diferente ó de hai 80 anos. Pero hai moitas cousas que poderían estar vixentes e ser referencia para os novos xornalistas estudantes. En 1912 publica en Madrid Basilio "El libro del periodista" e alí deixa moi nidias as súas ideas: quería xornalistas valentes, ousados, que tivesen a redacción na rúa, renegasen da erudición e soubesen abrirse tamén ás alas da imaxinación creativa. Demandaba tamén escribir "de abaixo enriba" e non "de enriba embaixo" (ó ditado das empresas). Quizais fose algo idealista ou utópico, pero ese era o perfil que el demandaba. E reclamaba xornalistas moi cultos e formados, áxiles de cerebro e vocacionais.
- Que cres que pensaría do xornalismo que se fai agora?
Para entender iso, hai que contrastalo co xornalismo que el fixo no diario republicano "La Zarpa" e noutros medios. De seguro estimaría que unha parte do xornalismo actual é demasiado conformista e condescendente con todos os poderes, económicos e políticos. E tamén se sorprendería da revolución tecnolóxica que vivimos: utilizaría todos eses novos medios cun sentido creativo e reivindicativo.